عصر ایران ؛ جعفر محمدی – امروز، روز خوبی برای امنیت تهران و البرز بود: باندی که اعضایش از 3 ماه قبل با سلاح گرم وارد خانه ها می شدند و با ارعاب و تهدید، پول ها و طلاهای مردم را سرقت می کردند، متلاشی و نفراتش دستگیر شدند.
روش کار این باند بسیار وحشیانه بود؛ خانمی تعریف می کرد که شب هنگام در حال پهن کردن سفره شام بود که ناگهان چند مرد مسلح وارد خانه شدند و تا به خود بیاید، یکی شان با کلاشنیکف، بالای سر همسرش ایستاده بوده و دیگری به سمت او رفت و دهانش را گرفت تا جیغ نکشد. مردی می گفت که درست 5 دقیقه بعد از این که خانه آنها را مورد حمله مسلحانه و سرقت قرار دادند، در محله مجاور، برای انجام سرقتی مشابه وارد خانه ای دیگر شده بودند و … فیلم هایی هم که از دوربین های مدار بسته برخی از این خانه به دست آمده است، موید این مدعاهاست.
در این باره چند نکته قابل ذکر است:
1 – بعد از اصل بهسازی زیرساخت های اقتصادی، مهم ترین رکن در امنیت سازی این است که مجرمین به حدی احساس ترس و خطر کنند که حتی فکر ارتکاب جرائم سنگین را به مخیله شان راه ندهند. متاسفانه این احساس عدم امنیت در میان مجرمان حرفه ای وجود ندارد.
به عنوان یک مثال ملموس واقعاً چرا صحبت کردن با تلفن همراه در معابر عمومی باید به یک نگرانی برای عموم مردم و یک فرصت برای سارقان تبدیل شود؟ و موبایل قاپ ها و کیف قاپ ها، آنقدر از این که گیر نمی افتند آسوده خاطر باشند که هر روز و هر شب دست به این کار بزنند و پشت شان هم شبکه ای از مالخرها ، با خیال راحت، دست به خرید و فروش اموال مردم بزنند؟!
چرا نباید پلیس های مسلح و با لباس شخصی در نقاط مختلف شهر گشت بزنند و به محض وقوع حوادثی چون موبایل قاپی، وارد عمل شوند و دزدان را غافلگیر کنند. اگر چندین بار این اتفاق بیفتد، سارقان حتی در غیاب پلیس های یونیفرم پوش نیز جرات سرقت نخواهند داشت زیرا احتمال می دهند رهگذری که از روبرو می آید یا منتظر تاکسی است یا در مغازه خرید می کند، پلیس باشد و او را دستگیر کند.
یا چرا به جایی رسیده ایم که جاعلان مدارک دانشگاهی که از کاردانی تا دکتری هر مدرکی را – حتی پزشکی – می فروشند، سایت و کانال و شماره تماس دارند و بدون هیچ ترسی تبلیغ می کنند و سال هاست که به این کار ادامه می دهند؟ آیا نباید لااقل از ترس به دام افتادن، مخفیانه کار کنند؟! این تبلیغات آشکار و بی واهمه، از خود جرمی که می کنند، نگران کننده تر است.
از جمله علل دیگر وقیح تر شدن مجرمان حرفه ای مصوبه چند سال پیش مجلس شورای اسلامی است که در اقدامی که برخی کارشناسان آن را اشتباه می دانستند و می دانند، مجازات بسیاری از جرائم را به نصف کاهش داد و به کاهش بازدارندگی قانونی دامن زد.
اکنون بسیاری از مجرمان و از جمله سارقان بعد از دستگیری توسط پلیس و تحویل به دستگاه قضایی، مجازات درخوری دریافت نمی کنند و این امر، هم به جری شدن آنها می انجامد و هم پلیس را دلسرد می کند.
برخورد شدید و بی اغماض با مجرمان حرفه ای چه از طریق حبس های طولانی مدت و بی عفو و تخفیف و چه با تحت کنترل داشتن آنها در زمان آزادی، الزامی گریزناپذیر برای امنیت حداقلی جامعه است. جا دارد مجلس کنونی، وارد این مقوله شود و به جای طرح ها و لوایح عجیب الخلقه و تنش زایی مانند صیانت و حجاب و عفاف، به امنیت آفرینی پلیس و دستگاه قضایی کمک کند.
به علاوه باید پلیس را از مسؤولیت های جنجالی، پرهزینه و فرسایشی مانند گشت ارشاد معاف کرد تا تمام توان و زمانش را به مسوولیت اصلی امنیت سازی در جامعه صرف کند. به نظر می رسد بدنه پلیس نیز ترجیح می دهد با انجام وظائف اصلی در میان مردم بدرخشد.
2 – درباره دستگیری اعضای باند مذکور نیز باید از نیروهای پلیس که ماه ها درگیر این پرونده بودند تقدیر کنیم و از ته دل خدا قوت بگوییم. ممکن بود هر کدام از ما همین امشب، هنگام صرف شام با هجوم مسلحانه این حرامیان به خانه هایمان مواجه باشیم ولی با تدبیر و تلاش پلیس، دستکم از مخوف ترین باند سرقت مسلحانه، در امانیم. این همان پلیس مقتدر و دوست داشتنی است که همه مان انتظارش را داریم و به آن افتخار می کنیم.
3 – فرمانده انتظامی تهران – سردار عباسعلی محمدیان – بعد از اطلاع رسانی راجع به دستگیری اعضای این باند، از این که دستگیری آنها طول کشیده، هم عذرخواهی کرده و هم توضیح داده که علش پپچیدگی اقدامات باند و نیز حضور اعضایش در چند استان بود. این پوزش و توضیح، بسیار دلگرم کننده و ارزشمند است و جا دارد از او به خاطر این ادب و ادبیات قدردانی شود.
4 – از قوه قضائیه انتظار می رود اعضای این باند مخوف را بدون نوبت و به طور علنی محاکمه کند و شدیدترین مجازات قانونی را درباره آنها اعمال نماید. این سرعت و شدت، فقط برای مجازات آنها نیست؛ بلکه پیامی آشکار به مجرمان دیگر است که عبرت بگیرند و بترسند. این باند مخوف، باید به درس عبرتی تمام عیار تبدیل شود.
