برچسب: مشکلات اقتصادی

انگار درد را نمی شود فریاد نزد. وقتی عضوی از بدنت درد می کند، اولین و آخرین جا برای کمی آرامتر شدن و فهماندن دردت به دیگران براوردن صدا از حنجره است و فریاد زدن.

نوشتن، حرف تازه زدن دل و دماغ می خواهد. این را بارها و طی این یک سال گذشته در پاسخ به درخواست همکارانم گفته ام. روزهایی بود که فکر می کردم تا می توانم باید بگویم و فریاد بزنم آنچه را که فکر می کنم درست است. هرآنچه تراوشات ذهنم بود و اعتقادم را، با تکیه بر قدرت قلم می نوشتم. اعتراض می کردم و راهکار می دادم. از هر راهی که می شد پیامم را می رساندم تا اگر حسی که به من می گوید در قبال مسئولیتی که بر دوش گرفتی وظیفه ای داری را سرکوب نکنم.دروغ چرا، اما بارها کم آوردم .خسته شدم. به در بسته خوردم و گاهی احساس کردم نوشتن و ابراز وجود دیگر راهکار نیست.  آن هم در دورانی که روز به روز مشکلات مردم زیاد تر می شود. فقر بیداد می کند. لبخند از روی لبهایمان کوچ کرده و جایش را به غم داده است. اصلا بنویسم. از چه؟ از گرانی و تورم؟ از نان شب؟ از فساد و بی عدالتی؟ از دروغگویی و خودخواهی؟ و یا از نادیده گرفته شدن حق جماعتی که می گویند این را می خواهیم. اما آن را برایشان رقم می زنند. از اعتراض و اعتصاب کارگران و کشاورزان؟ از چه باید نوشت؟ وقتی هم مسئولین به خوبی می دانند چه خبر است و مردم هم با گوشت، پوست و استخوان همه این مصائب را درک می کنند؟

همین شد که مدتی سکوت کردم. در لابلای جزوات و کتابهای دانشگاهی ام غرق شدم. منفعل شدم از آنچه که کارم است. چشمانم را بستم تا نبینم. اما بی فایده بود. انگار درد را نمی شود فریاد نزد. وقتی عضوی از بدنت درد می کند، اولین و آخرین جا برای کمی آرامتر شدن و فهماندن دردت به دیگران براوردن صدا از حنجره است و فریاد زدن. این روزها همه مردم دارند فریاد می زنند. اما چون همگی درد دارند، انگار صدای درد دیگران را کمتر می شنوند. می ترسم روزی برسد که نشنوند و یا انقدر بی تفاوت شوند که درد دیگری اسباب خنده شان شود!

برای همین دوباره تصمیم گرفتم بنویسم. تا ثبت با سند در تاریخ برابر شود. ما نباید فراموش کنیم. ما نباید سکوت کنیم. باید دردمان را ، کمبود هایمان را و خواسته های بر حقمان را فریاد بزنیم تا آنکه باید بشنود و پاسخ بدهد. تا گوشش درد بگیرد از این همه صدا و خیال نکند که همه چیز آرام است و ما هم خوشحالیم …

بدتر از حس ناباوری و عدم آمادگی مواجهه با مشکلات احتمالی آن هم با توجه به شرایط موجود کشور این است که ما براحتی به همه چیز عادت می کنیم. زودتر از آنچه که فکرش را بکنید به هر نارسایی و کمبودی عادت می کنیم و بدترین مسائل هم برایمان عادی می شود.
پایگاه خبری تحلیلی رسا نشر – شبنم حاجی اسفندیاری: اگر کسی تا قبل از سال 98 و 99 در رابطه با اتفاقات بدی که طی این دو سال برایمان افتاده است می گفت باورمان نمی شد. هرگز تصور نمی کردیم که بدتر از این نیز امکان دارد. و شاید مشکلات اقتصادی به واسطه خروج ترامپ از برجام را انتهای همه مصیبت هایی که بر سرمان آمده است، می دانستیم.
هیچکدام از ما هرگز تصور نمی کردیم روزی برسد که قیمت پراید 8 میلیونی به 40 میلیون، 80 میلیون و تا صدو پنجاه میلیون تومان برسد.! هرگز به ذهنمان خطور نمی کرد روزی را ببینیم که دلار در دست دلالان خیابان فردوسی، با قیمت 32 هزار تومان معامله شود.! و فکرش را هم نمی کردیم روزی مرغ را کیلویی 28 هزار تومان بخریم و با برنج هندی درجه چندم  25 هزار تومانی پای سفره بیاوریم. و در نهایت روزی که اولین مورد از ابتلا به کرونا در ایران تائید شد، باورمان نمی شد ثبت آمار روزانه 13 هزار مبتلا و نزدیک به 500 فوتی کرونایی را هم به چشم ببینیم…
 

تمامی موارد فوق و مشکلات بدِ دیگر برای ما اتفاق افتاد.

خیلی ها شاید هنوز در بُهت بسر می برند و باور نکرده اند. اما در این یک سال و هشت ماه اخیر، مردم ایران سختی فراوانی را متحمل شده اند. و ناباوری ما نسبت به وقوع این بلاها، سختی و درد بیشتری را به دنبال داشته است. در حال حاضر  مشکلات و مصائب همچنان پابرجا هستند و ممکن است حتی باز هم بلای دیگری بر سرمان نازل شود. اما هنوز هم ما باور نداریم. و شاید بزرگترین مشکل جامعه ایرانی این است که برای هیچ اتفاق بدی آمادگی ندارد. و اساس این ناباوری بر پایه ی مَثَلی است که می گوید مگر از این بدتر هم می تواند باشد؟!
بله! بدتر از حس ناباوری و عدم آمادگی مواجهه با مشکلات احتمالی آن هم با توجه به شرایط موجود کشور این است که ما براحتی به همه چیز عادت می کنیم. زودتر از آنچه که فکرش را بکنید به هر نارسایی و کمبودی عادت می کنیم و بدترین مسائل هم برایمان عادی می شود. گویی یاد گرفته ایم که در وهله اول صورت مسأله را پاک کنیم. صد البته این عادی سازی و القاء آن به جامعه دستپخت مسئولین، صدا و سیما و برخی رسانه هاست که تلاش می کنند مشکلات روز جامعه را کمرنگ کنند و همین امر باعث می شود واکنش جامعه به یک رویداد آنچنان که باید جدی نباشد.

همه چیز برایمان عادی می شود…

اگرچه این روزها  با مشکلات اقتصادی، گرانی و بیکاری درگیر هستیم. اما از آنجایی که زود عادت می کنیم و هر روز با یک اتفاق جدید مواجه می شویم، برای برخی از ماها فرقی نمی کند پراید 8 میلیون باشد یا 150 میلیون تومان. بدون کمی تامل در صف خرید می ایستیم. تفاوتی بین دلار 12 تومانی و 30 هزار تومانی قائل نمی شویم. فرقی نمی کند روغن را دیروز با چه مبلغی خریده ایم. امروز چون کمیاب شده است دو برابر قیمت و به تعداد بیشتر می خریم. چون عجله داریم که عادت کنیم.
یاد گرفته ایم با شرایط موجود، حتی اگر مشکلی لحظه ای و کاذب باشد خودمان را به آن وفق دهیم. تنها یک شایعه در مورد گران شدن یک کالا باعث می شود همه به سمت آن هجوم بیاورند. وقتی آن کالا کمیاب شد و قیمت آن چند برابر، روز بعد مردم را در صف طویل خرید آن کالا خواهید دید، بی آنکه فکر کنند و بپرسند چرا باید این کالا را چند برابر قیمت دیروز بخرم؟ اگر روز قبل از آنها بپرسید که قرار است آن محصول چند برابر گران شود باور نمی کنند. اما فردا عادت کرده اند که آن را با قیمت گرانتر بخرند و حتی انبار کنند!
فقط مسائل اقتصادی نیست که برایمان عادی شده است. رفتارهای اجتماعی، آداب و رسوم ، فرهنگ و حتی اعتقادات ما دچار عادی سازی شده اند. همین می شود که در مورد کرونا هم اینگونه رفتار کنیم. به سرعت با شرایط بد این روزها کنار آمده ایم. ما به کرونا عادت کرده ایم. به زندگی با این ویروس که روزانه جان پانصد نفر را می گیرد راضی شده ایم. اگر در ابتدای پاندمی جزء کشورهایی بودیم که کمترین آمار مرگ و میر را داشتیم و روند ابتلا ثابت و حتی در دوره ای نزولی بود، شرایطی را به وجود آوردیم که تعداد مبتلایان و فوتی ها تا ده برابر افزایش پیدا کرد. و این یک فاجعه است!

به کرونا هم عادت کردیم!

وقتی صدا وسیما، کارشناسان اقتصادی و مسئولان یک کشور تلاش می کنند با وجود این همه مشکل، همه چیز را عادی و در حد نرمال نشان دهند. و از یک کشور درگیر مشکلات عدیده، مملکت گل و بلبل بسازند! قطعاً در این برهه حساس توان ترسیم شرایط بد و خطرناک همه گیری کرونا را در ذهن مردم ندارند.

حالا هرچقدر هم که وزیر بهداشت التماس کند، دکتر حریرچی و دیگر پزشکان خواهش و تمنا کنند، اثر مثبتی بر مردمی که زود به همه چیز عادت می کنند نخواهد داشت.

به یاد بیاورید روزهای اولی که خانم دکتر صدا و سیما کرونا را یک بیماری معمولی و حتی ساده تر از سرماخوردگی نشان می داد، و انواع کارشناسان طب سنتی که با تجویز گیاهان دارویی ادعای درمان آن را داشتند، و زمانیکه ما دغدغه داشتیم کرونا را دست کم نگیرید. تهران را تعطیل کنید. قم را قرنطینه کنید. مانع از سفر به شمال شوید و …. خیلی ها تلاش کردند که اوضاع را خوب و عادی نشان دهند و در عوض روی آمار کرونا در آمریکا و اروپا زوم کردند؛ همان موقع مردم را به زندگی با کرونا عادت دادند. و گمان نمی کردند که تقویم امسال پاییزش هم زمستانی است! ما مردمانی هستیم که به راحتی باور نمی کنیم. اما زود عادت می کنیم و امان از روزی که عادت کنیم ….

پایگاه خبری رسا نشر- به روزهای نچندان دوری فکر می کنم که تنها دغدغه ام خودم بودم و خودم. خوشی بود اگر خوشی و اگر غم بود هم غم. هرچه بود  همه اش مال خودم بود. فقط خودم و اطرافیان خودم. اما در این کوتاه زمانی که از شروع فعالیت رسانه ای ام بصورت رسمی می گذرد، انگار دیگر آن من با محدوده ی فکری سابق نیستم. در سرم مدام اخبار و رویدادهای این روزها است و در آنِ واحد، فکرم هزارجا.
راستش را بخواهید از زلزله کرمانشاه شروع شد. بعد از آن هم که زلزله تا زیر پای خودمان هم اینجا در تهران آمد. ترس از مرگ و دیدن آوارگی و زندگی در چادر و در سرمای هموطنان عزیزم غمی را در اکثر ما بوجود آورد که هنوز هم ادامه دارد. خبرهای مربوط به تصادفات و مرگ و میرها. آلودگی هوا و خشکسالی … . و از همه مهمتر معترضینی که از همه عملکردها در آستانه چهلمین سالگرد انقلاب شکوهمند اسلامی گلایه دارند و صدای واحد مسئولینی که “باید مشکلات را حل کرد و قطعاً لیاقت مردم بیشتر ازاین است و باید فقر مطلق از بین برود”. من هم مانند همه مردم امیدوارم که همه مشکلات اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی کشورمان مرتفع شود و در همه چیز گشایش بوجود آید. مسلماً گره افتاده به کار اداره کشور حتی بواسطه تحریم های ابرقدرتها آنقدر ها هم گره کوری نیست که با دندان هم باز نشود. همت عالی می خواهد و عشق به خدمت.

دغدغه فعالان رسانه ای کمتر از مسئولان دولتی نیست و شاید حتی بیشتر از آنان در سطح خیابان و همپای مردم ایران دردها و رنج ها و مشکلات را می بینند و لمس می کنند. گاهی اوقات فکر می کردم چرا این همه گلایه و نقد؟ اما امروز که بیشتر از گذشته با بدنه جامعه در ارتباطم، حتی کمی مشکل را هم برای مردم کشوری که خوبند و پایبند به کشورشان را هم زیاد می دانم . باید بگوییم و مسئولان باید ببینند و کاری کنند تا در کشوری به اسلامیت و جمهوریت ایران دغدعه و دردی وجود نداشته باشد. بدون تعارف هر مسئولی که رفع مشکلات را در توان خودش نمی بیند، جایش را به دیگرانی بدهد که دلسوز ترند و اهل از خودگذشتگی برای رفع مشکلات!
این ها را گفتم و همه می دانیم که هنوز زلزله زدگان کشور در سرما و بدور از یک آشیانه امن هستند.جاده ها هنوز تلفات می دهند. و هیچ اتفاق تازه ای برای آن مرد و زنی که به فساد و فقر معترض بودند نیفتاده است. کار سخت و زمان بری است و همه نیز بخوبی می دانیم. اما کاش بسرعتی که برای تحریم سامسونگ و کره جنوبی به دلیل ندادن ۴ گوشی ناقابل همه به تلاش و تقلی افتادند، در دیگر امور هم همینطور قاطع و سریع باشند…
شبنم حاجی اسفندیاری
مدیرمسئول پایگاه خبری رسا نشر