به گزارش رسا نشر و به نقل از مهر، در سال‌های اخیر صحبت از مهاجرت و خروج نیروهای متخصص از کشور داغ است. اما چه خبر از وضعیت اساتید دانشگاه‌های برتر کشور؟ سعید بهزادی‌پور، مدیر دفتر ارزیابی و نظارت دانشگاه صنعتی شریف، در گفت‌وگو با مهر، تصویری واقع‌بینانه از وضعیت فعلی دانشگاه ارائه داده است.

بهزادی‌پور می‌گوید: «به‌طور متوسط، هر سال ۱۵ تا ۲۵ نفر عضو هیئت علمی جدید به دانشگاه شریف می‌پیوندند. البته در سال‌های ابتدایی همکاری، تعدادی به دلایل مختلف از جمله فرصت‌های شغلی در خارج از کشور یا تغییر مسیر، از دانشگاه جدا می‌شوند. معمولاً از هر ۱۵ تا ۲۵ نفر، حدود ۴ تا ۵ نفر در همان سال‌های اولیه از مجموعه خارج می‌شوند.»

او با اشاره به تعداد کل اعضای هیئت علمی دانشگاه توضیح می‌دهد: «در حال حاضر حدود ۴۶۰ عضو هیئت علمی در دانشگاه شریف مشغول به کار هستند. اما بخشی از این افراد به دلیل فرصت‌های مطالعاتی، ماموریت یا مرخصی بدون حقوق، حضور مستمر ندارند. سیاست دانشگاه انعطاف‌پذیری و حفظ ارتباط علمی با این افراد است و اولویت با بازگشت آن‌ها به دانشگاه است.»

وی افزود: «در حال حاضر حدود ۶۰ تا ۶۵ نفر از اعضای هیئت علمی در وضعیت ماموریت، فرصت مطالعاتی یا مرخصی هستند که اکثر آن‌ها پس از پایان دوره به دانشگاه بازمی‌گردند. به این ترتیب، نزدیک به ۴۰۰ نفر به‌صورت تمام‌وقت در دانشگاه فعالیت می‌کنند. این آمار نشان‌دهنده ثبات نسبی بدنه علمی دانشگاه است و جابجایی‌ها عمدتاً موقتی هستند.»

قیمت لحظه ای طلا، سکه و ارز

بهزادی‌پور درباره آمار جذب اعضای هیئت علمی در سال‌های اخیر گفت: «در بازه سال‌های ۱۴۰۰ تا ۱۴۰۴، روند جذب نیرو در دانشگاه شریف تداوم داشته است. در این بازه زمانی، از طریق فراخوان‌های رسمی و بنیاد ملی نخبگان، ۸۵ عضو هیئت علمی جدید جذب شده‌اند. در سال ۱۴۰۰، ۱۳ نفر، در ۱۴۰۱، ۱۶ نفر، در ۱۴۰۲، ۱۵ نفر، در ۱۴۰۳، ۱۹ نفر و در ۱۴۰۴ (تاکنون) ۲۲ نفر به جمع اساتید دانشگاه اضافه شده‌اند.»

او تاکید می‌کند: «این آمار نشان‌دهنده استمرار فرآیند توسعه علمی دانشگاه است و برخلاف برخی برداشت‌ها، خروج چشمگیری نداشته‌ایم. جذب نیروهای جدید نیز متناسب با نیازهای آموزشی و پژوهشی ادامه دارد.»

در مورد وضعیت اساتیدی که به طور مستمر در دانشگاه حضور ندارند، بهزادی‌پور توضیح می‌دهد: «طبق آمار مربوط به مردادماه، ۵۳ نفر از اعضای هیئت علمی در حال حاضر حضور مستمر ندارند. از این میان، ۲۶ نفر در حالت «عدم حضور موقت»، ۸ نفر در مرخصی بدون حقوق، ۲ نفر در مرخصی استعلاجی، ۱۳ نفر مأمور و ۳ نفر در فرصت مطالعاتی هستند. خوشبختانه، تنها حدود ۴ تا ۵ نفر از اعضای در مرخصی بدون حقوق در معرض عدم بازگشت قرار دارند.»

او افزود: «از سال ۱۳۹۶ تاکنون، حدود ۵۰ مورد قطع همکاری قطعی ثبت شده است که میانگین آن کمتر از ۱۰ نفر در سال است. از این تعداد، حدود ۳۰ نفر هنوز در فهرست افراد قابل بازگشت قرار دارند و دانشگاه با جدیت پیگیر بازگشت آن‌هاست. برخی از این افراد از نظر علمی در سطح بالایی قرار دارند و دانشگاه تمایل زیادی به ادامه همکاری با آن‌ها دارد.»

مدیر دفتر ارزیابی و نظارت دانشگاه صنعتی شریف در پایان بر اهمیت فضای علمی و انسانی دانشگاه تاکید کرد و گفت: «نوسانات طبیعی در حضور اعضای هیئت علمی در همه دانشگاه‌های معتبر جهان وجود دارد، اما در دانشگاه صنعتی شریف، این روند با مدیریت دقیق، ارتباط مستمر با اساتید و سیاست‌های حمایتی همراه است.»

به گفته او، دانشگاه صنعتی شریف در مسیر حفظ و ارتقای سرمایه انسانی خود حرکت می‌کند و با تکیه بر ظرفیت‌های علمی داخلی، همچنان یکی از پایدارترین و پویاترین بدنه‌های هیئت علمی کشور را در اختیار دارد. این سوال مطرح است که با وجود این تلاش‌ها، تا چه حد می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که نخبگان علمی کشور در مسیر شکوفایی در داخل بمانند؟

عصر ایران – به این عکس که احتمالاً به بخشی از تاریخ معاصر ایران تبدیل خواهد شد، نگاه کنید: دانشجویان دانشگاه شریف، خواستار بودند که جداسازی جنسیتی در سالن های غذاخوری برداشته شود و به همین خاطر، دختران و پسران دانشجو، می خواستند با هم وارد سلف شوند. در مقابل، گروه اندکی از دانشجویان اصولگرای مستظهر به قدرت خارج دانشکاه با میزهای غذاخوری، پشت پنجره ها سنگربندی کرده اند تا مانع از ورود شوند که البته در نهایت دانشجویان موفق می شوند وارد سلف شوند.

در این باره چند نکته را می توان مورد تأمل قرار داد:

1 – ماجرا از این منظر تأثر آور است که آنچه در تمام دنیا و حتی کشورهای اسلامی، امری عادی و متعارف است، در ایران “مسأله” و فراتر از آن “کنش سیاسی” است. به هزار تأسف باید گفت که موضوعی به نام غذا خوردن دانشجویان در یک سالن، در ایران به مسأله تبدیل شده و موافقیت یا مخالفت با آن، شده است کنش سیاسی!

2 – این موضوع نشان می دهد آنچه در بطن اعتراضات اخیر و مقاومت های موجود در برابر آن می گذرد، موضوع جدی تر و عمیق تری است به نام “سبک زندگی” و این که ایرانیان جوان تر، نمی خواهند دقیقا مانند پدران و مادران خود زندگی کنند و نکته اینجاست که بسیاری از “نسل قبلی” ها هم با فرزندان خود هم آوا هستند و به آنها حق انتخاب در تنها شانس شان برای زندگی می دهند.

سبک زندگی، نه یک قانون است که با مصوبه مجلس رسمیت یابد و نه یک پادگان که با نیروی نظامی محافظت شود؛ سبک زندگی، نحوه زندگی است که در سراسر لحظات زندگی شهروندان جریان دارد و هیچ حکومتی را تاب مقاومت در برابر آن نیست. همین نزاع اخیر که بر سر گشت ارشاد پدید آمد، مصداقی از این موضوع است که در یک سو، حکومت کوشید با بودجه های فراوان و تبلیغات گسترده و استفاده از نیروی پلیس و دادگاه و … زنان را به پوشش خاصی وادار کند ولی چون سبک زندگی آنها مبتنی بر پوشش متعارفی بود که امروز در جامعه جریان دارد، نه تنها کاری از پیش نبرد، که متحمل هزینه های سنگین نیز شد.

سبک زندگی در گذر زمان شکل می گیرد و تغییر می کند و تنها راه خردمندانه حکومت ها، به رسمیت شناختن و محترم شمردن آن است.

3 – سردبیر محترم یکی از رسانه های اصولگرا نوشته بود: “از سلف مختلط شروع می‌کنند و کم کم به خوابگاه مختلط و استخر مختلط می‌رسند.”
رویکرد بردن خط مقدم به مرزهای دشمن، استراتژی درست و هوشمندانه است. مثلاً در مبارزه با داعش، گفته می شد که بهتر است با داعش در محل استقرارش – که سوریه بود – بجنگیم تا فرصت نکند به داخل ایران بیاید یا با همین نگاه، نیروهای تحت حمایت ایران در لبنان با اسرائیل درگیر هستند و این یعنی مشغول کردن دشمن در مرزهای خود تا به مرزهای ما نزدیک نشود.

این که اگر امروز سلف را مختلط کنیم فردا استخر مختلط می خواهند، مبتنی بر همین نگاه است اما یک نکته ساده وجود دارد: آن نگاه استراتژیک، معطوف به دشمن است نه ملت خودمان. دانشجویان نه داعشی اند و نه اسرائیلی که باید در خطوط عقب تر مشغول شوند؛ آنها ایرانی اند. روش های مقابله با دشمن را  که نباید در برابر مردم خودمان به کار ببرند.

4 –  نابخردانه نیست؟ همین دانشجویان در کلاس و آزمایشگاه و محیط های عمومی دانشگاه و بیرون دانشگاه، کنار هم هستند ولی در آن نیم ساعتی که غذا می خورند، باید از هم جدا شوند! اصلا بیایید از منظر شرعی به موضوع بنگریم: چه کسی به تصمیم گیرندگان حق داده است حلال را حرام کنند و برعکس؟ کجای دین اسلام آمده است که غذا خوردن زن و مرد در یک سالن حرام است؟ اگر چنین حکمی داشتیم که لابد در این چهل و چند سال، همه رستوران ها و کافه های شهری و بین شهری باید زنانه – مردانه شده بود!

پس آنچه دانشجویان خواسته اند، منافاتی را دین ندارد. می ماند خوابگاه مختلط که در جهان امروز هم مرسوم نیست و حتی در زمان حکومت شاه هم، نبود و دانشجویان هم مطالبه اش نمی کردند.
درباره استخر مختلط هم چنان صحبت می کنند که انگار دانشگاه های ایران استخر دارند و مساله دانشجویان هم اختلاط در استخر است!
مبتذل کردن مطالبات مردم، شگردی است که که دیگر کار نمی کند؛ یعنی یک موضوع نازل را به عنوان خواسته معترضان بیان و سپس همه مطالبات را ذیل آن می برند و له می کنند. همین چندی پیش بود که معاون وزیر ورزش (یامین پور) درباره معترضان به حجاب اجباری گفت “الان روسری را زده روی چوب و روی بلندی ایستاده، فردا شورتش را روی چوب می زند” ! و حال آن که فارغ از قضاوت ارزشی، سخن از حجاب اختیاری در برابر حجاب اجباری بود و احتمالاً صحنه ای که معاون وزیر گفته است، تا کنون در هیچ جای دنیا شکل نگرفته است جز در مخیله خلاقه ایشان!

5 – تصویری که گروهی از دانشجویان طیف اصولگرا را درون سلف نشان می دهد، بسیار تکان دهنده است. واقعاً چگونه یک گروه اندک می توانند به خودشان حق بدهند که با میزهای غذاخوری، درون سلف سنگر درست کنند و در برابر خواسته اکثریت بایستند و باعث شوند کار به درگیری کشیده شود؟ این تصویر، کاریکاتوری است از آنچه در عرصه گسترده  تر سیاسی و اجتماعی رخ می دهد و کار را به بحران کنونی کشانده است.

تجربه ثابت کرده است که بسیاری از جوانان تندروی امروز، در آینده دچار پشیمانی و چرخش در مواضع خواهند شد و چند سال بعد، درباره افراد موجود در این عکس نیز شاهدش خواهیم بود. اما هزینه هایی که تندروی ها تحمیل می کنند، هرگز جبران نمی شوند و آثار سوء دراز مدت آن برای مدت های مدیدی جامعه را خواهد آزرد.

6 – دیروز و بعد از وقایع ذکر شده، مسوولان دانشگاه شریف بیانیه داده اند که تعدادی از دانشجویان را که در وقایع مربوط به سلف سرویس نقش داشته اند، ممنوع الورود کرده اند. آیا در بین ممنوع الورودی ها، از اینانی که سلف را سنگربندی کردند نیز هست یا فقط ممنوعیت و محدودیت و مجازات متوجه دانشجویان اکثریت است؟
همچنین خبر آمد که بعد از وقایع اخیر، مسوولان دانشگاه تصمیم گرفتند سلف را تعطیل و غذا را بیرون سالن به دانشجویان عرضه کنند! این، نمونه ای است کوچک از روش همیشگی مسوولان در مواجهه با قضایا که چیزی نیست جز “پاک کردن صورت مسأله“!

7 – و سخن آخر:  مردم ایران دستکم در هفت هزار سال گذشته، با مهر و مدارا در کنار هم زندگی کرده اند؛ بین شان دیوار نکشید و آنها را در برابر هم قرار ندهید.