برچسب: ناسا

ناسا یک تصویر جدید و خیره‌کننده‌ای از هسته مرکزی خشن و فوق‌العاده پر انرژی کهکشان راه شیری منتشر کرده است.
این تصویر ترکیب ۳۷۰ مشاهده [تصویر] دو دهه گذشته رصدخانه اشعه ایکس چاندرا است که میلیاردها ستاره و سیاه‌چاله‌های بی‌شمار در مرکز یا قلب راه‌شیری را به تصویر می‌کشد. یک رادیو تلسکوپ در آفریقای جنوبی نیز در ایجاد تضاد در این تصویر نقش داشته است.
دانیل وانگ، ستاره‌شناس دانشگاه ماساچوست امهرست، جمعه گذشته گفت که او یک سال را صرف کار در این زمینه کرد در حالی که در هنگام شیوع بیماری همه‌گیر کرونا مجبور به ماندن در خانه بود.

 

سال گذشته “باب بهنکن” فضانورد ماموریت “دمو-۲” زمین را به مقصد ایستگاه فضایی بین‌المللی ترک کرد، حال قرار است همسر او “مگان مک آرتور” فضانورد ماموریت “کرو-۲” پنجشنبه زمین را ترک کرده است.
بهار سال گذشته فضانوردان ناسا به نام‌های “باب بهنکن” و “مگان مک آرتور” پسرشان را به مرکز پرتاب موشک فالکون۹ اسپیس ایکس بردند تا پرتاب آن به مقصد ایستگاه فضایی بین‌المللی را مشاهده کند. آنها می‌خواستند که او غرش موتورهای موشک را احساس کند و صدای آن را بشنود.
پس از آن پسر آنها “تئو” که در آن زمان شش ساله بود با پدرش خداحافظی کرد و بهنکن به فضاپیمای کرو دراگون اسپیس ایکس رفت تا اولین فضاپیمای تجاری سرنشین دار جهان را هدایت کند. در این ماموریت که  “دمو-۲”(Demo-۲) نام داشت، کپسول “دراگون” سوار بر موشک “فالکون ۹” شرکت اسپیس ایکس دو تن از فضانوردان ناسا به نام‌های “داگلاس جی. هارلی”(Douglas G. Hurley) و “روبرت ال. بهنکن “(Robert L. Behnken) را به فضا برد و آنها ۹ هفته در آنجا ماندند.
اکنون مک آرتور در حال آماده شدن برای هدایت همان سفینه فضایی در مأموریتی به نام “کرو-۲” است و قرار است این عملیات روز پنجشنبه انجام شود.
مک آرتور برای کمک به تعمیر تلسکوپ فضایی هابل قبلاً یک بار به فضا رفته بود اما هرگز پا به ایستگاه فضایی نگذاشته است. او گفت که برای این ماموریت بسیار هیجان زده است اما هنوز هم برای تئو که این ماه ۷ ساله می‌شود، داشتن والدین فضانورد کار آسانی نیست.
بهنکن اخیراً به مجله پیپل گفت: در ابتدا او درباره این موضوع بسیار ناراحت بود و می‌گفت: من نمی‌خواهم با موشک پرتاب شوید. اما بعد از اینکه او یکی از این پرتاب‌ها را مشاهده کرد با رفتن من و مادرش کنار آمد اما به شرط آنکه خودش نیز پس از مادرش به آنجا برود. البته من نمی‌دانم که آیا می‌توانیم چنین کاری را برای او انجام دهیم یا خیر. مک آرتور نیز در این باره گفت: در کوتاه مدت جدا بودن بزرگترین چالش است.
یکی از سخت‌ترین کارها تماشای این است که شخصی که شما عاشقش هستید به فضا می‌رود. این بسیار دشوارتر از این است که خودتان در موشک واقعاً این کار را انجام دهید. شما آموزش می‌بینید و برای انجام مأموریت آماده هستید اما هنگامی که تماشا می‌کنید فقط یک تماشاچی هستید و هرچه که رخ دهد نیز نمی‌توانید کاری کنید.

موضوعی که شرایط را دشوارتر می‌کرد این بود که مشخص نبود که بهنکن و هارلی چه مدت در ایستگاه فضایی می‌مانند. یکی از چالش‌های بزرگتر این بود که باید به این سوال که پدر چه زمانی به خانه می‌آید پاسخ داد.
در حالی که بهنکن در فضا بود، مک آرتور و تئو اغلب می‌توانستند تلویزیون ناسا را روشن کرده و او را در ایستگاه فضایی بین‌المللی شناور ببینند. آنها هر روز از خانه خود در هیوستون با او تماس می گرفتند. بهنکن اغلب می‌خواست قبل از خواب صحبت کند اما مشکل اختلاف زمانی نیز مطرح بود چرا که در آن زمان تازه مدرسه تمام می‌شد. بنابراین یافتن زمان مناسب که در آن واقعاً می‌توانید با یکدیگر ارتباط برقرار کنید بخشی از این چالش است.
آنها همچنین سعی کردند به صورت ویدئویی چت کنند اما فهمیدند که تئو نمی‌تواند یک ساعت تمام صحبت کند بنابراین مک آرتور گفت برای این مأموریت مکالمات ویدئویی آنها کوتاه و ۱۵ یا ۲۰ دقیقه خواهد بود.
زمانی که بهنکن هنوز در فضا بود، مک آرتور شروع به آموزش برای مأموریت خود کرد و پیش از انجام این کار از یک پرستار برای نگهداری پسرش کمک گرفت. سپس سرانجام همسرش پس از سه ماه به زمین بازگشت. آن زمان بود که مک آرتور برای آموزش خود مجبور شد تمرین‌های خود را شروع کند.

احتمالا مدت حضور مک‌آرتور در ایستگاه فضایی بین‌المللی حتی بیشتر از زمان بهنکن خواهد بود. بهنکن و مک‌آرتور در سال ۲۰۰۰ وقتی هر دو در کلاس فضانوردان آن سال آموزش می‌دیدند با هم در ناسا ملاقات کردند و هشت سال بعد درست قبل از اینکه مک آرتور اولین سفر خود را به فضا انجام دهد، ازدواج کردند. مک آرتور گفت: پسرم گفته است که قرار است به ماه برود. من از او سوال کردم آیا مامان را هم با خودت خواهی برد؟ او گفت :حتما
نکاتی درباره سفر بهنکن به فضا

بهار سال گذشته میلادی کپسول سرنشین دار “دراگون” متعلق به شرکت “اسپیس ایکس” به سمت “ایستگاه فضایی بین‌المللی” پرتاب شد و ناسا بالاخره موفق شد پس از سال ۲۰۱۱ میلادی، دو تن از فضانوردان خود را از خاک آمریکا به ایستگاه فضایی بین‌المللی اعزام کند. در این ماموریت که “دمو-۲”(Demo-۲)  نام داشت، “داگلاس جی. هارلی”(Douglas G. Hurley) و “روبرت ال. بهنکن”(Robert L. Behnken) به فضا اعزام  شدند.
نکاتی درباره سفر مک آرتور به فضا

در ماموریت کرو-۲ فضانوردان ناسا شین کیمبرو(Shane Kimbrough) و مگان مک‌آرتور(Megan McArthur) به همراه آکی‌هیکو هوشیده(Akihiko Hoshide)، فضانورد آژانس کاوش‌های هوافضای ژاپن(JAXA) و توماس پسکه(Thomas Pesquet) فضانورد آژانس فضایی اروپا(ESA)حضور دارند. این ماموریت پنجشنبه انجام خواهد شد. اکنون موشک کرودراگون اسپیس ایکس در جایگاه پرتاب در فلوریدا قرار دارد و فضانوردان ماموریت کرو-۲ در حال آماده شدن برای پرتاب روز پنجشنبه ساعت ۶:۱۱ صبح به وقت منطقه زمانی شرقی (۱۴:۴۱به وقت تهران) هستند.

سال گذشته “باب بهنکن” فضانورد ماموریت “دمو-۲” زمین را به مقصد ایستگاه فضایی بین‌المللی ترک کرد، حال قرار است همسر او “مگان مک آرتور” فضانورد ماموریت “کرو-۲” پنجشنبه زمین را ترک کرده است.

پایگاه خبری خبر فوری (khabarfoori.com)

بهار سال گذشته فضانوردان ناسا به نام‌های “باب بهنکن” و “مگان مک آرتور” پسرشان را به مرکز پرتاب موشک فالکون۹ اسپیس ایکس بردند تا پرتاب آن به مقصد ایستگاه فضایی بین‌المللی را مشاهده کند. آنها می‌خواستند که او غرش موتورهای موشک را احساس کند و صدای آن را بشنود.
پس از آن پسر آنها “تئو” که در آن زمان شش ساله بود با پدرش خداحافظی کرد و بهنکن به فضاپیمای کرو دراگون اسپیس ایکس رفت تا اولین فضاپیمای تجاری سرنشین دار جهان را هدایت کند. در این ماموریت که  “دمو-۲”(Demo-۲) نام داشت، کپسول “دراگون” سوار بر موشک “فالکون ۹” شرکت اسپیس ایکس دو تن از فضانوردان ناسا به نام‌های “داگلاس جی. هارلی”(Douglas G. Hurley) و “روبرت ال. بهنکن “(Robert L. Behnken) را به فضا برد و آنها ۹ هفته در آنجا ماندند.
اکنون مک آرتور در حال آماده شدن برای هدایت همان سفینه فضایی در مأموریتی به نام “کرو-۲” است و قرار است این عملیات روز پنجشنبه انجام شود.
مک آرتور برای کمک به تعمیر تلسکوپ فضایی هابل قبلاً یک بار به فضا رفته بود اما هرگز پا به ایستگاه فضایی نگذاشته است. او گفت که برای این ماموریت بسیار هیجان زده است اما هنوز هم برای تئو که این ماه ۷ ساله می‌شود، داشتن والدین فضانورد کار آسانی نیست.
بهنکن اخیراً به مجله پیپل گفت: در ابتدا او درباره این موضوع بسیار ناراحت بود و می‌گفت: من نمی‌خواهم با موشک پرتاب شوید. اما بعد از اینکه او یکی از این پرتاب‌ها را مشاهده کرد با رفتن من و مادرش کنار آمد اما به شرط آنکه خودش نیز پس از مادرش به آنجا برود. البته من نمی‌دانم که آیا می‌توانیم چنین کاری را برای او انجام دهیم یا خیر. مک آرتور نیز در این باره گفت: در کوتاه مدت جدا بودن بزرگترین چالش است.
یکی از سخت‌ترین کارها تماشای این است که شخصی که شما عاشقش هستید به فضا می‌رود. این بسیار دشوارتر از این است که خودتان در موشک واقعاً این کار را انجام دهید. شما آموزش می‌بینید و برای انجام مأموریت آماده هستید اما هنگامی که تماشا می‌کنید فقط یک تماشاچی هستید و هرچه که رخ دهد نیز نمی‌توانید کاری کنید.

موضوعی که شرایط را دشوارتر می‌کرد این بود که مشخص نبود که بهنکن و هارلی چه مدت در ایستگاه فضایی می‌مانند. یکی از چالش‌های بزرگتر این بود که باید به این سوال که پدر چه زمانی به خانه می‌آید پاسخ داد.
در حالی که بهنکن در فضا بود، مک آرتور و تئو اغلب می‌توانستند تلویزیون ناسا را روشن کرده و او را در ایستگاه فضایی بین‌المللی شناور ببینند. آنها هر روز از خانه خود در هیوستون با او تماس می گرفتند. بهنکن اغلب می‌خواست قبل از خواب صحبت کند اما مشکل اختلاف زمانی نیز مطرح بود چرا که در آن زمان تازه مدرسه تمام می‌شد. بنابراین یافتن زمان مناسب که در آن واقعاً می‌توانید با یکدیگر ارتباط برقرار کنید بخشی از این چالش است.
آنها همچنین سعی کردند به صورت ویدئویی چت کنند اما فهمیدند که تئو نمی‌تواند یک ساعت تمام صحبت کند بنابراین مک آرتور گفت برای این مأموریت مکالمات ویدئویی آنها کوتاه و ۱۵ یا ۲۰ دقیقه خواهد بود.
زمانی که بهنکن هنوز در فضا بود، مک آرتور شروع به آموزش برای مأموریت خود کرد و پیش از انجام این کار از یک پرستار برای نگهداری پسرش کمک گرفت. سپس سرانجام همسرش پس از سه ماه به زمین بازگشت. آن زمان بود که مک آرتور برای آموزش خود مجبور شد تمرین‌های خود را شروع کند.

احتمالا مدت حضور مک‌آرتور در ایستگاه فضایی بین‌المللی حتی بیشتر از زمان بهنکن خواهد بود. بهنکن و مک‌آرتور در سال ۲۰۰۰ وقتی هر دو در کلاس فضانوردان آن سال آموزش می‌دیدند با هم در ناسا ملاقات کردند و هشت سال بعد درست قبل از اینکه مک آرتور اولین سفر خود را به فضا انجام دهد، ازدواج کردند. مک آرتور گفت: پسرم گفته است که قرار است به ماه برود. من از او سوال کردم آیا مامان را هم با خودت خواهی برد؟ او گفت :حتما
نکاتی درباره سفر بهنکن به فضا

بهار سال گذشته میلادی کپسول سرنشین دار “دراگون” متعلق به شرکت “اسپیس ایکس” به سمت “ایستگاه فضایی بین‌المللی” پرتاب شد و ناسا بالاخره موفق شد پس از سال ۲۰۱۱ میلادی، دو تن از فضانوردان خود را از خاک آمریکا به ایستگاه فضایی بین‌المللی اعزام کند. در این ماموریت که “دمو-۲”(Demo-۲)  نام داشت، “داگلاس جی. هارلی”(Douglas G. Hurley) و “روبرت ال. بهنکن”(Robert L. Behnken) به فضا اعزام  شدند.
نکاتی درباره سفر مک آرتور به فضا

در ماموریت کرو-۲ فضانوردان ناسا شین کیمبرو(Shane Kimbrough) و مگان مک‌آرتور(Megan McArthur) به همراه آکی‌هیکو هوشیده(Akihiko Hoshide)، فضانورد آژانس کاوش‌های هوافضای ژاپن(JAXA) و توماس پسکه(Thomas Pesquet) فضانورد آژانس فضایی اروپا(ESA)حضور دارند. این ماموریت پنجشنبه انجام خواهد شد. اکنون موشک کرودراگون اسپیس ایکس در جایگاه پرتاب در فلوریدا قرار دارد و فضانوردان ماموریت کرو-۲ در حال آماده شدن برای پرتاب روز پنجشنبه ساعت ۶:۱۱ صبح به وقت منطقه زمانی شرقی (۱۴:۴۱به وقت تهران) هستند.

بالگرد مریخی “نبوغ”(Ingenuity) اکنون خود را برای انجام نخستین پروازش آماده کرده است و بنابر گزارش‌ها این پرواز، روز یکشنبه ۱۱ آوریل(۲۲ فروردین) صورت خواهد گرفت.
ناسا روز جمعه اعلام کرد، تنها ۲ روز تا پرواز تاریخی بالگرد مریخی نبوغ که همانند”لحظه پرواز برادران رایت” شگفت انگیز است، باقی مانده است.
“نبوغ” اولین وسیله‌ای است که در سیاره‌ی دیگری پرواز خواهد کرد و ناسا آن را به لحظه‌ی پرواز برادران رایت در زمین تشبیه می‌کند.
پیش‌بینی می‌شود این بالگرد چهار پوندی، یکشنبه ۱۱ آوریل ساعت ۱۲:۳۰ بعد از ظهر به وقت خورشیدی مریخ یا ساعت ۱۰:۵۴ شب به وقت منطقه زمانی شرقی در زمین(۰۷:۲۴ صبح به وقت تهران) از دهانه “جزرو” بلند شود.
“میمی آنگ”(MiMi Aung) مدیر پروژه نبوغ ناسا گفت: در هر سیاره تنها یک پرواز برای اولین بار انجام می‌شود. برادران رایت اولین پرواز روی زمین را انجام دادند و نبوغ نیز آماده است تا اولین پرواز در مریخ را انجام دهد.
نبوغ توانایی تولید انرژی کافی را دارد و بنابراین در ساعت ۱۰:۵۳ شب به وقت مریخ، این بالگرد چرخش نهایی را انجام خواهد داد و سپس برای انجام پرواز تاریخی بلند خواهد شد.

متخصصان کنترل ماموریت در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا(JPL) در جنوب کالیفرنیا انتظار دارند اولین اطلاعات مربوط به اولین پرواز را صبح روز بعد در ساعت ۴:۱۵ صبح به وقت منطقه زمانی شرقی (۱۲:۴۵ به وقت تهران) دریافت کنند اما قرار است جلسه مرتبط با نتایج این پرواز را در ساعت ۳:۳۰ صبح به وقت منطقه زمانی شرقی (۱۲:۰۰ به وقت تهران) آغاز کنند.
مریخ نورد ناسا به عنوان یک ایستگاه پایگاه ارتباطی برای نبوغ عمل خواهد کرد و روز یکشنبه وظیفه گرفتن دستورالعمل‌ها از زمین را بر عهده خواهد داشت. این دستورالعمل‌ها در آزمایشگاه پیش رانش جت ناسا با استفاده از شبکه فضایی عمیق ناسا که وظایف را به یک آنتن دریافت کننده “استقامت” ارسال خواهند کرد، ارسال می‌شوند و سپس رویداد اصلی در ساعت ۱۰:۳۵ شب به وقت منطقه زمانی شرقی(۰۷:۰۵ به وقت تهران) شروع می‌شود.
بالگرد نبوغ، تیغه‌های خود را برای آزمایشات تکان خوردن(wiggle tests) روشن خواهد کرد و اگر الگوریتم‌های اجراکننده سیستم هدایت، ناوبری و کنترل نتایج آزمایش را تایید کنند، دستگاه سنجش لختی(اینرسی) و شیب سنج را روشن خواهند کرد. اگر همه چیز بررسی شود بالگرد مجدداً شیب تیغه‌های روتور خود را تنظیم می‌کند و آنها را طوری پیکربندی می‌کند که در قسمت اولیه چرخش به سمت بالا باعث ایجاد نیروی برآر نشوند. حدود ۱۲ ثانیه طول می‌کشد تا تیغه‌ها از ۰ به ۲۵۳۷ دور در دقیقه برسند که این یک سرعت مطلوب برای اولین پرواز محسوب می‌شود.

پس از بررسی نهایی سیستم، مجدداً دستور تغییر شیب تیغه‌های روتور داده می‌شود. پیش‌بینی شده است که این بالگرد در اولین پروازش تنها ۱۰ فوت(۳ متر) از سطح مریخ فاصله گیرد. بنابراین آنها می‌توانند در آن زمان چند مولکول دی اکسید کربن، نیتروژن و آرگون موجود در جو نزدیک سطح مریخ را کاوش کنند و لحظاتی بعد اولین آزمایش پرواز آزمایشی در یک سیاره دیگر آغاز خواهد شد.
پرواز فقط ۹۰ ثانیه به طول خواهد انجامید، اما نتیجه آن تعیین کننده کل ماموریت است. در حالی که بالگرد در هواست دوربین ناوبری و ارتفاع سنج لیزری آن اطلاعات را به کامپیوتر ناوبری خواهند رساند تا اطمینان حاصل کند که نبوغ نه تنها در سطح، بلکه در وسط پروازگاه ۳۳ در ۳۳ فوت (۱۰ در ۱۰ متر) آن قرار دارد. سپس بالگرد مریخی فرود می‌آید و سطح دهانه جزرو را لمس می‌کند و اطلاعات را از طریق مریخ نورد استقامت به زمین می‌فرستد تا اتمام پرواز را تأیید کند.
انتظار می‌رود استقامت تصاویر مربوط به پرواز را با استفاده از دوربین‌های Navcam و Mastcam-Z خود ثبت کند و انتظار می‌رود تصاویر صبح زود روز دوشنبه، ۱۲ آوریل به دست محققان برسد. گفتنی است بالگرد نبوغ پرواز را از منظر خود نیز مستند می‌کند و یک تصویر رنگی و چندین عکس ناوبری سیاه و سفید با وضوح پایین احتمالاً تا صبح روز بعد در دسترس دانشمندان قرار خواهد گرفت.

“مایکل واتکینز”(Michael Watkins) مدیر آزمایشگاه پیش رانش جت ناسا گفت: برادران رایت فقط تعداد انگشت شماری از شاهدان عینی در اولین پرواز خود داشتند اما خوشبختانه لحظه تاریخی عملیات خود را با یک عکس عالی ثبت کردند. اکنون و پس از ۱۱۷ سال از آن زمان، ما قادر به انجام چنین عملیات و پروازی شگفت انگیزی در مریخ و ثبت آن لحظه توسط عکاسان رباتیک خود هستیم.
افراد علاقه مند می‌توانند برای مشاهده جزئیات این پرواز به سایت مراجعه کنند.

 

تحقیقات جدید ناسا شامل بررسی مکان‌های سقوط بشقاب پرنده در سایر سیارات، کمین کردن برای یافتن بیگانگان در سیارک‌ها و ایجاد تلسکوپ رادیویی دائمی در ماه اعلام شده که هدف آن جستجوی زندگی فرازمینی هوشمند یا هوش فرازمینی است.
این تحقیق به‌عنوان مدرکی برای استفاده از فناوری یا فعالیت‌های صنعتی در سایر نقاط جهان توصیف شده است. در این تحقیق ذکر شده که جستجوی تکنوسیگناتورها (سیگنال‌های فرازمینی) به‌سختی آغاز شد اما بدون هزینه‌های اضافی می‌توانست موارد شگفت‌آوری را کشف کند. در سال ۱۹۹۳ به‌دلیل فشار سیاستمداران، پس از توقف جستجو برای تکنوسیگناتورها، ناسا به‌طور فزاینده‌ای درگیر برنامه SETI شد.
این مطالعه شامل فهرستی از ماموریت‌های مشاهده‌ای ناسا برای «اثبات حیات فرازمینی» فراتر از زمین است. شاید جالب‌ترین نکته  این تحقیق کاوش‌های میان ستاره‌ای است که ممکن است مدت‌ها پیش  شاید در آخرین برخورد نزدیک خورشید ما با ستاره‌های دیگر  به منظومه شمسی ارسال شده باشند.
بر اساس نتایج منتشر شده این تحقیق، در حال حاضر، نزدیک‌ترین ستاره به خورشید، پروکسیما قنطورس  بیش از ۴.۲ سال نوری فاصله دارد، اما تقریبا هر ۱۰۰هزار سال یک ستاره در فاصله تقریبا یک سال نوری از خورشید قرار می‌گیرد، بنابراین ۱۰‌ها هزار فرصت برای فناوری‌های مشابه ما برای پرتاب کاوشگرها به سیستم خورشیدی وجود داشته است.
در این تحقیق آمده است: «این مصنوعات ممکن است توسط اجسام منظومه شمسی در مدارهای پایدار گرفتار شده و یا حتی در سیارات، سیارک‌ها یا قمرها سقوط کرده باشند و ممکن است اجسامی با سطح قدیمی در ماه یا مریخ هنوز شواهدی برای چنین برخوردهایی از خود نشان دهند.»
۹ پیشنهاد این مقاله برای ماموریت‌های شکار تکنوسیگناتورها شامل موارد ذیل است.
ماموریت شماره یک: جستجوی مکان‌های سقوط در ماه، مریخ، عطارد یا سرس
سطح این مکان‌ها باستانی و تغییرناپذیر است. اثرات یا مصنوعات موجود ممکن است بین میلیون‌ها و میلیاردها سال حفظ شده باشند، بنابراین ما باید ماه و مریخ را با وضوح فوق‌العاده بالا اسکن کنیم.
ماموریت شماره دو: برای جستجوی آلودگی، زمین را الگو قرار دهیم
همانطور که اخیرا این محققان اعلام کردند،  تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST)  اگر ۱۰ برابر بزرگ‌تر از اندازه کنونی باشد می‌تواند گازهای CFC را – اثبات تمدن – در اطراف سیارات فراخورشیدی پیدا کند. همچنین می‌تواند دی اکسید نیتروژن (NO۲) را بیابد که به‌عنوان محصول جانبی احتراق یا فناوری هسته‌ای تولید می‌شود.
ماموریت شماره سه: کره دایسون (Dyson ) را جستجو کنید
کره دایسون، ابرسازه فرضی است که به‌طور کامل یک ستاره را فرا می‌گیرد و قسمت بزرگی از توان خروجی آن را به دام می‌اندازد، به اصطلاح «ماموریت گرمای اتلاف‌شده» است. برای جمع‌آوری گرمای اتلاف‌شده نیاز به بررسی کل آسمان با استفاده از یک تلسکوپ فضایی با حساسیت در بسیاری از نوارهای مادون قرمز است.

ماموریت شماره چهار: ساخت تلسکوپ رادیویی در قسمت دور ماه
تاکنون جستجو برای تکنوسیگناتورها بیشتر از طریق علم نجوم رادیویی انجام شده است و از طریق پروژه گوش دادن به امواج دادیوی همچنان ادامه دارد. بااین‌حال، یک دیش دائمی در طرف دیگر ماه که عاری از آلودگی ناشی از انتشار رادیوی انسانی است برای جستجوهای بسیار حساس مناسب خواهد بود.
ماموریت شماره پنج: جستجوی بیگانگان در سیارک‌ها
ممکن است بیگانگان پنهان شده بر روی اشیاء نزدیک به زمین که غنی از منابع (NEO) هستند و احتمالا حتی سیارک‌هایی که با زمین به دور خورشید می‌چرخند نیز مشاهده شوند.
ماموریت شماره ۶: رهگیری ماموریت‌ها فشاهای میان ستاره‌ای
ستاره دنباله‌دار بین ستاره‌ای به نام ۲I / Borisov  و شی عجیب میان ستاره‌ای موسوم به اوموآموآ (Oumuamua) از سیستم خورشیدی عبور کرد بدون این‌که ما بتوانیم به‌طور قطعی ماهیت و ریشه آن‌ها را تعیین کنیم. بنابراین باید یک ماموریت رهگیری آماده داشته باشیم تا وقتی هدف بعدی مشخص شد بتوانیم بلافاصله آن را بررسی کنیم و این مورد نیز توسط رصدخانه Vera C. Rubin در اواخر سال ۲۰۲۱ آغاز می‌شود.

ماموریت شماره هفت: جستجوی داده‌های موجود
مانند اشیایی که در مدار اطراف سیارات فراخورشیدی قرار دارند، آلودگی در جوهای سیاره فراخورشیدی و تشخیص روشنایی شبانه در سیارات فراخورشیدی امکان‌پذیر است.
ماموریت شماره هفت: جستجوی اشعه لیزر
پالس‌های کوتاه لیزر در آسمان را می‌توان در نور مرئی و در مناطق وسیع مادون قرمز با ابزار جستجو کرد.
ماموریت شماره ۹: مطالعه سیارک‌های کوچک
قطر سیارک‌های کمتر از ۱۰ متر ممکن است مصنوعی باشد، اما هرگز مورد بررسی قرار نگرفتند. شایان‌ذکر است، هر چیزی که دارای سطوح فلزی بسیار صاف باشد، باعث انعکاس‌پذیری بالا می‌شود و نور منعکس‌شده را قطبی می‌کند.
نتایج این تحقیق در نشریه تخصصی Acta Astronautica منتشرشده است.

تحقیقات جدید ناسا شامل بررسی مکان‌های سقوط بشقاب پرنده در سایر سیارات، کمین کردن برای یافتن بیگانگان در سیارک‌ها و ایجاد تلسکوپ رادیویی دائمی در ماه

​کاوشگر استقامت که به تازگی به مریخ رسیده، اکنون در وضعیت خواب قرار دارد و پس از ۴ روز فعالیت خود را آغاز خواهد کرد.
کاوشگر استقامت که پس از سفری ۲۹۲.۵ میلیون مایلی به مریخ رسید، اکنون قبل از آغاز مأموریت تحقیقاتی خود به خواب رفته است.
این کاوشگر پس از فرود روی مریخ تصاویری از این سیاره به زمین فرستاد، اما به گفته محققان برای انجام فعالیت های خود باید منتظر بماند تا در خانه جدیدش مستقر شود.
به همین دلیل پیش از آنکه نرم افزار مخصوص مریخ در این کاوشگر فعال شود، سیستم ارتباط و انرژی آن طی بازه ای ۴ روزه در سیاره سرخ تثبیت می شود.
جنیفر تروسپ معاون مدیر پروژه کاوشگر مریخ ۲۰۲۰ پس از فرود روی سیاره گفت: ما مشغول بررسی سلامت ابزارها هستیم.
هنگامی که کاوشگر پس از ۴ روز از خواب بیدار شود، برای نخستین بار مسافت ۵ متر را جلو و عقب می رود.
همچنین محققان تیم این پروژه امیدوارند تا ۲۲ دسامبر یک ویدئو با وضوح بالا از ورود استقامت و فرود آن روی سیاره آماده باشد. اطلاعات مذکور از جمله نخستین اصواتی که کاوشگر در مریخ ثبت می کند، به زمین ارسال می شوند.
سر کاوشگر استقامت نیز که شبیه یک دکل است به زودی به کار گرفته می شود و سیستم دوربین MastCam-Z آن نیز به زودی تصاویر رنگی و احتمالاً یک سلفی پانورامیک ثبت می کند.
همراه استقامت نخستین بالگرد مریخی به سیاره سرخ ارسال شده بود که به محض فرود کاوشگر، سلامت آن کنترل شد. این بالگرد که Ingenuity نام دارد در حال شارژ است اما به محض آماده شدن از پنل های خورشیدی برای فعالیت روی مریخ استفاده می کند. بالگرد مذکور باید تحمل شب های بسیار سرد مریخ را داشته باشد.

 

نخستین زنی که قرار است پا بر کره ماه بگذارد احتمالا یک شهروند آمریکایی ایرانی‌تبار به نام یاسمین مقبلی خواهد بود.
فیروز نادری، مشاور ناسا روز پنجشنبه ۱۰ دسامبر (۲۰ آذر) در صفحه اینستاگرام خود با اعلام این مطلب نوشت: «نخستین زنی که گام بر ماه می‌گذارد ممکن است یک آمریکایی ایرانی‌تبار باشد.»
این کارشناس پیشین ناسا با یادآوری این که سازمان فضایی آمریکا قصد دارد در چهارچوب برنامه فضایی «آرتمیس» در سال ۲۰۲۴، ۱۸ فضانورد شامل ۹ زن و ۹ مرد را برای چند مأموریت در ماه در نظر گرفته است، نوشت: «اولین مأموریت متعلق به یک فضانورد زن به نام “اولین زن” و یک فضانورد مرد با عنوان “مرد بعدی” خواهد بود. یک ایرانی-آمریکایی، یاسمین مقبلی، یکی از ۹ فضانورد زن است.»

از زمانی که پای بشر به کره ماه باز شد تا کنون ۱۲ فضانورد مرد روی خاک این قمر پیاده شده و قدم زده‌اند، اما تا کنون هیچ زنی پا روی سطح ماه نگذاشته است. پیش از این نام زنان دیگری نیز برای این مأموریت فضایی مطرح شده بود.
یاسمین مقبلی خلبان و فضانورد ایرانی‌تبار در آمریکاست. در ژوئن ۲۰۱۷، او یکی از دوازده نفری بود که به عنوان عضو گروه ۲۲ فضانورد ناسا ملقب به «لاک‌پشت‌ها» انتخاب شد و آموزش دو سالهٔ خود را آغاز کرد. مقبلی به همراه چهار زن و هفت مرد دیگر از میان ۱۸ هزار فرد داوطلب برای شرکت در این دوره، برگزیده شده است.

 

ناسا از “آزمایشگاه شناوری خنثی” خود برای بازآفرینی شرایط سطح ماه استفاده می‌کند و برای شبیه‌سازی ماه‌پیمایی در زیر آب آماده می‌شود!
ناسا در حال آماده سازی برای انجام مأموریت تاریخی “آرتمیس”(Artemis) است که طی آن اولین زن و یک مرد دیگر را در سال ۲۰۲۴ در قطب جنوب کره ماه پیاده خواهد کرد. اما برای انجام این کار، باید عملیات‌های مرتبط با سطح ماه را آزمایش کند و برخی آزمایشات مانند آزمایشی که در تصاویر جدید مشاهده می‌شود، هیجان انگیزتر از آزمایش‌های دیگر نشان می‌دهند.
به عنوان مثال، عملکرد فضانوردان در لباس فضایی خود در “آزمایشگاه شناوری خنثی”(NBL) ناسا در شرایطی شبیه به آنچه که در سطح ماه یافت می‌شود، آزمایش می‌شوند.
“آزمایشگاه شناوری خنثی”(Neutral Buoyancy Laboratory) یا به طور مخفف(NBL)، یک آزمایشگاه تمرینی برای فضانوردان است که در تاسیسات آموزشی “سونی کارتر” واقع در مرکز فضایی جانسون در هیوستون تگزاس واقع شده است. این آزمایشگاه دارای یک استخر بزرگ سرپوشیده به طول ۲۰۲ فوت(۶۲ متر)، عرض ۱۰۲ فوت(۳۱ متر) و عمق ۴۰ فوت ۶ اینچ(۱۲٫۳۴ متر) است که جهت تمرین راهپیمایی‌های فضایی استفاده می‌شود.

“دارن ولش” مربی آماده سازی “آرتمیس” و سرپرست این آزمایشات گفت: این آزمایش اولیه به تعیین بهترین مکمل امکانات برای توسعه سخت افزار و نیازهای آموزش و ماموریت‌های آرتمیس در آینده کمک خواهد کرد. در عین حال، ما می‌توانیم بازخورد ارزشمندی را درباره ابزارها و روش‌های راهپیمایی فضایی در ماه جمع آوری کنیم که به ما در اطلاع رسانی نسبت به برخی از اهداف ماموریت‌مان کمک می‌کند.

فضانوردان در زیر آب کارهای مختلفی از جمله برداشتن نمونه‌های سنگ ماه و کاشت پرچم آمریکا را انجام می‌دهند. آنها همچنین ارزیابی می‌کنند که چگونه خدمه می‌توانند با خیال راحت از نردبان بالا و پایین بروند و چگونه راهپیمایی‌های موفق در ماه را انجام دهند.

“ولش” گفت: ما می‌توانیم ابزارها را در یک آزمایشگاه زمینی ارزیابی کنیم، اما وقتی لباس فضایی تحت فشار می‌پوشید و مجبورید با وجود محدودیت‌های تحرکی آن حرکت کنید، می‌توانید چیزهای زیادی یاد بگیرید. انجام آزمایشات در NBL برای درک عملکرد انسان و اطمینان از امنیت حداکثری فضانوردان بسیار ارزشمند هستند.

اما کار این تیم فقط محدود به شبیه‌سازی‌های زیر آب نیست. آنها همچنین آزمایشاتی را در محیط‌های مختلف مانند حیاط صخره‌ای “جانسون” انجام می‌دهند که مکانی است که ویژگی های عمومی سطح ماه را شبیه سازی می‌کند.
“ولش” گفت: ما تجربه استفاده از ایستگاه فضایی را داریم، اما باید تعیین کنیم که چگونه می‌خواهیم خدمه را برای انجام عملیات در سطح ماه و در طول این ماموریت‌های خاص آموزش دهیم. کارهای زیادی باید انجام شود تا امکانات برای کار در مأموریت‌های آینده ماه آماده شود و نحوه تسهیل آموزش مشخص شود.