برچسب: مدرسه

  • آیا به پایان نوستالژیِ مدرسه رسیده‌ایم؟

    آیا به پایان نوستالژیِ مدرسه رسیده‌ایم؟

    در ایران، وجه تمایز سال تحصیلی جاری در تاریخ نظام آموزشی این بود که وضعیت کمّی و کیفیِ آموزش و پرورش بیشتر از قبل برای خانواده ها و حوزه عمومی آشکار شد و به چشم آمد.

    کانال تربیت و توسعه؛ مرتضی نظری – از زمان انتشار کتاب مدرسه زداییِ ایوان ایلیچ تا آثار جدیدتری همچون « آیا آموزش می‌تواند جامعه را تغییر دهد؟» نوشته مایکل اَپل و نیز تلاش هایی در داخل کشور مانند گفتارهای نویسندگان در کتاب «مرگ مدرسه؟» و یا عبدالعظیم کریمی در کتاب «آموزش علیه آموزش»، نقدها و نظراتی پیرامون کارآمدیِ مدرسه در برابر تغییرات شتابان جهانی منتشر شده است. اما بحران جهان گیرِ کرونا، به عنوان بازیگری فعال و ناپیدا، پرسش های انتقادی گذشته درباره مدرسه را نه تنها زنده کرده که به شکلی قهری و نامرئی، رأساً آستین بالا زده و فرمانِ «مدرسه، تا اطلاع ثانوی تعطیل!» را برای کشورهای جهان صادر و اجرا کرده است.
    پیش از این در یادداشتی آورده ام که معنا و مفهوم مدرسه از محدوده زمان و مکان عبور کرده و دنیا به تلقی جدیدی از مدرسه هم در معنا و هم در کارکرد رسیده است و با کلیدهای کهنه، قفل های نو را نمی توان گشود. اما کرونا، گویی این ضرورت را زُمخت و بدون تعارف به سیاست‌گذاران آموزشی جهان فهماند که برای ادامه حیاتِ مدرسه به راه های دیگر بیندیشند!

    آموزش های از راه دور و آنلاین البته گزینه های ناآشنایی نیستند.

    در ایران، وجه تمایز سال تحصیلی جاری در تاریخ نظام آموزشی این بود که وضعیت کمّی و کیفیِ آموزش و پرورش بیشتر از قبل برای خانواده ها و حوزه عمومی آشکار شد و به چشم آمد. به عنوان نمونه مشخص شد که علیرغم صرف بودجه های متنوع و فعالیت چندین ساله سه بخش در حوزه e_learning و آموزش الکترونیکی در وزارت آموزش و پرورش از جمله؛ سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی، اداره آموزش از راه دور، مرکز فناوری اطلاعات و پروژه های فناورانه پراکنده در سازمان های تابعه این وزارتخانه، اما در روزِ نیاز، مخاطبان این وزارتخانه، سردرگم با مسأله های بدیهی و پیش پا افتاده مواجه شدند.
    منتقدانه باید پرسید؛ در تمام سالیان گذشته حاصل هزینه ها و بودجه های متنوعی که برای طراحی سیستم های یادگیری و آموزش آنلاین در بخش های مختلف این وزارتخانه صرف شده، چه بوده؟ و چرا در نهایتِ کار، دستاورد این بودجه ریزی های دولتی به پای توسعه آموزش الکترونیکی این شد که خانواده های دانش آموزان در ایام دشوار و نیمه تعطیل، راهی بازار موبایل فروشان شهر و دیار خود شدند تا با صرف هزینه هایی عمدتاً فراتر از تحمل اقتصاد خانواده فرزندانشان را به این به اصطلاح آموزشِ آنلاین برسانند؟ و چه کسانی پاسخگوی تأخیر و جاماندگی غیرعادلانه فرزندان طبقات کم برخوردار از دسترسی به آموزش هستند؟ و پرسش مهم اینکه آیا این سبک مدیریت و برنامه ریزی آموزشی، پاسخگوی شرایط جدید هست؟

    پیشنهاد:

    ضروریست تا وزارت آموزش و پرورش ضمن پایان بخشیدن به وضعیت چندمدیریتیِ آموزش الکترونیکی در درون خود، با سرعت بیشتری وضع فعلی آموزش های آنلاین و الکترونیکی را سامان داده و به یکپارچگی برساند و دقیقاً ابعاد بودجه ای، محتوایی، فنی و مدیریتی و وظیفه بخش های مرتبط با این شیوه آموزش را مشخص نموده و این حوزه را نظارت پذیر و هدفمند سازد و همچنین با توجیه و آشناسازی عمومی و با توجه به اقلیم فرهنگی و جغرافیایی گوناگون شهری، روستایی و عشایری کشور، گزینه های قابل دسترس و مناسب را به جای اصرار بر یک روش پیش روی یادگیرندگان قرار دهد تا بیش از این بر دامنه نابرابری های آموزشی و تأخیر در یادگیری به ویژه برای بخش محروم و کم برخوردار افزوده نشود.
    در این زمینه علاوه بر استفاده از تجربه های ارزشمند بومی شرکت های داخلی، نگاه به تجربه برخی کشورهای موفق در زمینه e_learning هم بسیار عقلانی و لازم است.
    فراموش نکنیم، مفهوم مدرسه دیگر با تلقی های نوستالژیک و خاطره انگیز دوران کودکی ما قابل تبیین نیست و کیفیت بخشی به آموزش های آنلاین و از راه دور می تواند به کارآمدی مدرسه و ادامه حیاتش در دوره جدید کمک کند.

  • جای سیلی معلم عربی هنوز هم درد می کند!

    جای سیلی معلم عربی هنوز هم درد می کند!

    پایگاه رسا نشر – مهدی سوری : صورتم خیس عرق شده بود. دستهایم می لرزید. سرم را پایین انداخته بودم و به زمین خیره شده بودم. صدای گام هایش از ته کلاس گوشم را آزار می داد. لحظه به لحظه داشت به من نزدیک تر می شد. تا به خودم آمدم دستش را روی چانه ام احساس کردم. سرم را بالا اورد و بدون درنگ سیلی محکمی به گوشم زد. برق از چشمانم پرید. درد سیلی یک طرف و درد غرور شکسته شده در مفابل چشمان دیگر همکلاسی هایم بقدری ناراحتم کرد که نتوانستم خودم را کنترل کنم و اشک بی امان از جشمانم جاری شد.
    تنبیه بدنی، حکایتی تلخ و تکان دهنده - ایرنا
    ماجرا به همین جا ختم نشد. بلند فریاد زد خودکار و مداد بیارید. بچه ها از ترسشان خودکار و مداد ها را روی میزش گذاشتند. دست مرا کشید و به سمت میز هل داد. “خودتو تنبیه کن خودکار را بزار تو دستت و فشار بده.” همانطور که گریه می کردم. لابلای انگشتانم خودکار و مداد ها را گذاشتم و فشار دادم. می خندید و به دستانم نگاه می کرد. یک لحظه به سمتم امد و گفت: تو هیچی نمیشی. وقتی میگم خودتو تنبیه کن باید طوری فشار بدی که انگستات بشکنه. دستم را به قدری محکم فشار داد. که آه از نهادم بلند شدم. میخواستم فریاد بزنم مرتیکه حیوان! دست از سرم بردار. ندانستن یک جمله عربی چقدر مهم است که من باید بخاطرش از تو کنک بخورم؟؟
    چند سال از این ماجرا گذشته است. زمانه تغییر کرده است. روش های تعلیم و تربیت مکتب خانه ای تعطیل شده است. اما باز هم هر چند وقت یک بار خبری مبنی بر تنبیه دانش آموزان منتشر می شود. باور کنید هربار یکی از این خبرها را می خوانم صورتم داغ می شود. جای سیلی معلم عربی درد می گیرد. و احساس می کنم انگشتانم مانند آنروز باد کرده اند. مسلماً تنبیه بدنی هیچگاه اثر مثبت نداشته است. و نخواهد داشت. دنیا تغییر کرده است. عصر ارتباطات و احترام متقابل است. اینکه هنوز معلمانی هستند که می خواهند به زور ترکه و کتک بچه های مردم را درس خوان کنند را نمی فهمم. می دانم کنترل ۵۰ دانش آموز آن هم کودکان پر هیجان امروز، خیلی سخت است. اما آقای معلم! کتک زدن شما نتنها دانش آموز را سر به راه نمی کند. بلکه ممکن است باعث ایجاد سرخوردگی و کینه از درس و مدرسه شود. و نتیجه این عمل احتمالاً ترک تحصیل و تباهی است! چیزی که من همان شب به آن فکر کردم . دو روز مدرسه نرفتم و تنها با تغییر مدرسه و نبودن آن معلم در آنجا حاضر به ادامه تحصیل شدم …

  • واکنش آیت‌الله مکارم به آهنگ ساسی مانکن در برخی مدارس

     
    اگر در مقابل این مسائل سکوت کنیم فردا شرایط بدتر خواهد شد؛ فضای مجازی به بلای مجازی تبدیل شده است.

     

    یکی از مراجع تقلید با اشاره به اتفاقات اخیر در برخی مدارس تهران گفت: اینکه سرودی سخیف و رکیک در مدارس توسط بچه‌ها و نونهالان خوانده شود و آهنگی پخش و همه با هم برقصند مشخص می‌شود خطر تا کجا نفوذ کرده است.

    به گزارش خبرگزاری فارس، آیت‌الله ناصر مکارم شیرازی جمعه شب در مراسم افتتاح ساختمان جدید دارالقرآن علامه طباطبایی، با تاکید بر اینکه اگر انسان خلوص نیت داشته باشد خدا او را بعد از وفاتش هم تنها نمی‌گذارد اظهار کرد: مرحوم علامه طباطبایی با اینکه فرزندی از خود به یادگار نگذاشت افرادی هستند که همواره با کارهای خود یاد ایشان را زنده نگه می‌دارند.

    وی با اشاره به دعاهایی که در قرآن عنوان شده است تصریح کرد: قرآن کتابی جامع است که حتی طرز دعاکردن را هم به ما یاد داده اما عموما مردم یک یا چند دعای اندک را مورد توجه دارند.

    این مرجع تقلید با تاکید بر اینکه کسانی که تارک دنیا هستند هماهنگ با آموزه‌های اسلامی نیستند خاطرنشان کرد: دعاهایی در قرآن برای موقعیت‌های مختلف برای توسل به خدا به انسان توصیه شده است.

    وی با تاکید بر اینکه هرچه انسان در مورد قرآن فکر می‌کنید جامعیت آن بیشتر آشکار می‌شود، در بخش دیگری از سخنان خود با بیان اینکه شرایط در جامعه از نظر سیاسی، اقتصادی و اخلاقی بسیار پیچیده است اظهار کرد: مسائل اخلاقی در جامعه بسیار در خطر است.

    آیت‌الله مکارم شیرازی با اشاره به اتفاقات اخیر در برخی مدارس تهران تصریح کرد: اینکه سرودی سخیف و رکیک در مدارس توسط بچه‌ها و نونهالان خوانده شود و آهنگی پخش و همه با هم برقصند مشخص می‌شود خطر تا کجا نفوذ کرده است.

    وی گفت: اگر در مقابل این مسائل سکوت کنیم فردا شرایط بدتر خواهد شد؛ فضای مجازی به بلای مجازی تبدیل شده است.

    این مرجع تقلید با بیان اینکه در فضای مجازی سه چیز آمارش در حال افزایش است که شامل کلاهبرداری، مسائل فرهنگی و اخلاقی و سیاسی است خاطرنشان کرد: در این مسائل طبق آمار مسؤولان وضعیت چندین برابر افزایش داشته است؛ دروغ‌های زیادی در مورد مسائل سیاسی در فضای مجازی مطرح می‌شود که کسانی که آنها را می گویند نه شرف دارند، نه انسانیت دارند نه اعتقاد دارند و باید در برابر این مسائل گام برداشته شود.

    وی با اشاره به برخی مسائل مطرح شده در خصوص بخت آزمایی‌ها در صدا و سیما گفت: بعد از بررسی‌ها مشخص شد که یک میلیارد درآمد به دست می‌آید و ۵۰ میلیون را جایزه می‌دهند که دستور داده شد جلوی آن گرفته شود.

    آیت‌الله مکارم شیرازی با تاکید بر اینکه نگاه مردم به حوزه‌های علمیه و طلاب و فضلا است افزود: باید هرچه در توانمان هست را به کار بگیریم تا بتوانیم به نیازهای جامعه پاسخ دهیم.

  • ۱۲ هزار کودک در خوزستان به مدرسه نمی روند/ برخی از کودکان فقط به خاطر نداشتن کفش به مدرسه نمی‌روند

    ۱۲ هزار کودک در خوزستان به مدرسه نمی روند/ برخی از کودکان فقط به خاطر نداشتن کفش به مدرسه نمی‌روند

    بسیاری از کودکانی که به مدرسه نرفته‌اند، به دلیل مسائل جزئی از تحصیل بازمانده‌اند. برخی از کودکان تنها به دلیل نداشتن یک جفت کفش به مدرسه نمی‌روند.

    روزنامه جمهوری اسلامی نوشت:دوازده هزار کودک در خوزستان از تحصیل بازمانده‌اند که عده‌ای از آنها تنها به دلیل نداشتن کفش نتوانسته‌اند به مدرسه بروند.

    زینب فتحعلی‌پور کارشناس مسئول امور آسیب‌دیدگان اجتماعی اداره ‌کل بهزیستی خوزستان گفت بسیاری از کودکانی که به مدرسه نرفته‌اند، به دلیل مسائل جزئی از تحصیل بازمانده‌اند. برخی از کودکان تنها به دلیل نداشتن یک جفت کفش به مدرسه نمی‌روند.

    فتحعلی‌پور افزود: «امسال یک فایل ۱۲ هزار نفری کودکان بازمانده از تحصیل از اداره ‌کل آموزش و پرورش خوزستان به سازمان بهزیستی ارسال شده است». متاسفانه وزارت آموزش و پرورش و اداره کل آموزش و پرورش خوزستان نتوانسته‌اند با مدیریت درست از طریق خیرین و مردمی که حاضر به همکاری برای حل مشکلات کوچکی که فرزندان این خطه را از تحصیل بازداشته است، این موارد را حل کنند.