برچسب: شبکه نمایش خانگی

مهسا بهادری: «این سریال را من نساخته‌ام!»، «فلان سریال توقیف شد»، به دلیل سانسور، پخش این سریال به تعویق افتاد»، «آزادی بیان نداریم»، «ممیزی‌ها باعث کاهش کیفیت آثار است» و …، جملاتی آشنا که این روزها تبدیل به یک روش تبلیغاتی برای پلتفرم‌ها و بهانه‌ای برای کارگردانان شده تا کم و کاستی‌های اثرشان را توجیه کنند. ساترا (سازمان تنظیم مقررات رسانه‌های صوت و تصویر فراگیر) می‌خواهد نظارت داشته باشد و پس دست به سانسور و ممیزی‌ روی آثار شبکه نمایش خانگی می‌زند، ولی همین کار، دستمایه‌ تبلیغات بیشتر اثر شده و از این طریق، سازندگان اثر و پلتفرم‌ها می‌توانند مخاطب را کنجکاو و جذب خود کنند.

گاهی اوقات سازندگان آثار، توانایی تولید محصول با کیفیت وجود ندارند، پس حاشیه‌سازی یکی از بهترین راه‌هاست تا مخاطب را پای برنامه‌های خود بنشانند و استفاده از برخی کلمات، راهکار این موضوع است. در واقع این روزها، کلمه «سانسور شد»، اسم رمزی است برای این‌که سازندگان بهانه‌ای برای کیفیت پایین آثارشان داشته باشند.

پلتفرم‌ها نیز با تبلیغ سانسور شدن محصول‌شان، مخاطب را جذب سریال می‌کنند. بیننده از روی کنجکاوی پول می‌دهد، چند قسمت را تماشا می‌کند و پس از آن، نمک‌گیر می‌شود و چون یک هزینه‌ای پرداخت کرده، بقیه برنامه‌ها را هم در اوقات فراغت و هم‌زمان با پخش برخی از سریال‌های کسالت‌آور تلویزیون تماشا می‌کند تا پولش از بین نرود و به همین راحتی یک عضو جدید و فعال وارد یکی از پلتفرم‌های شبکه نمایش خانگی می‌شود.

استفاده از این مدل تبلیغات، از ابتدای امسال خیلی کاربرد داشته و تقریبا هم نتایج خوبی را رقم زده است. سریال «می‌خواهم بمانم» توقیف شد، سریال «زخم کاری» ممیزی داشت به همین دلیل با تاخیر پخش شد، سریال «قبله عالم» سانسور شد، خواننده «میدان سرخ» ممنوع‌الفعالیت شد. همه این موارد اخباری هستند که هنگام و یا پیش از پخش سریال‌ها منتشر شدند. هیچ یک از این خبرها هم دروغ نبود، چون ساترا هم سانسور را انجام داد، هم ممیزی‌ها را اعمال کرد و هم سریال را برای مدتی توقیف کرد؛ اما پلتفرم‌ها این اتفاقات را موقیعتی برای جذب مخاطب بیش‌تر دانستند و از آن استفاده کردند.

طبق گفته محمدمهدی عسگرپور ، ساترا برای سانسور آثار پول می‌گیرد، درواقع می‌توان گفت که سانسور سریال‌های شبکه نمایش خانگی، یک بازی دو سَر بُرد است که هم ساترا از آن سود می‌برد هم پلتفرم‌ها!

ساترا از زمانه عقب است

یکی از مشکلاتی که ساترا با آن مواجه است، نداشتن یک برنامه مشخص برای سانسور و ممیزی است و چون نحوه مدیریت به روزی ندارد، همواره یک گام عقب‌تر از شبکه‌های نمایش خانگی است.

لطفی: در همه جای جهان، وظیفه پلتفرم‌های اینترنتی، کشف و معرفی بازیگران تازه است، ولی در ایران، تولیدات شبکه نمایش خانگی، به جای رفتن به سمت ارتفاء کیفیت فیلمنامه و ساخت، دنبال چهره‌های سرشناس تلویزیونی و سینمایی می روند که ساده ترین کار برای جلب مخاطب است

محمدتقی فهیم، یکی از منتقدان سینمایی درباره نحوه عملکرد ساترا در این سال‌ها می‌گوید: «ساترا (سازمان تنظیم مقررات رسانه‌های صوت و تصویر فراگیر) تشکیل شد و ما فکر می‌کردیم که شاید بتواند به وضعیت توزیع محصولات از طریق بستر اینترنت سر و سامان دهد. اما در واقعیت، نه تنها این اوضاع بهبود پیدا نکرد، بلکه ساترا به دلیل عقب ماندن از کارکردهای روز و عقب ماندن از شیوه‌های نوین علم مدیریت، خودش تبدیل به یک بازوی مبلغ برای سرمایه‌اندوزی این جریانات، پلتفرم‌ها و سیستم‌های توزیع اینترنتی شد.»

او ادامه می‌دهد: «به عنوان مثال، سه قسمت ابتدایی سریال «زخم کاری»، اگر پشتوانه تبلیغات سانسوری نداشت، مخاطبان با این شدت به دیدن ان مشتاق نمی‌شدند. چون سه قسمت ابتدایی بر خلاف استاندارد آثار جهانی، فاقد تنش، بحران و جذابیت لازم است. اما به واسطه سانسور و عملکردهای ساترا، یک اشتیاق ناخودآگاه نسبت به تماشای این سریال از جانب مخاطبان پیش آمد. مشکل اصلی این است که تمام نهادهای نظارتی از جمله ساترا همواره ده سال عقب‌تر هستند، در حالی‌که پلتفرم‌های شبکه نمایش خانگی، همگام با سرعت پیشرفت جهانی حرکت می‌کنند.»

آسیب‌های شبکه نمایش خانگی 

بیش از یک دهه است که برای شبکه نمایش خانگی، سریال تولید می‌شود اما میزان آن چندان چشمگیر نبود تا این‌که با شیوع کرونا، تعطیلی سینماها و کاهش کیفیت سریال‌های تلویزیون، تولیدات در پلتفرم‌ها افزایش پیدا کرد. برنامه‌هایی که ساخته شدن‌ شان از همه لحاظ کمک کننده است اما ناتوانی ساترا در مدیریت پلتفرم‌ها باعث شده تا نتیج مثبت و منفی‌ای را برای سینما به همراه داشته باشد.

محمدرضا لطفی، منتقد و کارگردان سینما، درباره سابقه وجود پلتفرم‌ها و نحوه عملکردشان می‌گوید: «وجود پلتفرم‌ها و ساخت سریال در فضایی خارج از تلویزیون، در جهان، اتفاقی تازه نیست. اگر قدمت سریال شبکه نمایش خانگی را نگاه کنیم، به «قلب یخی» می‌رسیم که اولین سریال با این ویژگی است. با گسترده شدن اینترنت، فضای مجازی و آمدن کرونا، پلتفرم‌ها از یک اقبال عمومی خوبی بهره‌مند شدند و به دلیل کیفیت خوب برخی از سریال‌ها توانستند مخاطب بیشتری جذب کنند.»

او درباره نتیجه مثبت افزایش ساخت سریال‌ شبکه نمایش خانگی، توضیح می‌دهد: «پیشرفت شبکه نمایش خانگی دو نتیجه دارد؛ یکی از نتایج مثبت و دیگری منفی است. در این یک سال و نیم، سالن‌های سینما عملا تعطیل هستند و به همین دلیل، تولیدات‌مان هم کم‌تر شده است که البته نسبت به دیگر کشورها، ما همچنان تولیدات زیادی داریم. یک عده از اهالی سینما به واسطه این سریال‌های شبکه نمایش خانگی، سرکار می‌روند و می‌توانند از این طریق درآمد داشته باشند. مسئله دیگر این‌که، چرخه تولید تصویر در کشور ما متوقف نشد و این سریال‌های شبکه نمایش خانگی، باعث شدند که تولید محتوای تصویری در کشور همچنان ادامه داشته باشد که یک اتفاق مثبت است.»

محمدتقی فهیم: ساترا با عملکردی که اخیرا در ممیزی آثار شبکه نمایش خانگی داشته، مستمسکی برای پلتفرم‌ها فراهم کرده تا بتوانند تولید محصولات ضعیف خود را توجیه کنند

این منتقد درباره نتایج منفی ساخت سریال‌ در شبکه نمایش خانگی می‌گوید: «یک اتفاق منفی در این بین رخ می‌دهد که آن هم این است که در همه جای دنیا، وظیفه شبکه نمایش خانگی، کشف و معرفی بازیگران جدید است، چون سینما نهایت بُعد حرفه‌ای صنعت تصویر به حساب می‌آید. ولی چیزی که ما در شبکه نمایش خانگی و پلتفرم‌های خودمان می‌بینیم، این است که به جای ارتقاء فیلمنامه و ساخت، دنبال چهره‌های سرشناس تلویزیون و سینما می‌روند که ساده‌ترین کار برای جلب مخاطب است.»

لطفی در این زمینه ادامه می‌دهد: «در واقع شبکه نمایش خانگی به جای این‌که تعدادی چهره معرفی کند، ستاره‌ها و چهره‌های شناخته شده سینما را وارد شبکه نمایش خانگی کرده است تا مخاطب خود را افزایش دهد. اگرچه پلتفرم‌ها حق دارند برای جذب مخاطب این کار را انجام دهند، اما از طرفی هم یک چهارچوب حرفه‌ای وجود دارد؛ به طور مثال هیچ وقت تام کروز یا لئوناردو دی‌کاپریو در سریال بازی نمی‌کنند. نتیجه در دسترس بودن سوپراستار این است که مخاطب عادت کرده آن چهره شناخته شده را در شبکه نمایش خانگی و در خانه ببیند و زمانی که اوضاع سینماها بهبود پیدا کند، حاضر نیست برای دیدن آن هنرمند به سینما برود و این یک آسیب جدی برای سینما به حساب می‌آید.»

سانسور، بازوی تبلیغات پلتفرم‌ها است

یکی از وظایف اصلی ساترا، نظارت بر محتوای آثار است، اما تا کنون با نحوه مدیریتی که داشته، نه تنها بهبودی در کیفیت تولیدات شبکه نمایش خانگی نداشته، بلکه باعث افت کیفیت سریال‌ها و برنامه‌های تولیدی پلتفرم‌ها شده است.

فهیم درباره کارساز نبودن نظارت ساترا بر افزایش کیفیت آثار تولیدی پلتفرم‌ها، می‌گوید: «سرمایه، یک موضوع پررنگ در شبکه‌های نمایش خانگی است که به هیچ‌چیز توجه ندارد در واقع سرمایه مانند آب است که راهش را پیدا می‌کند و جلو می‌رود. بنابراین دستگاه‌های ناظر باید بتوانند مانند سد عمل کنند و هم از نظر تخصصی و هم از نظر مسائل فنی، جلوتر از سرمایه حرکت کنند. در چند سال گذشته، هر جایی که یک تشکلی برای بهبود و راهگشایی این امور تاسیس شده، به دلیل عقب‌ماندگی مدیریتی و حرکت لاک‌پشتی از نظر بروکراسی و اداری نتوانسته است راه گشا باشد. در موارد اخیری که دیدیم، به جای این‌که ساترا موضوعی را حل کند، تبدیل به تریبون سرمایه‌اندوزی پلتفرم‌ها شده است. در واقع سانسورها و ممیزی‌های ساترا، تنها مستمسکی برای پلتفرم‌ها شده تا بتوانند محصولات ضعیف خود را به خانه‌های مردم بفرستند.»

فهیم: در چند سال گذشته، هر جایی که یک تشکلی برای نظارت و بهبود کیفیت فنی و محتوایی فیلم و سریال‌ها  تاسیس شده، به دلیل عقب‌ماندگی مدیریتی و حرکت لاک‌پشتی از نظر بروکراسی و اداری، نتوانسته است راه گشا باشد

او با اشاره به عدم توانایی برای نظارت بر پلتفرم‌ها تاکید می‌کند: «تا الان، نظارت برای ارتقاء محتوایی برنامه‌های ترکیبی مثل تاک‌شوها یا مسابقات، بدتر از سریال‌ها بوده است، چون ساترا فرصتی نداشته تا به آن‌ها نظارت کند. همه این موارد هم ناشی از این است که دوستان قصد دارند نظارت انجام دهند، ولی دانش و رویکردشان، ۳۰ سال عقب‌تر از دنیا است.»

لطفی هم از منظری دیگر، بحث نظارت ساترا بر پلتفرم‌ها را که در ممیزی خلاصه شده است، مورد نقد قرار می‌دهد و می‌گوید: «یک بحثی به نام سانسور وجود دارد که در دستگاه‌های دولتی با عنوان نظارت مطرح می‌شود. این موضوع به یک زمین مبارزه تبدیل شده است. از یک سو مسئولان با اعمال نظرات سلیقه‌ای، قدرت خود را به رخ هنرمند می‌کشند و از سوی دیگر فیلمساز از این اتفاق یا استفاده تبلیغاتی می‌کند و یا کاستی‌های اثرش را به آن مربوط می‌کند. حتی بعضا، عده‌ای از این راه خودشان را مطرح کرده‌ و می‌کنند و با برچسب توقیف، فیلم را روانه جشنواره‌های خارجی می‌کنند تا برای خود اسم و اعتبار و شهرت کسب کنند. البته این حرف تعمیم به کل نیست و چه بسیار آثاری که از سانسور و اعمال نظرات سلیقه‌ای و بی‌مورد ضربه‌ها خوردند و حتی نابود شدند. در واقع روی سخن من با افرادی است که انگار شغل آن‌ها، ممنوع‌الفعالیتی است. من به شخصه با هر نوع سانسور و اعمال سلیقه‌ در یک اثر هنری به شدت مخالف هستم و معتقدم کسی نباید برای فکر هنرمند، تعیین و تکلیف کند.»

    

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، گوهر خیراندیش در سریال «آهوی من مارال»، نقش شکوه‌السلطنه، مادر مظفرالدین‌شاه (ولیعهد) و همسر ناصرالدین‌شاه را بازی می‌کند.

شکوه‌السلطنه از زنان مقتدر دربار ناصرالدین‌شاه بود. او گرچه در اندرون ناصری در تهران زندگی می‌کرد، اما بر امور دربار ولیعهد (مظفرالدین میرزا) در تبریز، نظارتی ویژه داشت. او، پیش از به تخت نشستن پسرش، در ۵۵ سالگی، بر اثر بیماری آنفلونزا، درگذشت.

«آهوی من مارال» به کارگردانی مهرداد غفارزاده و تهیه‌کنندگی سعید خندق‌آبادی و بهروز خوش‌رزم تولید می‌شـود. حسن معجونی، ترلان پروانه، الهام کردا، علیرضا آرا، جواد یحیوی، فریبا کوثری، علیرضا کمالی، لیلا بلوکات و شبنم مقدمی، از بازیگران این سریال هستند.

در خلاصه داستان این سریال آمده است؛ «ناصرالدین‌شاه، دست به ماشه برده تا آهویی صید کند که آهو چشمی، چون باد از راه رسیده و چون برق می‌گذرد و به دنبالش، حال سلطان صاحبقران می‌شود حال صیدی که در دام مانده باشد …»

۵۷۵۷

مرضیه برومند سریال عروسکی «مجتمع مسکونی کلیله و دمنه» را نه برای تلویزیون که برای شبکه نمایش خانگی می‌سازد.

مرضیه برومند ساخت سریال عروسکی جدیدی را با نام «مجتمع مسکونی کلیله و دمنه» به تهیه‌کنندگی سیدمصطفی احمدی کلید زد.

کارگردان مجموعه‌های خاطره‌انگیزی در تلویزیون چون «مدرسه موش‌ها»، «قصه‌های تابه‌تا»، «خونه مادربزرگه» و… تولید سریال تازه عروسکی‌اش با عنوان «مجتمع مسکونی کلیله و دمنه» را آغاز کرده است.

این مجموعه در شبکه نمایش خانگی ساخته و از یکی از پلتفرم‌ها پخش می‌شود.

 

در سال‌های جولان سریال‌های نمایش خانگی هستیم، در دوره‌ای که سینما رمق ندارد، سریال‌ها با هر کیفیتی به خانه‌ها راه پیدا کرده و تحمل تماشای برخی از آن‌ها خیلی دشوار است! در این مطلب چند سریال «بد» و «ضعیف» این سال‌ها را فهرست کرده‌ایم.

دل

داستان سریال «دل» درباره دختر و پسری‌ است که بعد از ماجرا‌های زیاد و مخالفت خانواده‌هایشان بالاخره موفق می‌شوند با هم ازدواج کنند؛ اما در شب عروسی، عروس گم می‌شود و همه‌چیز به‌هم می‌ریزد.

«دل» ملودارمی عاشقانه و اجتماعی که با فقر شدید فیلمنامه مواجه است؛ به گونه‌ای که شخصیت‌ها و دیالوگ‌ها نواقص فراوانی داشت. از دیگر نکات منفی سریال «دل» حرکت‌های آهسته و آزار دهنده آن همراه با یک موسیقی متن تکراری بود که تماشاگر را نه تنها یک قسمت بلکه چندین و چند قسمت در انتظار می‌گذاشت. دل را منوچهر هادی ساخته و کلی هم بازیگر نام‌آشنا دارد اما خب در کیفیت، به سریال‌های کلمبیایی و تُرکی، سور زده!

---

آقازاده

سریال «آقازاده» به عنوان نخستین تولید سازمان هنری- رسانه‌ای اوج است. داستان این سریال همانطور که از نامش پیداست به موضوعاتی در زمینه‌های سیاسی، اجتماعی و برخی از مشکلات اقتصادی و زد و بند‌های پشت پرده مفاسد اقتصادی همراه با داستانی عاشقانه اشاره دارد.

سریالی که پخش هر قسمتی از آن خوراک و سوژه کاربران شبکه‌های اجتماعی را فراهم می‌کرد. سکانس جنجالی سریال «آقازاده» درباره ازدواج موقت از هر دو طرف طیف مذهبی و کمترمذهبی جامعه بازخورد‌هایی منفی دریافت کرد. «آقازاده» البته در ریتم و پرداخت سریال بدی نبود، اما در مضمون، بسیار کلیشه‌ای و دمده بود، سریالی پر از آدرس‌های غلط که بهتر بود در کنداکتور شبکه یک رسانه ملی قرار می‌گرفت!

---

خواب‌زده

داستان «خواب‌زده» درباره شیطانی است که می‌خواهد مانع از فعالیت‌های خیرخواهانه یک زن شود … خیلی‌ها «خواب‌زده» را پس از سریال «احضار» دومین سریال ترسناک شبکه نمایش خانگی می‌دانستند.

فارغ از موضوع؛ با تکیه بر ترکیب دو ژانر وحشت و عاشقانه در این سریال، نمی‌توان آن را به عنوان یک سریال ترسناک به حساب آورد، اگرچه «خواب‌زده» در مقایسه با دیگر سریال‌های شبکه مایش خانگی، از چهره‌های سرشناس کمتری استفاده‌ کرده است اما ایرادات فنی بسیاری هم داشت.

---

موچین

«موچین» به نویسندگی مشترک حسین تبریزی و سیدعلی موسویان روایت دنیای ما است. دنیایی که آنقدر کوچک باشد که آدم‌های تکراری را روزی صد بار ببینیم و آنقدر بزرگ باشد که نتوانیم آن کسی را که دوست داریم حتی یک بار ببینیم.

ساختار «موچین» به‌شدت شبیه طنز‌های تلویزیونی است و اتفاقاً از همان ترکیب بازیگران نیز در آن استفاده شده است. تنها وجه تمایز این است که کمی بازی‌ها و حتی گریم‌ها برای مدیوم نمایش خانگی از اغراق بیشتری برخوردار است. متاسفانه سریال «موچین» در طنز پردازی اثری کاملاً ناامید کننده به شمار می‌رود. یعنی حتی تماشای تکراری آثار سال‌ها پیش عطاران و مدیری می‌ارزد به این دست و پا زدن‌های بی‌مزه، مساله موچین، طنز کهنه و مستعمل آن است.

---

مانکن

کاوه و همتا رابطه عاشقانه‌ای را آغاز کرده اند، اما مشکلات اجتماعی و اقتصادی باعث می‌شود در این مسیر با چالش‌هایی مواجه شوند.

روایت داستان در محیط طبقات مرفه که فیلمنامه و ساختار و پرداخت آن نتوانست مخاطبان خود را راضی کند و شباهت فضای سریال با نمونه‌های ترکیه‌ای نیز باعث بروز انتقاداتی شد. به راحتی می‌توان «مانکن» را به عنوان بدترین شروع ممکن برای کارگردانش در عرصه تولید در شبکه نمایش خانگی مطرح کرد.

---

سال‌های دور از خانه

بعد از موفقیت سریال «شاه گوش» و مخصوصاً مورد اقبال قرار گرفتن دو کاراکتر خنجری و زهره، عوامل «شاه گوش»، به سراغ اسپین‌آفی از این مجموعه رفتند، که ماجرا‌های خنجری و زهره را پس از پایان سربازی در کلانتری ۱۱۰ ملت، روایت می‌کند.

مجید صالحی در اولین سریالش در شبکه نمایش خانگی گامی به عقب برداشته که موجب عکس‌العمل بسیاری از مخاطبینش شد. «سال‌های دور از خانه» داستان ضعیف و بی‌محتوا داشت؛ همچنین استفاده از شوخی‌های تکراری رضایت مخاطبان را فراهم نکرد.

سعید خانی تهیه کننده سینما و تلویزیون معتقد است که با افزایش دستمزد بازیگران، هزینه‌های تولید در نمایش خانگی افزایش یافته است.

سعید خانی تهیه‌کننده تهیه کننده سینما و تلویزیون با اشاره به افزایش هزینه تولید سریال در نمایش خانگی گفت: متاسفانه در این چند سال اخیر و به خصوص در سال ۹۹ شاهد افزایش تورم در تمام زمینه‌ها بودیم و این موضوع روی تولید فیلم و سریال هم تاثیرات خودش را گذاشته است و اساسا کار به جایی رسیده است که با این هزینه ها نه ساخت فیلم و نه سریال برای نمایش خانگی نمی تواند به راحتی صورت بگیرد.

وی افزود: با توجه به بالا رفتن نرخ ارز و افزایش تورم شاهد هستیم که هزینه های تولید فیلم و سریال حداقل ۵۰ درصد افزایش داشته است. از طرفی می‌بینیم که میزان تولیدات در نمایش خانگی افزایش پیدا کرده و همین موضوع باعث شده است که هزینه‌ها سرسام آور شود.

وی با انتقاد از افزایش دستمزد بازیگران و بالا رفتن هزینه‌های تولید گفت: یک زمان وقتی می‌خواستیم کاری را تولید کنیم ۳۰ درصد از بودجه را برای بازیگران کنار می گذاشتیم و ۷۰ درصد خرج تولید و عوامل می‌شد. امروز شاهد هستیم که بودجه یک فیلم یا سریال خرج بازیگران می شود و این عدد به ۵۰ درصد هزینه تولید یک فیلم رسیده است.

خانی خاطرنشان کرد: برای همین فکر می کنم باید در زمینه سریال سازی در نمایش خانگی به سمت معرفی چهره های جدید رفت که هم در هزینه‌های تولید صرفه جویی شود و هم فضا برای معرفی استعدادهای جدید باز باشد.

 

درباره رده بندی ۱۸+ سریال قورباغه شنیده ها از وجود صحنه هایی حکایت دارد که خشونت بالا تصمیم گیری دریاره آنرا مشکل ساز کرده و همین سبب شده ارائه مجوز به این اثر از سوی نهاد ناظر عملا با چالش مواجه شود.
فضای به شدت تلخ و تکان دهنده سریال قورباغه در وضعیت روانی نه چندان مطلوب جامعه نیز ارائه مجوز به این اثر را با تردیدهای جدی مواجه ساخته بود.

به ویژه اینکه سریال در قالب شبکه نمایش خانگی تولید شده که مخاطب آن به طور عادی خانواده است.
ظاهرا ساترا برای در امان ماندن از توقیف بهترین راه حل را درج بالاترین هشدار سنی تشخیص داده است.
به نظر می رسد برای فرهنگ سازی هشدار سنی روی محصولات هنری و جدی گرفتن خانواده ها، نهادهای نظارتی راهی جز اجرای آن ندارند و در اینباره نیاز است ساترا درباره معیارها و مصادیقی که منجر به درج هشدار سنی می شود دست به شفافیت بزند.

 

فیلم سینمایی «چهل و هفت» به کارگردانی احمد اطراقچی و علیرضا عطاء الله تبریزی و تهیه کنندگی ناهید دل آگاه از روز 28 آبان ماه در شبکه نمایش خانگی توزیع می شود.

در حالی دست اندرکاران این فیلم، خبر عرضه خانگی آن را اعلام کردند که در عین حال خبر دادند، در پلتفرم فیلیمو هم نمایش داده می شود و در ادامه تور جشنواره ای خود راهی لوناولای هندوستان خواهد شد تا در جشنواره لیفت این کشور (Lifft India Filmotsav) شرکت کند.

این جشنواره به دلیل شیوع بیماری کرونا در ماه دسامبر امسال به صورت آنلاین برگزار خواهد شد.

«چهل و هفت» داستانی اپیزودیک درباره سه زن میانسال از سه طبقه اجتماعی متفاوت است که در بلندترین شب سال به شکلی ناخواسته بر روی زندگی همدیگر تاثیر می گذارند و موضوع اصلی آن خشونت علیه زنان است.

در فیلم سینمایی «چهل وهفت» بازیگرانی چون لادن مستوفی، مهدی احمدی، شیدا خلیق، رابعه مدنی، مهرنوش ستاری و محمدرضا غفاری با هنرمندی حمیدرضا آذرنگ، شقایق فراهانی و ریما رامین فر به ایفای نقش پرداخته اند.

سولماز اعتماد پخش بین المللی فیلم «چهل و هفت» را بر عهده دارد.

نویسنده و کارگردان: احمد اطراقچی، علیرضا عطا الله تبریزی، تهیه کننده: ناهید دل آگاه، مدیرتولید:جواد سلیمانی و آرش خیری، جانشین تولید:ایمان قدسیان، دستیار تولید: سمیه مرادی، مجری طرح: خانه فیلم و تجربه، مدیر فیلمبرداری: هاشم مرادی، تدوین: فرامرز هوتهم، موسیقی: ستار اورکی، طراحی و ترکیب صدا: رامین ابوالصدق، مدیر صدابرداری: امیر شاهوردی، طراح چهره پردازی: سودابه خسروی، طراح صحنه و لباس: غزل آلوسی، طراح و گرافیست : مریم برادران- بهزاد خورشیدی، طراح لوگو: احمد غلامی، طراح و اجرای تیزر: سارا معلم – سپیده ناهید پور، موشن گرافی: سپیده معلم، پست پروداکشن: وحید قطبی زاده، عکاس: مهران بختیاری، اصلاح رنگ و نور: نیما دبیرزاده( استودیو خط فرضی)