برچسب: زیر خاکی

همشهری آنلاین نوشت: ۲۴ روز مانده به بهار؛ همزمانی نوروز و ‌ماه رمضان برای دومین سال پیاپی باعث شده مدیران سازمان جدول پروپیمانی را برای سریال‌های خود مهیا کنند؛ سریال‌هایی که شاید بتوانند دغدغه کمبود مخاطب را به‌خاطر تعطیلات نوروزی و ماه رمضان برطرف کنند. اما با نگاهی به تولیدات تلویزیونی شنیده‌ها حاکی از آن است که سیمافیلم تصمیم گرفته «نون.خ» را از نیمه دوم فروردین روی آنتن بفرستد.

برگ برنده تلویزیون در روزهای نوروز که همزمانی با ‌ماه رمضان دارد، «نون.خ» و «پایتخت» بود. با توجه به تصمیم سیمافیلم برای پخش سریال آقاخانی بعد از شب‌های قدر و شهادت حضرت‌علی(ع)، عوامل «پایتخت» هم آب پاکی را روی دست مدیران سازمان ریختند؛ چراکه تهیه‌کننده این سریال عنوان کرده که قرار نیست نسخه سینمایی «پایتخت» ساخته شود. با این حال همه‌جا پرشده از صحبت درباره پخش سریال «پایتخت»؛ سریالی که به‌نظر تا دقیقه۹۰ نمی‌توان حضورش را انکار یا تأیید کرد.

فصل جدید جومونگ

حالا تلویزیون مانده و فصل جدید «جومونگ»؛ دوبلورها مشغول کار هستند تا فصل سوم «جومونگ» که از سریال‌های پرطرفدار ایرانی است و تکرار چندین‌باره‌اش بیشتر از سریال‌های تولید سیما مخاطب دارد را به آنتن نوروز برسانند.

فرشید شکیبا، مدیر واحد دوبلاژ سیما اعلام کرده که فصل سوم این سریال دوبله می‌شود و با نام «جا میونگ گو» روانه آنتن خواهد شد.

سرنوشت «نون.خ»

تولید فصل پنجم «نون.خ» زودتر از بقیه سریال‌ها آغاز شد؛ سریالی که حمایت چندجانبه مدیران سازمان را داشت. «نون.خ» در ۴فصل قبلی خود جزو پرمخاطب‌های تلویزیون بود و عنوان می‌شد که قرار است از نخستین روز عید روانه آنتن شود، اما حالا مدیران سازمان تصمیم گرفتند زمان پخش این سریال را به تعویق بیندازند. شنیده‌ها حاکی از آن است که «نون.خ» از نیمه دوم فروردین روی آنتن خواهد رفت.

به‌نظر می‌رسد تنها سریال طنزی که از سیما پخش می‌شود، «بدل» علی مسعودی است؛ کارگردانی که سریال قبلی‌اش آنقدرها هم به دل ننشست. مسعودی حالا طنز «بدل»‌ را برای پخش در تلویزیون آماده می‌کند.

ده‌نمکی و سریالی ماورایی

شروع‌ ماه رمضان فرصتی برای مدیران سیماست تا بتوانند سریال‌های جدیدی را که حال و هوای طنز ندارند به جدول پخش اضافه کنند. «رستگاری» مسعود ده‌نمکی از سریال‌هایی است که قرار است در نوروز پخش شود؛ سریالی که حال و هوای ماورایی دارد، اما با نگاهی به کارنامه سریال‌سازی‌ ده‌نمکی به‌نظر می‌رسد این سریال هم مانند دیگر مجموعه‌هایی که ساخته نتواند در استقبال مردم موفق باشد.

قصه‌ای از صفویه در نوروز

از دیگر سریال‌هایی که شنیده شده به آنتن نوروز و رمضان می‌رسد، «عیار مهیار» است. سیدجمال سیدحاتمی این سریال تاریخی را کارگردانی کرده؛ کارگردانی که فصل اول «مستوران» را هم ساخته است. داستان «عیار مهیار» در دوران صفویه می‌گذرد و در ۳۰قسمت روی آنتن خواهد رفت. فیلمنامه‌ این مجموعه تلویزیونی را محمدرضا محمدی‌نیکو به نگارش درآورده است.

«زیرخاکی» می‌رسد؟

حالا که وضعیت دقیق سریال‌های نوروزی مشخص نیست، باید امیدوار بود که فصل چهارم «زیرخاکی» به تلویزیون برسد؛ سریالی به کارگردانی جلیل سامان که توانسته بود در فصل‌های قبلی از نگاه مدیران سیما موفق باشد. این سریال در پایان روزهای تصویربرداری است و شاید بتواند آنتن نوروز را پر کند.

یک روایت عاشقانه

البته در میان سریال‌هایی که نامشان دیده می‌شود، نام یک‌سریال تاریخی هم برای پخش در سال جدید دیده می‌شود. «رویای نیمه‌شب» عاشقانه‌ای تاریخی است که حسن آخوندپور آن را کارگردانی کرده و اقتباسی آزاد از یک رمان دارد. این سریال درصورت آماده شدن به آنتن نوروز و رمضان می‌رسد.

عصر ایران ؛ نهال موسوی – بسیاری اوقات شاهد خبر پربیینده ترین سریال یا برنامه تلویزیون بوده‌ایم که معمولا هم با این عبارات همراه است مثلا :« براساس نظرسنجی مرکز تحقیقات صداوسیما در هفته اول نوروز ۹۹، بیش از ۹۰درصد مردم سراسر کشور بیننده برنامه‌های تلویزیونی بوده‌اند که ۸۰.۵درصد آن‌ها برنامه‌های ویژه نوروز را تماشا کرده‌اند. در میان برنامه‌های مختلف سریال نوروزی، «پایتخت۶» شبکه یک سیما با ۷۵درصد مخاطب بیشترین بیننده را داشته است.»
یا همین اخیرا درباره برنامه های ماه رمضان اعلام شد: سریال «زیر‌خاکی» از شبکه یک با ۴۴ درصد مخاطب در صدر این فهرست قرار داد. سریال «بچه مهندس۳» از شبکه دو با ۳۳ درصد مخاطب در رتبه دوم و «سرباز» از شبکه سه با ۲۴ درصد در رتبه سوم است.
حال نکته‌ای که محل بحث و مورد مناقشه است چگونگی انجام این نظرسنجی‌ها و به دست آوردن چنین آمارهایی است. آمارهایی چون اعلام بیش از 90 درصد مردم بیننده برنامه‌های تلویزیونی بوده‌اند و …
ماجرا از آنجا شروع شد که “حسن وارسته” نویسنده سریال «بچه مهندس» در یک گفت‌وگوی لایو اینستاگرامی با صفحه رسمی روابط عمومی تلویزیون گفت: « من این نظرسنجی‌های مرکز تحقیقات را قبول ندارم. با این دوستان سال های سال کار کردم و می دانم چطور آمار می‌گیرند. خیلی روش‌هایشان به روز نیست.
براساس شماره تلفن‌های ثابت نظرسنجی می‌کنند و این روزها هم که به خاطر شیوع کرونا فقط یک سوم پرسنلشان کار می‌کنند و خیلی نمی‌شود روی نتیجه این نظرسنجی حساب کرد.»
او به این مسئله اشاره کرد که خودش در تقریبا یکی دو دهه اخیر با مرکز افکارسنجی رسانه ملی در ساختمان مشخص آنها در مجموعه جام جم همکاری داشته و از این گفت که به حبیب‌اللهی مدیر سابق و همچنین مدیران جدید این مجموعه اشکالات این شیوه نظرسنجی را گوشزد کرده است. هرچند مجری برنامه لایو اشاره کرد که این سیستم‌های سنجش تغییر کرده است اما حسن وارسته با تاکید بر اینکه بر اساس فکت‌هایی تازه صحبت می‌کند گفت که از جزئیات مطلع است.
نکته مهمی که می‌تواند اساس این نظرسنجی‌ها را در صورت واقعیت ادعا، از نظر علمی زیر سئوال ببرد، جایی بود که وارسته به لیست محدود شماره‌های تماس اشاره کرد. یعنی اینکه در نمونه‌گیری تصادفی از کل جامعه، این نظرسنجی‌ها در جمعی محدود انجام می‌شود که احتمال شرطی شدن به سئوالات را دارد و یا نمونه مناسبی برای اینکه به کل جامعه تعمیم داده شوند، نیست.
وارسته در ادامه صحبت‌هایش به روش‌های نوینی اشاره کرد که می‌توانند جایگزین تماس با چند شماره ثابت باشند. وی گفت:« مثلا تلوبیون یا یوتیوب و آپارات می‌توانند مرجع خوبی باشند. میزان بازدید سریال‌ها در تلوبیون کاملا مشخص است.»
گاهی اوقات اشاره شده است که نظرسنجی‌های ماهانه روابط عمومی سازمان صداوسیما معمولا از بازه‌های ۴۱۶ نفری به دست می‌آیند و بر اساس پیمایش‌های تلفنی به کل جامعه تعمیم داده می‌شوند.
بر خلاف برخی از ادعاها که «من تلویزیون نمی‌بینم و …» بر اساس شواهد و تجربه می‌توان گفت اتفاقا تلویزیون در بین قشرهای مختلف جامعه به عنوان یک پایگاه ثابت حضور دارد و بسیاری هم بیننده برنامه‌ها و سریال‌های آن هستند، البته نه به آن شوری شور “90 درصدی” و نه به بی نمکی “کسی که اصلا تلویزیون نمی‌بینه”، همواره طیف‌های ثابتی در جامعه هستند که مخاطب آن هستند.
واقعیت این است که سریال‌ها و برنامه‌هایی که بیننده‌شان زیاد باشد به شکلی خود را بروز می‌دهند و جامعه هم به سرعت متوجه آن خواهد شد، درباره آن حرف زده شده و از طرف رسانه‌ها هم مورد توجه قرار می‌گیرد و یا در شبکه‌های اجتماعی به اشکال مختلف مطرح می‌شود. همین امسال سریال‌های «پاینخت6 و یا «نون، خ2» و «زیر خاکی» نمونه‌هایی واضح از استقبال تماشاگران از آنها بودند.
نمونه جالب در تعطیلات عید امسال این بود که بعد از پخش 4 یا 5 قسمت از سریال پایتخت وزارت ارتباطات اعلام کرد و نشان داد که در ساعت پخش این سریال حجم ترافیک اینترنت کاهش چشمگیری دارد و حتی در زمان آگهی بازرگانی وسط سریال دوباره شاهد بالا رفتن ترافیک اینترنت بودیم.
از بحث و سخن‌هایی که در فضای مجازی هم پیرامون یک برنامه یا سریال شکل می‌گیرد می‌توان پی برد که آیا مخاطب داشته است یا خیر ولی برخی اوقات هم همین شبکه‌های اجتماعی درصد خطا رابالا می‌برد برای مثال یک بخش کوتاه 2 یا 3 دقیقه‌ای از یک برنامه در فضای مجازی به هر دلیلی مورد توجه قرار می‌گیرد و بازنشر زیادی هم پیدا می‌کند و یا با بحث و جدل فراوان درباره آن همراه می‌شود ولی واقعا نمی‌توان گفت تمام این اتفاقات دلیلی بر پر بیننده بودن آن برنامه یا سریال است و شاید فقط همین بریده ویدیوی آن است که تا این اندازه توجه جلب کرده است.
حال که نویسنده سریال بچه مهندس چنین با دلیل و برهان و بر اساس همکاری خود با مرکز تحقیقات صداوسیما اساس این نظرسنجی‌ها را زیر سوال برده است جا دارد تا صداوسیما و علی الخصوص تلویزیون – برای احترام به مخاطب هم شده – روند و چگونگی این نظرسنجی‌ها رابه شکلی صریح اعلام کند و نشان دهد که این آمارهای غالبا بالای 80 و 90 درصد بر چه اساسی به دست آمده است؟
این شفاف‌سازی هم به نفع خود صداوسیماست و هم اینکه باعث می‌شود برنامه‌سازان هم جایگاه واقعی برنامه خود را بدانند.

افول فوتبالی و شروع درخشش

ورود به تلویزیون

از شوخی تا واقعیت!

از علاقه تا حرفه‌ای شدن

۴ سال تهمت، ۴ سال فشار، ۴ سال صبر تا موفقیت

از محبوبیت تا بازگشت به شهرت

روبه رو شدن فردوسی‌پور و جمشیدی پس از سال‌ها

عصرایران؛ احسان محمدی- فاصلۀ دانشگاه ما با ورزشگاه شریعتی کرج نزدیک یک کیلومتر بود. اوایل دهه 80 سایپا تیم خوبی داشت. بهزاد غلامپور، عباس جمشیدیان، هادی عقیلی، فرهاد کوچک‌زاده، مهدی امیرآبادی، امیرحسین یوسفی، ابراهیم صادقی، حسین کاظمی، محمد مومنی … خیلی اوقات برای دیدن بازی‌هایشان می‌رفتیم و چند بار هم دانشگاه هماهنگ کرد و برای تمرین رفتیم زمین چمنی که پشت زمین اصلی بود.
یک روز چند دقیقه قبل از آنکه بازیکنان برای تمرین بیایند جیووانی می سرمربی ایتالیایی تیم آمد و کنار چمن ایستاد و بازی ما دانشجویانی که با لباس‌های گل منگی در حال ورجه وورجه بودیم را نگاه کرد. در کسری از دقیقه زمین به غوغاکده‌ای تبدیل شد. همه سوباسا و کاکرو شدیم تا شاید دل جیووانی می را به دست بیاوریم!
از بخت خوش و لابد سر سوزن تکنیکی، من دو گل زدم و چند حرکت انجام دادم که دیگر تکرار نشد! زمین را که تحویل دادیم، مردی که کنار سرمربی ایتالیایی بود من و رضا را که اهل میانه بود صدا زد. فاصلۀ سی‌متر تا آقای سرمربی را روی ابرها قدم می‌زدیم. هر دو می‌خواستیم مثل پژمان جمشیدی و بهنام ابوالقاسم‌پور برویم پرسپولیس! آماده عقد قرارداد با سایپا بودیم که بعد هم با تلاش و کوشش برویم تیم ملی! جیوانی می با قیافۀ کاملاً جدی و موهای آشفته به انگلیسی و ایتالیایی چیزهایی گفت که خلاصه‌اش می‌شد: «آفرین، شما خوب بازی می‌کنید!»
پروژۀ قرارداد و پرسپولیس و تیم ملی کنسل شد! البته همین هم کم دستاوردی نبود! آن سال‌ها همه می‌گفتند که سایپا کارخانۀ تولید بازیکن است. کرج، شهر مهاجرپذیر بزرگی بود که از همه جای ایران کسانی برای زندگی بهتر آنجا می‌آمدند و طبعاً جوان‌هایی هم پی ورزش می‌رفتند. گل سرسبد اما پژمان جمشیدی بود که زیر نظر علی پروین به پرسپولیس رفته بود و به عنوان یک بازیکن راست‌پا و سریع تحسین می‌شد.
بعدها سایپا لیگ برتر را با علی دایی برد و تیم فراز و فرود زیادی داشت اما مثل آن سال‌ها جوان‌هایش خوب دیده نشدند. از آن نسل پژمان جمشیدی ولی هنوز ستاره است و چه بسا محبوب‌تر و مشهورتر. او با بازی در سریال «پژمان» خودش را به عنوان یک استعداد در عرصه بازیگری نشان داد. به‌جز او در آن سریال حمید درخشان، محمد محمدی، بهروز رهبری فر، علی موسوی و … هم‌بازی کردند اما پژمان جمشیدی به دل نشست.
بعد درها باز شد. در «آتش‌بس 2» برای تهمینه میلانی بازی کرد و در «خوب، بد، جلف» به‌عنوان یک بازیگر آن‌قدر خوب طنز او درخشید که حالا سالی چند پیشنهاد داشت و به بازیگری تبدیل شد که فروش یک فیلم را تضمین می‌کرد. سال 97 در 6 فیلم سینمایی، یک مجموعۀ تلویزیونی و یک تئاتر ایفای نقش کرد و هر بار با تسلطی بیشتر از قبل به چشم آمد.
این تصور که او در همه نقش‌هایش با همان ابروهای پرپشت و طنز کلامی فقط با «تنها گل ملی»‌اش شوخی می‌کند اشتباه است. جمشیدی در 17 کار روی صحنه تئاتر رفت و گاهی نقش‌هایی دشوار و چنان دور از فضای طنز و فوتبال را ایفا کرد که نمی‌شد تحسین‌اش نکرد. اما همه‌چیز به سادگی به دست نیامد. نقدها به «پژمان جمشیدی فوتبالیست» هم از راه رسید.
کسانی می‌گفتند او نان شهرتش در فوتبال را می‌خورد. حتی برخی از کسانی که با افتخار از «خاموش بودن تلویزیون» در خانه‌شان به‌عنوان یک کنش اجتماعی- سیاسی حرف می‌زدند هم در مورد چند سریال تلویزیونی او که اصلاً ندیده بودند نقد نوشتند!
جمشیدی بعد از این فشارها در گفت‌و‌گویی عنوان کرد:« من همیشه این را می‌دانستم که تئاتر جای محترمی است و آدم‌هایی که از تئاتر می‌آیند، بسیار آدم‌های محترمی هستند اما این موضوع را نمی‌دانستم که عرصۀ تئاتر آن‌قدر محصور است‌، فحش‌هایی که برای بازی در این کار به من دادند،‌ زمانی که در پرسپولیس بازی می‌کردم از علی پروین نخورده بودم!»
اما وقتی در سی و ششمین جشنوارۀ فیلم فجر به‌عنوان یکی از نامزدهای بهترین بازیگر مکمل مرد معرفی شد، بازهم با طعنه و نیشخند گفتند هنوز نان شهرتش در فوتبال را می‌خورد. فضا از «نقد» به سمت «نیش» رفت.
فارغ از اینکه طبعاً سابقه قبلی او و شهرتش به دیده شدن و متمایز بودنش کمک می‌کند و طبعاً تجربه بازی‌ای به اندازه ستاره‌هایی ندارد که گاه کنارشان بازی می‌کند، منصفانه نیست که همه‌چیز را به فوتبال ربط داد. چند نفر بازی‌های او در زمین فوتبال را به خاطر می‌آورند؟ بچه‌هایی که زمان اوج درخشش پژمان جمشیدی به دنیا آمدند الان جوان‌های 18 ساله هستند و آیا همه آن‌ها او را به‌عنوان فوتبالیست می‌شناسند یا بازیگر؟
در سریال «زیر خاکی» بازی جمشیدی در کنار بازیگران شناخته‌شده نه تنها در سطح پائین‌تری نیست بلکه گاهی حتی چشم‌نوازتر هم هست.
نقد پژمان جمشیدی اگر از روی انصاف و بدون نیش و زهر ریختن معمول باشد البته کار ارزشمندی است و به ارتقای او کمک می‌کند و مانع از آن می‌شود که جای فرد شایسته‌تری را به ناحق بگیرد اما پنهان‌کردنی نیست که حضور چهره‌هایی چون او که جوهرۀ بازیگری دارند و از حوزه دیگر با خود اعتباری همراه می‌آورند به سود اقتصاد سینما و تئاتر است.