اگر چه فوتبال ایران نام حرفه ای را یدک می کشد و این روزها در صدر جدول برترین تیم آسیاست. اما همیشه شیوه مدیریت فوتبال ایران چه در زمینه باشگاهی و چه در مسائل مربوط به تیم ملی و مسابقات برون مرزی دچار حاشیه و نقاط ضعف بوده است. فدراسیون فوتبال ایران در چند سال گذشته به وسیله فشارهای فیفا توانسته است از یوق دولتی ها خارج شده و به اصطلاح مستقل شود. همین امر هم باعث شد تا تاج بازنشسته، صندلی ریاست را حفظ کند. اما این استقلال و مدیریت غیر دولتی گویی نتوانسته است کارها را آنگونه که باید درست انجام دهد.

یکی از نقاط ضعف فدراسیون تاج و کفاشیان مدارا با سرمربی پرتقالی تیم ملی است. کارلوس کیروش دقیقا از همان روزهای اول حضورش تا به امروز نق زده است. بی مهابا به دیگران حمله کرده و همیشه نسبت به مدیریت فوتبال ایران گلایه دارد. اینکه چقدر از حرف های او صحت دارد ، باید بررسی شود. اما کیروش اگر مدیریت و شیوه فوتبال این کشور برایش خوشایند نبوده می توانست چند سال پیش برود. می توانست بعد از جام جهانی قبلی ساکش را ببندد و با ایران و خاطره هایش وداع کند. اما اگر مانده و شرایط را پذیرفته، باید رفتار حرفه ای داشته باشد و در حد اختیارات خود سخن بگوید. همه می دانیم که ما نسبت که ۹۰ درصد کشورهای دیگر در باشگاه داری، فوتبال و مدیریت ورزشی ضعف و عقب ماندگی های بسیاری داریم. در همین کشورهای حاشیه خلیج فارس هزینه های میلیارد دلاری صرف فقط رشته فوتبال می شود. اما در ایران بازیکنان در طول فصل باید برای گرفتن تنها بخشی از قراردادشان اعتصاب کنند. تازه دست آخر پس از جدایی از تیم سالها با شکایت به فدارسیون و فیفا می توانند طلب معوقه خود را زنده کنند. رک و راست ما اصلاً مدیریت ورزشی بلد نیستیم. زمانیکه یک فرد سیاسی که حتی یک عکس با لباس ورزشی ندارد رئیس یک فدراسیون می شود، نتیجه اش همین می شود!
در حاشیه ی اخیر مصاحبه کیروش هم مقصر صد درصد فدراسیون فوتبال است. آنها با مدارا و حمایت های همیشگی از وی باعث ایجاد حاشیه و دردسر برای فوتبال ما شدند. مربی تیم ملی چه حقی دارد درباره مربی تیم باشگاهی نظر بدهد؟ اصلاً کسی می داند مشکل کیروش با مربی پرسپولیس چیست؟ وی فکر می کند با مصاحبه و تخریب شخصیت برانکو می تواند محبوبیت بیشتری به دست آورد. در همین مصاحبه اخیر اصلاً چه معنی داشت بحث سفر تیم پرسپولیس به ژاپن با پرواز فرست کلاس را مطرح کند؟ ضمن اینکه با رفتارهای خشن وی بر علیه مربیان تیم های داخلی و وزارت ورزش، با توجه به حساسیت و شرایط تیم ملی اصلاً کسی جرأت نمی کند درباره تیم ملی حرفی بزند. هرچه در اینطرف ماجرا مصلحت اندیشی حاکم است، در آنطرف مربی تیم ملی حاشیه سازی می کند و کسی هم نیست به او تذکر دهد و از او بخواهد متانت به خرج دهد. فارغ از مساله نان شب داشتن یا نداشتن، ترجمه درست یا غلط، واکنش های خیابانی و دیگران و هر چیز دیگری، اصل مصاحبه غیر فنی مربی تیم اشتباه و یک کار بشدت غیر حرفه ای بوده است. شما هیچ مربی را نمی بیند که از سفر یک تیم داخلی با شرایط بهتر و یا حمایت مجموعه ورزشی از یک نفر و وجود عواملی که نمی خواهد تیم قهرمان شود حرف بزند. مربی کارش فقط و فقط هدایت تیم در داخل زمین است. مابقی مسائل مربوط به مدیران و مسئولان دیگر است نه سر مربی!
من فکر می کنم جناب کیروش دچار توهم توطئه شده اند. حرف ها و گلایه هایشان تماماً تکراری است. و این در حالی است که تیم ملی ما بسیار خوب است. در بهترین شرایط و در آمادگی کامل به سر می برد. و اکنون در یک زمان مناسب برای فتح جام ملت های آسیا و کسب یک افتخار بزرگ برای ایران قرار داریم. پس بهتر است ایشان بجای حاشیه سازی به وضعیت روحی و فنی تیم ملی بپردازد. و دست از بهانه تراشی بردارد. مربی تیم ملی تا جایی که بنده اطلاع دارم قرارداد خیلی خوبی بسته است و به هیچ وجه از نظر مالی متضرر نمی شود. مطمئن باشید اگر پرسپولیسی ها با دوچرخه هم به ژاپن می رفتند، باز ایشان یک بهانه دیگر داشتند. و این اصلا برای یک مربی حرفه ای خوب نیست. آقای کیروش! شما اینجا هستید چون ما شما را برای مربیگری استخدام کرده ایم. بجای مصاحبه و حاشیه سازی تیم را قهرمان کن!

#ده_نمکی #فوتبال_سیاسی #یمن #تیم_ملی #چرابردین؟
چشم. دفعه ی دیگه میایم از شما نقشه و ارنج تیم ملی رو می گیریم. و ازتون بابت تعداد گل هایی که باید زده بشه اجازه می گیریم.واقعاً چرا برخی از مسعود های سینما اینگونه اند؟ این از #مسعود_ده_نمکی و آنطرف داستان هم که #مسعود_فراصتی و ماجراهایش …
انگار فوتبال جلسه احزاب سیاسی است. انگار که فوتبال سازمان حمایت از حقوق بشر است. دفعه ی قبل #شریعتمداری کیهان می گفت چرا فلسطین را بردید. باید به آنها می باختید چون سرزمینشان توسط رژیم اشغالگر صهیونیستی اشغال شده است. این سری هم افاضات آقای ده نمکی کارگردان که فرمودند با یک گل میبردید. چراکه ۵ سال است اینها در شرایط سخت جنگ هستند و استخوانهایشان زده بیرون!!!  به فرض که به این تیم ها می باختیم. چه مشکلی از مشکلات مردم فلسطین و یا یمن حل می شد؟ این چه تفسیری است ؟ چرا همه چیز را با هم #قاطی_پاتی می کنید؟
همه ایرانیان دلشان با مردم مظلوم فلسطین و یمنی های گرفتار صعودی هاست. اما فوتبال چه ربطی به جنگ و حمایت سیاسی دارد؟ جالب است بدانید تیم یمنیِ حاضر در مسابقات از طرف حوثی های یمن که مورد حمایت ما هستند طرد شده و گفتند این تیم، تیم ملی یمن نیست. و ما از آنها حمایت نمی کنیم. از این طرف کاسه های داغ تر از آش امر می کنند که بجای بردن یمن بروید به عربستان و امارات که دشمن ما هستند گل بزنید. آن هم ۵ تا ۵ تا …
اجازه بدهید فوتبال همان ورزش و سرگرمی باقی بماند. بگذارید این ساق پای فوتبالیست ها و دانش مربی باشد که تعیین کند چگونه بازی کنیم. چند گل بزنیم و چه تیمی  را ببریم. خوب است آدم حرف بزند.اما حرف منطقی و حساب….
مهدی سوری