برچسب: فقر

منبع: فرارو

طبق بررسی آمار‌های سالانه، حجم از دست رفتن قدرت خرید خانوار‌های ایرانی در سال ۱۴۰۰ به بالاترین سطح خود رسیده است.

وبسایت خبری رویداد ۲۴ از بزرگ‌ترین سقوط قدرت خرید مواد غذایی در طی تمام تاریخ ایران خبر داده است.طبق بررسی آمار‌های سالانه، حجم از دست رفتن قدرت خرید خانوار‌های ایرانی در سال ۱۴۰۰ به بالاترین سطح خود رسیده است. اگر در سال‌های جنگ مردم برای تامین مواد غذایی خود با کمبود کالا مواجه بودند، امسال وضعیت قحطی نه با کمبود کالا بلکه با گرانی و عدم تناسب سطح دستمزد‌ها با نرخ تورم به خانوار‌ها تحمیل شده است؛ سقوطی که احسان سلطانی، پژوهشگر اقتصادی تعبیر «قحطی تحمیلی» را برای توضیح آثار آن به کار می‌برد.

به گفته احسان سلطانی «با استناد به میانگین کشوری در دو سال اخیر درآمد‌ها و حقوق‌ها ۳۰ درصد افزایش یافته و نرخ تورم به بالای ۵۰ درصد رسیده؛ یعنی درآمد خانواده‌ها از تورم بالای ۵۰ درصدی عقب افتاده است. این نکته را هم باید توجه کنیم که اکنون ۴ سال است که قیمت مواد غذایی روی مدار افزایشی است و نسبت رشد مواد غذایی به رشد دستمزد‌ها بسیار بیشتر بوده است. این برای اولین‌بار است که چنین اتفاقی می‌افتد. در کل تاریخ ایران نهایتا یک سال پیشی گرفتن نسبت رشد مواد غذایی به رشد دستمزد‌ها دوام داشته و در سال بعد از آن قیمت مواد غذایی ثبات نسبی پیدا کرده و قدرت خرید برای آن وجود داشته است. اما اکنون برای اولین‌بار چهار سال متوالی قیمت مواد غذایی با رشدی به مراتب بیشتر از میزان رشد دستمزد‌ها ادامه دارد؛ و این فاجعه بزرگ‌ترین سقوط قدرت خرید خانوار‌ها را آفریده است.»

همچنین براساس داده‌های مرکز آمار، نرخ تورم مواد غذایی سه دهک پایین درآمدی در شهریور امسال به بالای ۶۰ درصد رسیده که در تاریخ چهار دهه اخیر بی‌سابقه است. در این میان دهک اول درآمدی تورم کمتری نسبت به دهک‌های پایین درآمدی متحمل شده‌اند؛ نرخ تورم خوراکی دهک‌های پایین درآمدی بالای ۶۱ درصد است و تورم تحمیلی بر فقرا در حال حاضر ۴ واحد درصد بیشتر از پردرآمدهاست. سال گذشته در زمان مشابه میزان تورم «خوراکی‌های» دهک‌های پایین درآمدی ۲۱ درصد بود و تفاوتش با نرخ تورمی دهک‌های بالای درآمدی کمتر از یک واحد درصد بود.

با کاهش شدید قدرت خرید گوشت قرمز و برنج ایرانی و حبوبات از سبد بسیاری از خانوار‌ها حذف شد و رئیس اتحادیه سوپرمارکت‌ها از تعطیلی حدود ۲۰ درصد از سوپرمارکت‌ها به دلیل گرانی مواد غذایی خبر داده بود.

بعد از رشد قیمت مواد غذایی رایج مانند گوشت، برنج و حبوبات، دهک‌های پایین درآمدی به ناچار این کالا‌ها را از سبد خود حذف کرده و سراغ کالا‌های جایگزین رفتند. اما با سیاست‌های دولت و تصمیم‌گیران و حذف ارز دولتی از اقلامی مانند برنج، شکر و نهاده‌های غذایی کالا‌های جایگزین نیز از گرانی در امان نماندند. مثلا قیمت نان در ۹۷ و ۹۸ ثابت نگه داشته شد، اما امسال ناگهان بیش از سه برابر افزایش یافت.

احسان سلطانی مهم‌ترین مقصر در این گرانی‌ها و عدم سیاست‌های حمایتی را در ارتباط دولت با بنگاه‌های بزرگ خصولتی و رانتی می‌داند. نفت و گاز و برق و آب که جز دارایی‌های عمومی است با قیمت‌گذاری دستوری به بهای بسیار پایین به بنگاه‌های خصولتی و رانتی‌ها داده می‌شود و سود میلیاردی را نصیب این بنگاه‌ها می‌کند. به‌طوری که طبق محاسبات سلطانی در سال گذشته سود خالص سالیانه ۲۰ بنگاه خصولتی بزرگ معادل با کل کسری بودجه دولت بوده است. در حالی‌که فقط از طریق افزایش قیمت مواد معدنی، آب، برق و گاز بنگاه‌های صنعتی و خصولتی، ۵۰۰ هزار میلیارد تومان درآمد ایجاد خواهد شد که می‌تواند به سمت تامین مالی سیاست‌های حمایتی رفاهی و تقویت قدرت خرید خانوار‌ها هدایت شود.

بنیان خانواده را نمی توان با شعار و وعده حفظ کرد. کودکان ما باید در بهترین شرایط مادی و معنوی بزرگ شوند تا آینده ای قدرتمند و با شکوه برای ایرانمان رقم بخورد.

پایگاه خبری تحلیلی رسا نشر – آقای رئیس جمهور! حتما پیش از این و در مقام ریاست قوه قضائیه مشکلات عظیم مردم را دیده اید. قطعاً پیش تر نیز در کسوت متولی آستان ملکوتی امام هشتم، انسان های با آبرو و دردمند را دیده اید که از فقر و نداری به آستان این امام رئوف پناه آورده اند. و همانگونه که در تبلیغات انتخاباتی گفته اید درد را می شناسید و خود از قشر معمولی جامعه بوده اید. پس تصور این رویداد که در ادامه شرح می دهم برای شما در زمانی که رئیس جمهور ایران هستید سخت نیست.

این دو کودک (تقریبا 8 تا ده ساله ) که در تصویر می بینید در گرمای شدید ظهر یکی از همین روزهای شهریور در یکی از خیابان های اطراف تهران بیشتر از یک ربع سر چهارراهی ایستاده بودند. رفتارهای عجیبشان توجهم را جلب کرد. انگار می خواستند کاری کنند. منتظر بودند تا خیابان خلوت شود. در یک لحظه از نبود عابرین استفاده کردند و به سمت سطل زباله ای رفتند و یکی از آنها که دستکش یکبار مصرفی داشت یک جفت کفش پاره، و دو کیف مستعمل که دیگران به دور انداخته بودند را برداشتند و با اضطراب فراوان دوان دوان آنجا را ترک کردند. با سرعت دنبالشان رفتم. به کوچه ای رسیده بودند و با ذوق داشتند کیف و کفش را وارسی می کردند. خوشحال از این بودند که کفش قابل تعمیر است و کیف ها را هم اگر بشویند قابل استفاده خواهد بود. با هم می گفتند اگر مدرسه ها باز شود کفش مستعمل و نیاز به تعمیر، کارشان را راه می اندازد. با دلخوشی کودکانه ای که داشتند راهشان را ادامه دادند و رفتند.

آقای رئیسی! شما رئیس جمهور این ایران و با این شرایط شده اید. کشوری که خیلی از پدر و مادرها به سختی تلاش می کنند که تنها شکم خودشان و فرزندانشان را سیر کنند. آن هم نیازهای اولیه ای که با این تورم و کمبودها کم کم از سبد خانوار حذف شده است. و با این گرفتاری های روز افزون پول اضافه تری برای خریدن لباس، کیف و کفش و … در جیب ها نمی ماند. این تنها یک نمونه از شرایط امروز خانواده های ایرانی است. آن هم در قلب پایتخت ایران اسلامی. و شما نیز به خوبی و بیشتر از من می دانید که شرایط زندگی در شهرها و روستاهای دور افتاده این کشور چگونه است.

با اینکه دوران کودکی ما شرایط زندگی کمی بهتر بود، امروز اما همگی کم آورده ایم. من پس از دیدن این صحنه مدام به این فکر می کنم که آینده این کودکان و نوجوانان چه خواهد شد؟ اصلاً می توان فردای خوبی را برای نسلی که در فشار و کمبودها و با نداری والدین بزرگ می شود متصور شد؟ کدام پدر و مادری حاضر می شود کودک دلبندش مایحتاجش را از زباله ها پیدا کند؟ آقای رئیس جمهور اینجا ایران است و هرگز اینگونه زندگی کردن در شأن شهروندانش نیست. می دانم راه پر پیچ و خم و کار سختی را پیش روی دارید. اما بعنوان یک شهروند و یک فعال رسانه ای از شما درخواست می کنم که بیشتر از هر چیز دیگری نگاهتان به معیشت مردم باشد. بنیان خانواده را نمی توان با شعار و وعده حفظ کرد. کودکان ما باید در بهترین شرایط مادی و معنوی بزرگ شوند تا آینده ای قدرتمند و با شکوه برای ایرانمان رقم بخورد.

پ ن: ممکنه با مطالعه این نوشتار این نکته به ذهنتون برسه که جناب رئیس جمهور تازه چند هفته است بر سر کار اومدن. هنوز کارشون شروع نشده و مقصر رئیس جمهور و وزرای قبلی هستند. پس چرا آقای رئیسی رو مخاطب قرار دادید؟ یا اینکه محتوای این یادداشت از دایره انصاف خارج شده. خیلی خلاصه باید بگم که خیر ! اگر با نگاه بی طرفانه بنگیرید این نوشتار اول یک روایت از درد بزرگی بنام فقر است که نمونه هایش رو همه روزه در اطرافمون می بینیم.و دوم در هیچ کجای این یادداشت از هیچ مقصری نام برده نشده و تقصیری به کسی نسبت داده نشده. فهوای کلام این مطلب درد و دلی خودمانی با رئیس جمهور محترم است که در بدترین شرایط ممکن دولت رو تحویل گرفتند و کار سختی هم پیش رو دارند. این چند سطر روایتگر بخش کوچکی از شرایط فعلی و آینده کشور ماست . نتنها رئیس جمهور جدید بلکه تمامی ارکان نظام باید به این موضوع مهم اهتمام بورزند و برای اون فکری کنند. اگر در دل جامعه باشید، فریاد جامعه رو شنیده باشید و نا امیدی و اضطراب رو در نگاه مردم حس کرده باشید حق می دید که از همین ابتدای شروع دولت سیزدهم از رئیس جمهورمون بخواهیم که با تمام توان این فشار رو از روی دوش آحاد جامعه کمتر کنه. از خداوند بزرگ می خواهم تا به دولتمردان و رئیس جمهورمان کمک کند تا مردم مظلوم این دیار شاهد روزهای بهتری باشند.

شبنم حاجی اسفندیاری

منبع: روزنامه ایران

این داستان، به روح همه جانباختگان عزیز ویروس کرونا و خانواده محترم آنان تقدیم می گردد؛ داستان بیش از ۶۶ هزار انسانی که درد شدید و نفس گیر قفسه سینه، سرفه های خشک و جگرخراش و تب و لرز سوزنده شان، آتش به جان مادران مهربان و داغدار ایران زمین زده است؛ مادراني كه در هر نماز، سر بر مُهر و سجاده سبز خدا می گذارند و به یاد عزیزانشان در سكوت و برای همیشه اشک می ریزند؛ کسانی كه با درد و رنج بيماري جان سپردند و بی هیچ وداع و آيين بزرگداشت و مراسم سوگواری، غريبانه و درخلوت قبرستان درخاك آرمیدند و… رحم الله من یقرا الفاتحه مع الصلوات…

نوشته : حميدرضا نظري

… در بارش شديد باران بهاري، بغض مانده در گلوي مادر، ناگهان به شیون و فريادي بلند و دردناک تبديل مي شود؛ فريادي جانسوز كه تمام فضاي سرد قبرستان را به لرزه در مي آورد…
***
… اينك داروخانه شلوغ است و دو تن، هراسانند و از درد و نگراني مي سوزند؛ دخترکی از تنگی نفس و فشار قفسه سینه و مادري از پيشاني داغ و سرفه های خشک دخترك.
مادر با ديدن حال و روز كودك، به سقف داروخانه چشم می دوزد تا او متوجه اشك هايش نشود. لحظاتي بعد، مادر با دست های استخوانی و لرزان خود، ماسك كوچك دخترش را پايين تر مي كشد و صورت او را نوازش می کند:” نترسی مادرجون؛ الان آقاي دكتر داروهاتو ميده و…”
در میان جمعیت، مردی بلافاصله شیلد محافظ را روی صورتش می گذارد و با اشاره به فرد همراه خود از او می خواهد که از مادر و دختر فاصله بگیرد. از پشت پیشخوان داروخانه صدایی به گوش می رسد:” خانم… خانم… ای بابا، این نسخه مال کیه؟”
مادر از جا بلند می شود :” مال منه آقای دکتر! ببخشید؛ زیر بارون خیس شده!”
– بفرما خانم!… شصت و شش هزارو چهارصدتومن! تشریف ببرید صندوق!… با شمام خانم!… چيه؟!… منتظر چی هستی؟!… چرا همين جوری داری منو نگاه مي كني؟!
– آخه…
– آخه چی خانم محترم؟! قيمتش همينه!… لطفا بفرمایید صندوق!… اي بابا… بازم كه نرفتي!… خواهش می کنم تكليف منو روشن كن خانم؛ بالاخره دارو می خوای یا نه؟!
لحظات به كندي مي گذرد و درست در همين زمان، دو آشناي غريب، درتنهايي خويش ناله مي كنند و اشك مي ريزند؛ کودكي از چشم های ملتمس مادر و مادری از تیغ نگاه جمعیت حاضر در داروخانه…
مادر از كيف دستي كهنه و رنگ و رو رفته اش، چند اسكناس مچاله شده بيرون مي آورد و نگاهش را از حاضران مي دزدد و با پاهاي لرزان كمي به پيشخوان نزديك تر مي شود: “آقا، ب… ببخشيد… اگه ممكنه… به… به اندازه همين پول، دارو بديد!”
– بيست و يك هزارو پانصدتومن؟! اين كه حتي پول يه شربت و آمپول و سرنگ هم نميشه خانم محترم! باور کنید این کار اصلا درست نیست؛ شما كه پول نداري چرا وقت من و این مردم رو مي گيري خانم؟!
سكوت بر داروخانه حاكم است و دو همدل تنها، مضطرب می شوند و برخود مي لرزند؛ كودكي از وحشت آمپول و مادري از شرم حضور در زمان و مکان و آشفتگی درون و شدت ضربان قلب و…
***
اكنون ایستگاه مترو شلوغ است و دو مسافر، خسته و بغض کرده، از بيم و نگرانی مي سوزند؛ كودكي از شروع احتمالی درد سینه و سرگيجه شدید و مادري از دلهره تب و لرز مجدد کودک و خارش گلو و سرفه های غیرقابل تحمل و…
بر روي سكوي ايستگاه، مسافران پنهان در پشت ماسك هاي رنگارنگ صورت، بدون رعایت فاصله اجتماعی در انتظار رسیدن قطار لحظه شماری می کنند… مادر به عكس بزرگ و زيباي روي ديوار ايستگاه نگاه مي كند كه زن و مردي با لباس های مخصوص ضدکرونا در بيرون از بخش ICU يك بيمارستان، از فرط خستگي طاقت فرسا بر روي صندلي نشسته و شانه به شانه هم به خواب عميقي فرو رفته اند؛ يك زوج كادر پزشكي زحمتكش و از خود گذشته كه روزها و هفته ها به خاطر نجات بيماران وخيم كرونايی، صبورانه، بي وقفه و با جديت تمام تلاش كرده و در اين مدت فرصت استراحت كافي نداشته و از ديدن فرزندان و عزيزان خود محروم بوده اند…
مادر با ديدن عكس ایستگاه و كوشش صادقانه ديگر پزشكان، پرستاران و كادر ايثارگر درمان و نيز نيروهاي مهربان؛ كوشا، ياريگر، دلسوز و وظیفه شناس در همه نهادها و سازمان ها و ادارات خدمات رسان در سطح شهر و كشور، با اميدواري و آرامش به صورت زيبا و كوچك دخترش لبخند مي زند و به يكباره او را در آغوش مي گيرد :” خیلی زود خوب میشی اي شيطون بلا؛ فقط بايد استراحت كني و…”
و شروع به قلقك زير بغل و پهلو و شكم او مي كند و با صداي بلند مي خندد:” نبينم ديگه ورجه وورجه كني وروجك! وگرنه يه آشي برات بپزم كه…”
دخترك در حالي كه از حرف ها و عمل مادر به سر ذوق آمده، به مزاح و درجواب، انگشت سبابه اش را به سمت او مي گيرد و قهقهه مي زند:” دو زار بده آش، به همین خیال باش مامان خانوم؛ منم يه آتشي برات بسوزونم كه…”
… از دور و از داخل تونل سياه، صداي بوق و حركت قطار بر ريل هاي آهنين به گوش مي رسد و لحظاتي بعد با توقف چند ثانیه ای در ایستگاه، مسافران تلاش مي كنند كه زودتر راهي براي ورود به واگن ها بيابند. قبل از مادر و دختر، زني ميانسال با لباسي شيك و فاخر، با فشار جمعيت وارد واگن مي شود و روي يكي از صندلي ها مي نشيند. همزمان با حركت قطار و فاصله گرفتن از ايستگاه، چشم های كنجكاو چند مسافر، زن شيك پوش را نشانه مي روند. در ميان مسافران، مادر سر كودك خود را به سينه مي فشارد و به زن میانسال چشم می دوزد که بی توجه به او و دیگران، ماسک روی صورتش را تنظیم می کند و به كيف چرمي گران قیمت و خوش رنگش خیره می شود و با لذت آن را به سينه مي فشارد. مادر که به خاطرآرزوهاي شيرين اما دست نيافتني زندگي اش دلگير و برافروخته است، با دیدن زن خوشبخت روبروي خود، ناخواسته و با تمام وجود، آه مي كشد؛ آهی که سنگین، تلخ و سوزنده است: ” من کُجا تو کُجا؟! خدا شانس بده والا! ”
در گوشه اي از واگن، دختري جوان در آرزوي آينده اي روشن و زيبا، چشم خود را مي بندد و در انديشه اي نامعلوم غرق مي شود: ” يعني ميشه منم روزي…؟! ”
وسوسه ثروت نهفته در کیف زن میانسال، در وجود پسری جوان لانه می کند تا او حریصانه و با لذت و پنهانی، پس از بررسی موقعیت و شرایط لازم، در یک فرصت مناسب…
مردی شكسته و افسرده از ریزش سيل گونه و رشد قطره چكاني شاخص بورس و نابودي تمام سرمایه یک عمر زندگی اش و در اضطراب آینده مبهم خود و فرزندانش و نيز خسته از شنیدن و خواندن گفته ها و نوشته ها و وعده هاي بي اثر، نگاهش را از زن میانسال می گیرد و شكست خورده و با دلتنگی به میله های وسط قطار تکیه می دهد.
مردي با موی سپید، به ياد همسر از دست رفته اش، به صورت زن و لباس زيبايش نگاه می کند و سرش را به شیشه واگن تکیه می دهد و از ته دل ناله سر می دهد:” اي روزگار!…”
پدري پير، بي توجه به مسافران حاضر در قطار، در جستجوی آرامش قلبی، دستش را روی سینه می گذارد و در سکوت لبخند مي زند و زیر لب زمزمه می کند:” الَّذينَ آمَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِکْرِ اللَّهِ أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ… الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ طُوبَى لَهُمْ وَحُسْنُ مَآبٍ… رَبَّنَا لاَ تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَیتَنَا وَهَبْ لَنَا مِن لَّدُنکَ رَحْمَةً إِنَّکَ أَنتَ الْوَهَّابُ…”
مادر به اندک مواد غذایی باقی مانده در آشپزخانه محقرش فكر مي كند كه با آن ها می تواند امروز هم شكم كودكش را سيركند:” گشنه اي عزيزم؟ مادر فدات بشه! الان مي رسيم خونه برات آشی می پزم که زودی خوب بشی!”
… قطار همچنان به نرمي به سوي ايستگاه بعدي پيش مي رود و ديگر مسافران را وا مي دارد كه باز هم در انديشه هاي تلخ و شيرين خود غوطه ور شوند… چند لحظه بعد، صداي ترمز و توقف قطار به گوش مي رسد و مادر و كودك و تعدادي ديگر از مسافران از واگن خارج مي شوند. زن ميانسال به آرامي از روي صندلي بلند مي شود. زمان توقف قطار كوتاه است و او بايد هر چه سريع تر از يكي از درهاي واگن پياده شود. زن سعي مي كند راهي براي خروج از قطار بيابد، اما نمي تواند و در بسته مي شود و او در واگن مي ماند و كيف چرمی اش روي سنگفرش سكوي ايستگاه مي افتد. چندتن از مسافران به یکباره و با حسرت، فرياد مي زنند:” كيف!…”
اما قطار به حركت در مي آيد و هر لحظه از ايستگاه فاصله مي گيرد و دور و دورتر مي شود…
چند لحظه بعد، دست استخوانی زنی، كيف را از روي سكو بر مي دارد.
***
اکنون ایستگاه مترو خلوت است و مادر و دختر با فاصله از تونل و ریل قطار، بر روی صندلی های روی سکو نشسته اند. کودک با چشم هاي بی رمق خود، به دست هاي مادرش خيره مي شود كه در جستجوي رد و نشاني از صاحب شی پیدا شده، زيپ كيف را مي گشايد؛ كيفي گرانبها كه همه محتوياتش چند اسكناس معمولي و چند عكس و نامه قدیمی و پوسيده از طرف پسري از ديار غربت، به مادري تنها و نابينا است؛ پسری در سرزمینی دور، در آن سوی آب ها و اقیانوس ها…
زن به یکباره و از درون می شکند و دنیا بر سرش آوار می شود. او صورتش را بر می گرداند و به سمت ديگر ايستگاه خيره مي شود تا کودک چهره اش را نبیند. انگار درست در همين زمان، زمین دهان باز می کند و انسانی…
***
… اينك در بارش شديد باران بهاري آسمان شهرم و در گوشه ای از قبرستان سرد و غمگین دیارم، مادری دلشکسته بر مزار دخترک مهربان و شيرين زبانش نشسته و اشک ماتم می ریزد. او به ویروس مرگبار و واكسني می اندیشد که قرار بود در این سرزمین بزرگ ساخته و یا از دیاری دور به کشور وارد شود، اما افسوس كه ویروس به ریه ها و تمام وجود دختر کوچکش حمله ور شد و کمتر از پانزده روز او را به کام مرگ کشاند؛ ویروسی که شاید اینک پشت در کمین کرده تا اندام نحیف و ريه هاي ضعیف من و ما را نيز نشانه رود و…
مادر با دست های لرزان، سنگ قبر مقابلش را می شوید و در خیال خود سر بر قلب دلبندش می گذارد و خاطرات شيرين گذشته در ذهن و در مقابل چشمان گريانش به نمايش در مي آيد؛ با اميدواري و آرامش به صورت زيبا و كوچك دخترش لبخند مي زند و به يكباره او را در آغوش مي گيرد: ” خیلی زود خوب میشی اي شيطون بلا؛ فقط بايد استراحت كني و…”
و شروع به قلقك زير بغل و پهلو و شكم او مي كند و با صداي بلند مي خندد:” نبينم ديگه ورجه وورجه كني وروجك! وگرنه يه آشي برات بپزم كه…”
دخترك در حالي كه از حرف ها و عمل مادر به سر ذوق آمده، به مزاح و درجواب، انگشت سبابه اش را به سمت او مي گيرد و قهقهه مي زند:” دو زار بده آش، به همین خیال باش مامان خانوم؛ منم يه آتشي برات بسوزونم كه…”
گویی درست همزمان با صدای دخترک، آتشی از درون مادر زبانه می کشد و همه وجود او را مي سوزاند…
چند لحظه بعد، در بارش شديد باران بهاري، درد شدید و نفس گیر قفسه سینه، سرفه های خشک و جگرخراش و تب و لرز سوزنده بیش از ۶۶ هزار انسان و بغض مانده در گلوي مادر، ناگهان به شیون و فريادي بلند و دردناک تبديل مي شود؛ فريادي جانسوز كه تمام فضاي سرد قبرستان را به لرزه در مي آورد و آتش به جان مادران مهربان و داغدار ایران زمین مي زند؛ مادراني كه در هر نماز، سر بر مُهر و سجاده سبز خدا می گذارند و به یاد عزیزانشان در سكوت و برای همیشه اشک می ریزند؛ کسانی كه با درد و رنج بيماري جان سپردند و بی هیچ وداع و آيين بزرگداشت و مراسم سوگواری، غريبانه و درخلوت قبرستان درخاك آرمیدند و… رحم الله من یقرا الفاتحه مع الصلوات…

* حمیدرضا نظری، نویسنده معاصر و کارگردان تئاتر، چند دهه در وادی ادبیات داستانی و نمایشی قلم می زند که حاصل آن انتشار بیش از ۳۰۰ داستان در مطبوعات و خبرگزاری ها و سایت های اینترنتی است. از نوشته های او می توان به داستان ها و نمایش هایی چون « راز یک انسان، اشکی به پهنای تاریخ، كودكان تشنه سرزمين من، داستان خيال انگيز سفر عاشقانه من و پروانه، دری به روی دوست، مرگ یک نویسنده، اين روزها دلم براي بوسه اي تنگ مي شود و پیامبری که اینک اشک می ریزد» اشاره کرد.

منبع: خبر آنلاین

حوالی غروب احساس کردم گرسنه ام شده. از نزدیک ترین دکه روزنامه فروشی که حالا همه چیز میفروشد، دو تا ویفر کوچیک خریدم. تا اومدم کارت رو بدم دیدم یک دختر هفت هشت ساله صدام کرد که خاله برای منم میخری؟ گرسنمه! نهار نخوردم.میشه برام ی چیزی بخری؟ سرم رو برگردوندم دیدم نگاهش به دست منه. دخترک با لباسی نامناسب در هوای پاییزی در خیابان فال می فروخت. یکی از ویفر ها رو به اون دادم. بدون معطلی بازش کرد و با ولع شروع به خوردنش کرد. من هم به راهم ادامه دادم و به سمت مترو رفتم. اشتهام کور شد…
تو مترو به این فکر می کردم که الان اون دختر بچه باید دنبال بازی و تحصیل باشه. کف خیابون جای خوبی برای اون نبود. بدون غذا و لباس گرم چرا باید کار کنه؟ می دونم امثال این دختر بچه ها عضوی از باند تکدی گری هستند و گردانندگانش  کودکان خانواده های بی بضاعت رو اجاره می کنند. اما هیچ انسانی دلش نمیاد اون شرایط رو ببینه. تو همین فکر ها بودم که دختر نوجوان دیگری که فال می فروخت جلوم ظاهر شد. به پشتش پسر بچه یکی دوساله ای رو بسته بودند. بچه بشدت گریه می کرد. معلوم بود گرسنشه . وقتی مادر بچه کنارش نباشه، کی دلش براش می سوزه؟ دختر رو صدا زدم. ویفر دیگر رو از تو کیفم دراوردم  باز کردم و دادم دست پسر بچه. گریه اش قطع شد. واقعاً گرسنه اش بود. زبون نداشت بگه که بابا من گرسنمه…
میخوام به رئیس جمهور بگم در آدرس دادنش تجدید نظر کند. آمریکا شاید در باب تحریم برای کشور مشکلاتی درست کرده باشد. اما افزایش روزافزون فقر، فشار به مردم ، گرسنگی و سوء تغذیه از مدیریت غلط و ناکارامد مدیران دولتی است. والسلام
شبنم حاجی اسفندیاری
سه شنبه 15 مهر 13999