برچسب: نجوم و هوافضا

۱۵ سپتامبر شرکت “اسپیس ایکس” با موفقیت، چهار فرد غیرنظامی را طی ماموریت Inspiration۴ به یک سفر سه روزه به مدار زمین فرستاد. آنها شنبه ۱۸ سپتامبر ساعت ۱۹:۰۶ به وقت منطقه زمانی شرقی به زمین بازخواهند گشت.

چهار خدمه ماموریت Inspiration۴ از مجموعه پرتاب ۳۹ پایگاه فضایی کندی ناسا در فلوریدا به مدار زمین رفتند. “اسپیس‌ایکس” کپسول فضایی دراگون را سوار بر موشک فالکون ۹ در روز ۱۵ سپتامبر از پایگاه فضایی کندی در فلوریدا به فضا فرستاد. فضاپیمای شرکت اسپیس‌ایکس، برخلاف سفر فضایی جف بزوس و ریچارد برانسون، موفق شد به مدار زمین برسد.
این ماموریت بازگشت به طور کامل توسط مرکز کنترل اسپیس‌ایکس نظارت خواهد شد و پس از اتمام آن این کپسول بر فراز ساحل فلوریدا به جو زمین باز می‌گردد.
این ماموریت با هدف جمع‌آوری ۲۰۰ میلیون دلار برای کمک به بیمارستان تحقیقاتی “سنت جود”(St. Jude) در “تنسی”(Tennessee) انجام گرفته است
“هیلی آرکنو”(Haley Arceneaux)، دستیار پزشک از بیمارستان تحقیقاتی کودکان “سنت جود”(St. Jude)، “کریس سمبروسکی”(Chris Sembroski)، “سیان پروکتور”(Sian Proctor) به همراه “جارد آیزاکمن”(Jared Isaacman) میلیاردری که بودجه این سفر را تامین کرده است، از خدمه این ماموریت هستند.

مدیر انجمن نجوم آماتوری ایران درباره اولین رخداد نجومی سال نو میلادی گفت: اولین رخداد نجومی سال میلادی ۲۰۲۱، رسیدن کره خاکی زمین به کمترین فاصله با خورشید است.
مسعود عتیقی گفت: اولین رخداد نجومی سال میلادی ۲۰۲۱، رسیدن کره خاکی زمین به کمترین فاصله با خورشید است.
مدیر انجمن نجوم آماتوری ایران ادامه داد: ساعت ۰۷:۳۰ صبح فردا (شنبه ۱۳ دی ماه ۹۹) زمین به حضیض خورشیدی (کمترین فاصله با مهرتابان و یا Perihelion) می‌رسد و ۰.۹۸۳۲۵ واحد نجومی (واحد نجومی و یا Astronomical Unit= AU) که میانگین فاصله زمین تا خورشید و حدود ۱۵۰ میلیون کیلومتر است، با خورشید فاصله خواهد داشت که به طور حدودی برابر ۱۴۷ میلیون کیلومتر است.
عتیقی در ادامه توضیح داد: سیارات طبق قانون اول کپلر، در مدار بیضی نزدیک به دایره گرد خورشید در حرکت هستند که خورشید در یکی از کانون‌ها قرار دارد و بر این اساس، هر جرم آسمانی از جمله زمین دارای کمترین و بیشترین فاصله مداری (اوج خورشیدی – Aphelion) از مهر تابان و یا همان آفتاب عالم تاب است؛ که با ۵ میلیون کیلومتر اختلاف، کمترین فاصله زمین از خورشید ۱۴۷ میلیون کیلومتر و بیشترین فاصله آن حدود ۱۵۲ میلیون کیلومتر است.او اشاره کرد: یکی از مطالعاتی که در هنگام خورشید گرفتگی کامل انجام می‌شود، اندازه گیری دقیق واحد نجومی است که در تابستان سال ۱۳۷۸ خورشیدی یکی از دانشجویان دختر دانشگاه تبریز، در همکاری با یک گروه فرانسوی، تحقیقی در این زمینه انجام داد و مقدار دقیق واحد نجومی را ۱۴۹۵۹۷۸۷۰ کیلومتر تعیین شد.
مدیر انجمن نجوم آماتوری ایران تصریح کرد: باید بدانید که در ابتدای فصل سرد زمستان در نیمکره شمالی هستیم، در حالیکه زمین در کمترین فاصله با خورشید قرار می‌گیرد؛ در حقیقت، برخلاف تصور عمومی که فکر می‌کنند در فصل سرد زمستان، خورشید باید در دورترین فاصله با زمین قرار داشته باشد، باید توجه کنیم که علت ایجاد فصول و تغییر دما در نقاط مختلف زمین، نحوه تابش خورشید (عمود و یا مایل تابیدن مهر تابان) بوده که با توجه به انحراف و یا کجی محوری ۲۳.۵ درجه‌ای کره زمین نسبت به صفحه مداری آن است.گفتنی است، آخرین رخداد نجومی سال ۲۰۲۰ میلادی روز گذشته (پنجشنبه، ۱۱ دی) ساعت ۱۱:۱۱ دقیقه و در آخرین روز از سال پرمخاطره و کرونایی ۲۰۲۰ (۳۱ دسامبر) به وقوع پیوست. در این رخداد صورت فلکی دوپیکر در ۳.۸ درجه شمال کوژماه کاهنده قرار گرفت.

 

از زمانی که ناسا هدف خود برای فرود بر روی ماه در سال ۲۰۲۴ را اعلام کرده، همواره به خود بالیده است که این بار برخلاف برنامه آپولو، یک زن هم روی سطح ماه قدم خواهد گذاشت.
مایک پنس (معاون رئیس جمهور ایالات متحده) در هشتمین جلسه شورای ملی فضایی که هفته گذشته برگزار شد، به معرفی ۱۸ فضانورد ناسا پرداخت که سرنشینان اصلی آرتمیس را تشکیل می‌دهند.
جیم برایدنستاین (مدیر ناسا) نیز تأکید کرد که این سرنشینان هم در پروازهای مدار پایین زمین و هم در پروازهای به مقصد ماه در برنامه شرکت خواهند کرد.
در ادامه به معرفی برخی از این بانوان می‌پردازیم.
Kate Rubins
از میان فضانوردان اعلامی، یکی از آنها هم‌اکنون در مدار زندگی و کار می‌کند. خانم کیت رابینز در سال ۲۰۰۹ و در کلاس فضانوردان انتخاب و سپس در ماه اکتبر برای یک دوره شش‌ماهه وارد ایستگاه فضایی بین‌المللی شد. این، دومین پرواز وی است؛ او در سال ۲۰۱۶ هم پرواز داشت. خانم رابینز در طی این مأموریت، به‌عنوان نخستین دانشمندی شناخته شد که توالی دی‌ان‌ای را در مدار تعیین می‌کند.

کادر فضانوردان آرتمیس شامل خانم کریستینا کوچ نیز هست که در سال ۲۰۱۳ برای آموزش به‌عنوان فضانورد انتخاب شد و یک بار هم به فضا رفته و در سال‌های ۲۰۱۹ و ۲۰۲۰، با ثبت ۳۲۸ روز پرواز، دومین رکورد را در پرواز طولانی‌مدت را به نام خود رقم زده است.
خانم کوچ در طول مدت حضور خود در مدار، در شش راهپیمایی فضایی شرکت کرد، از جمله سه مورد با همکار خود جسیکا میر که نخستین پیاده روی کامل فضایی برای زنان قلمداد می‌شود. او قبل از فضانوردی، در قطب جنوب نیز اقامتی طولانی‌مدت را در طول زمستان سپری کرده بود. شایان ذکر است که نام خانم میر نیز در این فهرست به چشم می‌خورد.

Stephanie Wilson
اما باسابقه‌ترین فضانورد در این مجموعه، خانم استفانی ویلسون است که در سال ۱۹۹۶ انتخاب شد و سه پرواز را نیز سوار بر مأموریت‌های شاتل فضایی به انجام رسانده است. او از زمان تازه‌ترین پرواز مداری خود، فعالیت‌های دیگری را نیز در ناسا برعهده گرفته است؛ از جمله به عنوان رابط میان اداره فضانوردی واقع در هیوستون و دیگر ادارات ناسا
Nicole Mann
از سوی دیگر، در مجموعه فضانوردان برنامه آرتمیس، نام چهار زن هم دیده می‌شود که هنوز در فضا پرواز نکرده‌اند. خانم نیکول مان در سال ۲۰۱۳ به همراه کخ و میر به مجموعه فضانوردان پیوست.خانم مان در حال حاضر برای نخستین پرواز خود آموزش می‌بیند. این پرواز نخستین پرواز سرنشینان سوار بر کپسول استارلاینر مربوط به شرکت بوئینگ به مقصد ایستگاه فضایی بین‌المللی است و قرار است سال آینده انجام شود. او قبل از فضانوردی در میان تفنگداران دریایی ایالات متحده، در عراق و افغانستان پرواز می‌کرد.
Kayla Barron
خانم کایلا بارون جدیدترین عضو در میان فضانوردان است. او قبل از پیوستن به ناسا، در نیروی دریایی مشغول به خدمت بود. وی به‌تازگی تحصیلات تکمیلی خود را در زمینه رآکتورهای هسته‌ای به پایان رسانده است.
خانم یاسمین مقبلی (همکلاسی بارون) نیز که برای پیوستن به کادر فضانوردان آرتمیس انتخاب شده، در میان تفنگداران دریایی، از جمله در افغانستان و کالیفرنیا خدمت کرده است. یاسمین در تمام مدت خدمت خود، عمدتاً با بالگرد پرواز کرده است.
در آخر نیز می‌رسیم به خانم جسیکا واتکینز. او به‌تازگی دوره آموزشی فضانوردان مربوط به سال ۲۰۱۹ را به پایان رسانده است. وی قبل از پیوستن به ناسا، یک زمین‌شناس با تخصص مریخ بود و به عنوان بخشی از تیم پشتیبانی مریخ نورد کیوریاسیتی ناسا کار می‌کرد. خانم واتکینز در مأموریت‌های مریخ شرکت داشته و عضوی از برنامه‌ای عملیاتی به‌نام مأموریت شرایط حاد زیست‌محیطی نیز بوده است.
گفته می‌شود اینکه چه زمان و کدام‌یک از این زنان پا به ماه بگذارند، هنوز مشخص نیست. در حال حاضر ناسا درنظر دارد در سال ۲۰۲۴ شرایط فرود انسان را فراهم کند؛ اگرچه این امکان هم وجود دارد که دولت بایدن این جدول زمانی را تغییر دهد یا آژانس را به طور کامل تغییر مسیر دهد.
حتی اگر برنامه آرتمیس به همان شکلی که درنظر گرفته ادامه پیدا کند، اینکه آیا این فضانوردان در مدار زمین پایین باقی می‌مانند، آیا به دور ماه پرواز می‌کنند یا اینکه سرانجام روی آن قدم می‌گذارند، هنوز نامشخص است.

 

پایگاه خبری “اسپیس” منتخبی از اخبار و تصاویر فضایی روزهای اخیر را منتشر کرده است.
فضا یک مکان شگفت انگیز است که هر چه در آن کاوش کنیم بیشتر به زیبایی‌های آن پی می‌بریم. در این خبر قصد داریم اخبار فضایی جذابی را که طی این هفته پربازدید بوده‌اند را بازگو کنیم.
۲۰ ساله شدن اقامت انسان در ایستگاه فضایی بین‌المللی

ایستگاه فضایی بین‌المللی بیستمین سالگرد اقامت انسان در این ایستگاه را جشن گرفت. ایستگاه فضایی بین‌المللی ۲۲ ساله است و هفته گذشته بیستمین سالگرد حضور مداوم انسان در داخل این سازه فضایی هم اندازه زمین فوتبال بود. ایستگاه فضایی در ارتفاع ۲۵۰ مایل بالاتر از سطح زمین در حال حرکت است.
سحابی جمجمه

در تصویری که اخیرا توسط “تلسکوپ وی‌ال‌تی” ثبت شده “سحابی جمجمه”(Skull Nebula) که با نام”ان.جی.سی ۲۴۶” نیز شناخته می‌شود به زیبایی قابل مشاهده است. در تصویری که اخیرا از این سحابی ثبت شده، رنگ‌های اطرف آن به گونه‌ای هستند که گویی این سحابی غرق در خون است. سحابی مذکور یک سحابی سیاره نما است که در صورت فلکی نهنگ واقع شده است. یک سحابی سیاره‌نما(planetary nebula) نوعی سحابی گسیلشی است که از گاز و پلاسما تشکیل شده‌ است. سحابی “جمجمه” در حدود ۱۶۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد. این سحابی هنگامی شکل گرفت که یک ستاره خورشید مانند، در دوران پیری لایه‌های بیرونی خود را به بیرون راند و از خود جدا کرد و تنها یک هسته از خود که کوتوله سفید نام دارد بر جای گذاشت و این کوتوله یکی از دو ستاره‌ای است که در مرکز این سحابی دیده می‌شود.
بارش شهابی ثوری

انتظار می‌رود که به زودی بارش شهابی ثوری به اوج خود برسد. بهترین شهاب واره‌ها از ۵ نوامبر تا ۱۲ نوامبر قابل مشاهده هستند. “جف برکز” (Jeff Berkes) عکاس نجومی در ۵ نوامبر ۲۰۱۶ این عکس را از بارش شهابی ثوری از ساحل ملی جزیره آساتیگ در امتداد سواحل شرقی مریلند گرفته است. بارش شهابی ثوری بارش شهابی سالیانه‌ای است که بر اثر برخورد ذرات برجای مانده از دنباله‌دار با جو زمین پدید می‌آید. از آن‌جا که نقطهٔ نورباران این بارش شهابی در صورت فلکی ثور قرار دارد، اخترشناسان سال‌ها پیش آن را بارش شهابی ثوری نامیدند.
راهپیمایی فضایی “لیروی چیائو”

لیروی چیائو(Leroy Chiao) فضانورد اهل کشور ایالات متحده آمریکا که تاکنون چند بار به فضا رفته است اخیراً طی دو گفتگو به عنوان بخشی از مجموعه فضانورد مجازی، تجربیات خود را به عنوان یک فضانورد ناسا به اشتراک گذاشته است. او این عکس را در هنگام پیاده روی فضایی در خارج از ایستگاه فضایی بین المللی در ۱۷ ژانویه ۱۹۹۶ منتشر کرده است.
ذخیره نمونه‌های سیارک بنو

ماموریت نمونه‌برداری از سیارک “بنو”(Bennu) که خاک و سنگ زیادی را از این سیارک برداشته و به زمین می‌آورد، چندی پیش دچار نشتی شده بود و در حال از دست دادن نمونه‌های خود بود اما اکنون مشکل حل شده و ایمن شده است. ناسا اعلام کرد که عملیات جلوگیری از نشتی نمونه‌های جمع آوری شده از سیارک “بنو” توسط فضاپیمای “اسیریس-رکس”(OSIRIS-Rex) و رها شدن خاک و سنگ نمونه‌برداری شده با موفقیت به پایان رسیده است و این نمونه اکنون در ایمنی کامل در حال انتقال به زمین است.
پرتاب موشک “لانگ مارچ ۶”

روز جمعه (۶ نوامبر) موشک چینی لانگ مارچ ۶ از مرکز پرتاب ماهواره تائی‌یوان چین پرتاب شد. ۱۰ ماهواره از ۱۳ ماهواره ای که این موشک به مدار ارسال کرده است، ماهواره‌های سنجش از دور شرکت آرژانتینی “ستلوجیک”(Satellogic) هستند.
پیش ستاره

آرایه میلی‌متری بزرگ آتاکاما (ALMA) این تصویر را از حلقه‌های گرد و غبار جوان شکل گیری سیاره که یک پیش ستاره را احاطه کرده اند گرفته است. به گفته محققان، مکان حلقه‌ها مشابه مکان اجسام در منظومه شمسی است. این پیش ستاره که با نام  “IRS ۶۳” شناخته شده است، کمتر از ۵۰۰ هزار سال نوری قدمت دارد. آرایه میلی‌متری بزرگ آتاکاما در شیلی واقع شده است و قدرتمندترین تلسکوپ رادیویی جهان است. پیش‌ستاره‌ها (Protostars) اجسامی با وزن زیاد در سحابی‌ها هستند که به تعادل هیدرواستاتیکی نرسیده‌اند و به تدریج با طی کردن مسیر هایاشی منقبض و کم نور شده و تشکیل یک ستاره را می‌دهند.
فضاپیمای اوریون

فضاپیمای اوریون ناسا در حال اماده شدن برای ملاقات با ماه است. اوریون در حال آماده شدن برای پرتاب تاریخی ماموریت آرتمیس ۱ در سال ۲۰۲۱ است. این فضاپیما ، از یک کپسول خدمه ساخته شده توسط لاکهید مارتین و یک ماژول خدمات ساخته شده توسط آژانس فضایی اروپا تشکیل شده است.ماموریت آرتمیس ۱ در اواخر سال ۲۰۲۱ انجام خواهد شد که طی آن کپسول اوریون سوار بر اولین سیستم پرتاب فضایی ناسا در سفر به ماه پرتاب خواهد کرد.
رای دادن در فضا

ایستگاه فضایی بین‌المللی اخیرا در حساب کاربری خود در اینستاگرام تصویری از “کاتلین روبینز”(Kathleen Rubins) یکی از فضانوردان ماموریت اکسپدیشن ۶۴ را کنار “غرفه رای گیری” منتشر کرد. در این تصویر کاتلین روبینز فضانورد ناسا و مهندس پرواز ماموریت اکسپدیشن ۶۴، به “غرفه رای گیری” ایستگاه فضایی بین‌المللی اشاره می‌کند که وی این ماه از آنجا رای داده است. این بار دوم است که روبینز از مدار نزدیک زمین رأی می‌دهد چرا که وی اولین بار نیز رای خود را از فضا و در سال ۲۰۱۶ هنگامی که به عنوان یکی از فضانوردان ماموریت اکسپدیشن ۴۸-۴۹ در ایستگاه فضایی بین‌المللی حضور داشت، داده بود.
طوفان زتا از فضا

در این منظره که روز چهارشنبه (۲۸ اکتبر) از ایستگاه فضایی بین‌المللی گرفته شد، طوفان زتا در خلیج مکزیک درحال طغیان است. در بخش بالای این تصویر ، فضاپیمای ذخیره بار محموله Progress ۷۶ روسیه قرار دارد که به ماژول پیرس روسیه متصل است. در پایین این تصویر سفینه فضایی سایوز ام اس-۱۷ روسیه قرار دارد که در ۱۴ اکتبر سه فضانورد را به ایستگاه فضایی آورد.

 

کارشناس نجوم از امکان رصدبارش شهابی جباری در ۲۹ و۳۰ مهرماه خبر داد و گفت: رصد این بارش تنها در آسمان تاریک و بدون آلودگی نوری امکان پذیر است.
احسان مهرجو اظهار کرد: هرساله بارش شهابی جباری از ۱۰ مهر تا ۱۶ آبان فعال است و در تاریخ ۲۹ و ۳۰ مهرماه به اوج خود می رسد.
وی با اشاره به ZHR یا نرخ سرسویی این بارش شهابی که هر سال از مهر ماه تا اواسط آبان ماه رخ می دهد، گفت: بارش شهابی جباری را می توان در اوج خود و در آسمان کاملا تاریک از هر جای کشور رصد کرد به طوریکه در شرایط ایده آل در هر ساعت ۲۵ شهاب قابل رصد است.
مهرجو با بیان اینکه کانون این بارش صورت فلکی جبار است، خاطرنشان کرد: منشا این بارش شهابی ذرات به جای مانده از دنباله دار هالی است که هر ۷۶ سال یکبار از نزدیکی خورشید عبور می کند و ذراتی از آن در فضای اطراف خورشید به جای می ماند.
کارشناس نجوم با بیان اینکه آخرین بار این دنباله دار در سال ۱۳۶۵ از نزدیکی خورشید عبور کرده است، بیان کرد: از این رو می توان گفت که در سال ۱۴۴۱ شمسی دوباره از کنار خورشید عبور خواهد کرد.
وی ادامه داد: زمانیکه این دنباله دار از کنار خورشید عبور می کند فشار تابش خورشید باعث می شود که بخش هایی از دنباله دار به صورت ذره هایی ریز از آن جدا شده و در مدار زمین باقی بماند و به جو زمین برخورد کنند.
مهرجو با بیان اینکه هر ساله شدت این ذرات کم و کمتر می شود، عنوان کرد: برای رصد بهتر این بارش شهابی جباری امسال لازم است که حتما در آسمان تاریک باشیم و کانون بارش یعنی صورت فلکی جبار را مشاهده کنیم.
وی عنوان کرد: معمولا مشاهده بارش های شهابی، به عرض جغرافیایی ناظر بستگی ندارد و از هر کجای کره زمین به شرط داشتن آسمانی تاریک و با آلودگی نوری کم می توان این پدیده جذاب را مشاهده کرد.

 

محققان “دانشگاه دورام” (Durham University) انگلیس در مطالعه اخیرشان اظهار کرده‌اند زمین ممکن است در برخورد عظیمی که ۴.۵ میلیارد سال پیش رخ داده و به سبب آن ماه تشکیل شده تا ۶۰ درصد جو خود را از دست داده باشد.
یک مطالعه جدید نشان داده که زمین ممکن است در برخورد با یک سیاره جوان دیگر که سبب تشکیل ماه شده است، ۶۰ درصد از جو خود را از دست داده باشد.
محققان دانشگاه دورام در مطالعه اخیرشان به بررسی بیش از ۳۰۰ شبیه سازی ابر رایانه‌ای که برای نشان دادن نتیجه این برخورد بزرگ در این سیاره طراحی شده بود، پرداختند. یافته‌های این مطالعه می‌تواند به ایجاد روشی جدید برای پیش‌بینی میزان از دست رفتن جو در اثر هر برخوردی در هر سیاره‌ای منجر شود.
این یافته‌ها می‌تواند داده‌های خوبی را در اختیار دانشمندانی که ریشه ماه یا تأثیرات سایر سیارات را چه در منظومه شمسی و چه سیاره‌های فراخورشیدی سنگی دوردست بررسی می‌کنند، قرار دهد.
اعتقاد بر این است که ماه حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش در پی برخورد زمین اولیه و برخورد با یک شی غول پیکر احتمالاً به اندازه مریخ تشکیل شده است.
دکتر “جیکوب کگریس”(Jacob Kegerreis) نویسنده ارشد این مطالعه از موسسه کیهان شناسی محاسباتی دانشگاه دورام گفت که دانشمندان سخت در حال تلاشند تا این معما را کشف کنند.
وی گفت: ما صدها سناریوی مختلف را برای بسیاری از برخوردها که سیارات مختلف رخ داده، اجرا کردیم تا تأثیرات برخوردهای مختلف را نشان دهیم و بگوییم تأثیرات آن بر جو یک سیاره به عوامل مختلفی مانند زاویه یا سرعت برخورد یا اندازه سیارات بستگی دارد.

این شبیه سازی‌ها به طور مستقیم نمی‌توانند نحوه پیدایش ماه را بیان کنند اما می‌توانند تأثیرات یک برخورد غول آسا بر جو زمین را نشان دهند.
در اوایل سال جاری، یک مطالعه توسط دانشگاه دورام نشان داد که تأثیرات این برخوردهای عظیم که در مراحل پایانی شکل‌گیری سیاره رخ می‌دهد می‌تواند عواقب گسترده‌ای برای سیارات جوان و جو آنها داشته باشد.
در این مطالعه نیز روش‌هایی که طی آن جو زمین می‌تواند در اثر برخورد با اجرامی در زاویه‌ها، جرم، اندازه و سرعت‌های مختلف تغییر کند را بررسی کردند. با شبیه‌سازی‌های انجام شده مشخص شد زمین در اثر برخوردی که منجر به تشکیل ماه شده، ممکن است بین ۱۰ تا ۶۰ درصد جو خود را از دست داده باشد.
البته محققان یک فرضیه دیگر که مخالف با این یافته‌ها بود نیز مطرح کردند و گفتند برخورد دو شیء عظیم اما با سرعت آهسته با یکدگیر که جفت‌شان نیز دارای جو زیاد هستند، می‌تواند جو قابل توجهی به هر دو آنها اضافه کند.
دکتر “لوئیس تئودورو”(Luis Teodoro) یکی از نویسندگان این مطالعه از دانشکده فیزیک و نجوم دانشگاه گلاسگو گفت: این یافته‌های به دست آمده با کمک شبیه سازی‌های سیاره‌ای همچنین نقش این برخوردها در تکامل سیارات فراخورشیدی شبه زمین را نیز نشان می‌دهد.
شبیه سازی‌های با وضوح بالا با استفاده از کد شبیه سازی منبع باز SWIFT انجام شد. محققان همچنین از ابر رایانه “COSMA”نیز استفاده کردند. می‌توان از مدل‌های جدید برای درک بهتر نحوه تشکیل ماه استفاده کرد.
یافته‌های این مطالعه در مجله “Astrophysical Journal Letters” منتشر شد.

 

ناسا از “آزمایشگاه شناوری خنثی” خود برای بازآفرینی شرایط سطح ماه استفاده می‌کند و برای شبیه‌سازی ماه‌پیمایی در زیر آب آماده می‌شود!
ناسا در حال آماده سازی برای انجام مأموریت تاریخی “آرتمیس”(Artemis) است که طی آن اولین زن و یک مرد دیگر را در سال ۲۰۲۴ در قطب جنوب کره ماه پیاده خواهد کرد. اما برای انجام این کار، باید عملیات‌های مرتبط با سطح ماه را آزمایش کند و برخی آزمایشات مانند آزمایشی که در تصاویر جدید مشاهده می‌شود، هیجان انگیزتر از آزمایش‌های دیگر نشان می‌دهند.
به عنوان مثال، عملکرد فضانوردان در لباس فضایی خود در “آزمایشگاه شناوری خنثی”(NBL) ناسا در شرایطی شبیه به آنچه که در سطح ماه یافت می‌شود، آزمایش می‌شوند.
“آزمایشگاه شناوری خنثی”(Neutral Buoyancy Laboratory) یا به طور مخفف(NBL)، یک آزمایشگاه تمرینی برای فضانوردان است که در تاسیسات آموزشی “سونی کارتر” واقع در مرکز فضایی جانسون در هیوستون تگزاس واقع شده است. این آزمایشگاه دارای یک استخر بزرگ سرپوشیده به طول ۲۰۲ فوت(۶۲ متر)، عرض ۱۰۲ فوت(۳۱ متر) و عمق ۴۰ فوت ۶ اینچ(۱۲٫۳۴ متر) است که جهت تمرین راهپیمایی‌های فضایی استفاده می‌شود.

“دارن ولش” مربی آماده سازی “آرتمیس” و سرپرست این آزمایشات گفت: این آزمایش اولیه به تعیین بهترین مکمل امکانات برای توسعه سخت افزار و نیازهای آموزش و ماموریت‌های آرتمیس در آینده کمک خواهد کرد. در عین حال، ما می‌توانیم بازخورد ارزشمندی را درباره ابزارها و روش‌های راهپیمایی فضایی در ماه جمع آوری کنیم که به ما در اطلاع رسانی نسبت به برخی از اهداف ماموریت‌مان کمک می‌کند.

فضانوردان در زیر آب کارهای مختلفی از جمله برداشتن نمونه‌های سنگ ماه و کاشت پرچم آمریکا را انجام می‌دهند. آنها همچنین ارزیابی می‌کنند که چگونه خدمه می‌توانند با خیال راحت از نردبان بالا و پایین بروند و چگونه راهپیمایی‌های موفق در ماه را انجام دهند.

“ولش” گفت: ما می‌توانیم ابزارها را در یک آزمایشگاه زمینی ارزیابی کنیم، اما وقتی لباس فضایی تحت فشار می‌پوشید و مجبورید با وجود محدودیت‌های تحرکی آن حرکت کنید، می‌توانید چیزهای زیادی یاد بگیرید. انجام آزمایشات در NBL برای درک عملکرد انسان و اطمینان از امنیت حداکثری فضانوردان بسیار ارزشمند هستند.

اما کار این تیم فقط محدود به شبیه‌سازی‌های زیر آب نیست. آنها همچنین آزمایشاتی را در محیط‌های مختلف مانند حیاط صخره‌ای “جانسون” انجام می‌دهند که مکانی است که ویژگی های عمومی سطح ماه را شبیه سازی می‌کند.
“ولش” گفت: ما تجربه استفاده از ایستگاه فضایی را داریم، اما باید تعیین کنیم که چگونه می‌خواهیم خدمه را برای انجام عملیات در سطح ماه و در طول این ماموریت‌های خاص آموزش دهیم. کارهای زیادی باید انجام شود تا امکانات برای کار در مأموریت‌های آینده ماه آماده شود و نحوه تسهیل آموزش مشخص شود.

 

بنابر اعلام رصدخانه رادیویی ملی نجوم آمریکا افزونه جدیدی به پروژه بازگشت به کره ماه موسوم به “آرتمیس” اضافه می‌شود که فضاپیمایی خواهد بود که به سیگنال‌هایی از دوران آغاز جهان گوش خواهد سپرد.

رصدخانه ملی نجوم رادیویی(NRAO) خبر جدیدی را برای برنامه “آرتمیس” ناسا اعلام کرده است و آن اینکه فضاپیمای موسوم به “DAPPER” به آسمان ساکت سمت دور کره ماه گوش خواهد سپرد تا به سیگنال‌های رادیویی “عصر تاریکی” جهان یعنی زمانی که هنوز اولین ستاره‌ها شکل نگرفته بودند، برسد.
از حدود ۳۷۰ هزار سال پس از “انفجار بزرگ”(Big Bang)، جهان به یک حالت کاملا کسل کننده فرو رفت و برای میلیون‌ها سال پس از آن، تقریباً تنها چیزهایی که وجود داشت ابرهای عظیمی از گاز هیدروژن بود. اما با شروع سرد شدن همه چیز، این گازها متراکم شده و فروپاشیدند و اولین ستاره‌ها و سیاه‌چاله‌ها را تشکیل دادند. با این ستاره‌ها اولین نور به وجود آمد تا “عصر تاریکی” را به پایان برساند و به دورانی که اغلب “طلوع کیهانی” نامیده می‌شود، پیوند بخورد.
تاکنون سیگنال‌های نخستینی که ما موفق به کشف آنها شده‌ایم از امواج رادیویی تولید شده توسط هیدروژن از ۱۸۰ میلیون سال پس از انفجار بزرگ آمده است که احتمالاً ناشی از تابش اولین ستاره‌ها با وجود هیدروژن در اطراف آنها است. این بدان معناست که آنها از دوران “طلوع کیهانی” ناشی شده‌اند، اما آیا می‌توانیم به زمان دورتر و به “عصر تاریکی” نیز نگاه کنیم؟

این همان هدف “مسیریاب قطبش عصر تاریکی” یا همان “DAPPER” است. این فضاپیما از گیرنده رادیویی تخصصی و آنتن با فرکانس بالا برای شنیدن سیگنال‌های رادیویی ضعیف از دوران اوایل آغاز جهان استفاده خواهد کرد که برای این کار به محیطی بسیار آرام و بی‌صدا نیاز خواهد داشت و سمت پنهان ماه محیط ایده آلی را برای آن فراهم می‌کند.

“ریچارد بردلی” مهندس ارشد تحقیقات در آزمایشگاه NRAO می‌گوید: هیچ رادیو تلسکوپی بر روی زمین در حال حاضر قادر به اندازه گیری و تأیید سیگنال هیدروژن بسیار ضعیف ناشی از اوایل جهان نیست، زیرا سیگنال‌های بسیار دیگری وجود دارند که بسیار روشن‌تر هستند.
وی افزود: ما در حال توسعه روش‌های تخصصی هستیم که روند اندازه گیری مورد استفاده توسط “DAPPER” را برای کمک به ما در جدا کردن سیگنال‌های ضعیف از دیگر سیگنال‌ها بهبود می‌بخشد.
اکنون رصدخانه ملی نجوم رادیویی فاش کرده است که “DAPPER” به عنوان بخشی از برنامه “آرتمیس” ناسا راه اندازی می‌شود. این برنامه در سال ۲۰۲۴ شاهد بازگشت فضانوردان آمریکایی به ماه خواهد بود، اما این بار یک سفر زودگذر نخواهد بود، بلکه برنامه این است که یک حضور دائمی را برای انسان در کره ماه رقم بزند و زمینه ساز ماموریت فرود انسان روی مریخ شود.
با همراه شدن “DAPPER” با برنامه “آرتمیس” هزینه‌های این مأموریت در مقایسه با یک پروژه مستقل کاهش می‌یابد. اکنون برنامه این است که “DAPPER” از دروازه قمری(Lunar Gateway) که مانند ایستگاه فضایی بین المللی یک ایستگاه فضایی در مدار ماه خواهد بود، به سمت ماه پرتاب خواهد شد.
نمونه اولیه این گیرنده رادیویی توسط مهندسان رصدخانه ملی نجوم رادیویی آمریکا طی دو سال طراحی و تولید شده است.