برچسب: ترامپ

دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور سابق آمریکا، با انتشار پیامی در شبکه اجتماعی خود از یک فرصت «واقعی» برای ایجاد عظمت در خاورمیانه خبر داد؛ ادعایی که با توجه به سوابق او و شرایط پیچیده منطقه، ابهامات زیادی را برانگیخته است. ترامپ مدعی شده که «همه» برای یک اتفاق ویژه آماده‌اند و این اولین بار در تاریخ است. اما منظور او از این سخنان چیست؟

به گزارش ایسنا، دونالد ترامپ با لحنی قاطعانه این اظهارات را مطرح کرده، اما مشخص نیست منظور او دقیقاً چیست، هرچند گمانه‌زنی‌ها حاکی از آن است که اشاره‌ای به طرح احتمالی او برای غزه دارد.

پیش از این، پایگاه خبری آکسیوس گزارش داده بود که ترامپ به همراه استیون ویتکاف، فرستاده کاخ سفید، در حاشیه مجمع عمومی سازمان ملل طرحی را برای پایان دادن به جنگ غزه ارائه کرده‌اند و بر توقف فوری جنگ تاکید داشتند. این طرح شامل آزادی اسرا، برقراری آتش‌بس دائم، خروج تدریجی اسرائیل از غزه، ایجاد سازوکار حکمرانی جدید بدون حضور حماس، تشکیل نیروی امنیتی متشکل از فلسطینی‌ها و نیروهای عرب و مسلمان، تأمین مالی حکومت جدید غزه و بازسازی آن توسط کشورهای عربی و مسلمان است.

با توجه به پیچیدگی‌های ژئوپلیتیکی منطقه و موانع متعدد پیش رو، آیا واقعاً می‌توان به این ادعای ترامپ خوش‌بین بود؟ آیا «فرصت واقعی برای عظمت» در خاورمیانه، آن‌طور که او می‌گوید، در حال شکل‌گیری است، یا این صرفاً یک ادعای دیگر در کارزار انتخاباتی آینده خواهد بود؟ زمان پاسخ این سؤالات را روشن خواهد کرد.

ترامپ در سخنرانی اخیر خود در سازمان ملل، ادعاهایی را مطرح کرد که با واقعیت همخوانی نداشتند. از اقتصاد و انرژی‌های تجدیدپذیر گرفته تا اظهارنظر درباره شهردار لندن، این سخنرانی پر از اطلاعات نادرست بود. در ادامه، نگاهی دقیق‌تر به این ادعاها و بررسی صحت آن‌ها خواهیم داشت.

به گزارش پایگاه خبری رسا نشر، ترامپ در یک سخنرانی یک ساعته در مجمع عمومی سازمان ملل، به متحدان اروپایی، انرژی‌های تجدیدپذیر و سلف خود حمله کرد. او مدعی شد که “من در مورد همه چیز درست می‌گفتم” و مجدداً مجموعه‌ای از ادعاهای گمراه‌کننده و نادرست را مطرح کرد. در ادامه، به بررسی صحت برخی از این ادعاها می‌پردازیم:

 هانا آرنت تعبیر ابتذال شر را به کار برده و برخی در ایران معتقدند ترجمه درست آن نه ابتذال شر که عادی سازی شر است. دربارۀ ترامپ می توان گفت کار او عادی سازی ابتذال در سیاست است!

ترامپ در سخنرانی هشتادمین سالروز سازمان ملل بیشترین انتقاد را متوجه این نهاد بین‌المللی کرد در حالی که بخشی از ناکارآمدی آن به خاطر اقدام آمریکا در رد قطعنامه‌هاست.

او به جای اشاره به هشتادمین سال روز تاسیس سازمان ملل از دویست و پنجاهمین سال‌گرد استقلال آمریکا گفت و از آن به عنوان یک مناسبت خجسته یاد کرد و بعد از مدتی که جز درباره پول و اقتصاد و تجارت نگفته بود به ارزش‌های آمریکایی پرداخت و از سرکوب مذاهب انتقاد کرد و مدعی شد مسیحیت بیش از هر مذهب دیگری سرکوب شده است.

از نگاه ترامپ حمایت از تشکیل کشور فلسطین پاداش به حماس است. از ۲۰گروگان گفت ولی از ۶۰ هزار زن و کودک که طی دو سال گذشته به دست اسرائیل در غزه سلاخی شده‌اند نه.

ترامپ انرژی پاک را هم به سخره گرفت و گفت از کاخ سفید خواسته به جای زغال سنگ تعبیر زغال سنگ تمیز و زیبا را به کار ببرند.

شاید مفهوم‌ترین بخش سخنان او جایی بود که گفت با کسی تجارت می‌کند که او را بپسندد.

سابقه نداشته یک رییس جمهور آمریکا در اجلاس عمومی و در حضور دیگران نه در مناظره‌های انتخاباتی اسلاف خود را به سخره بگیرد ولی ترامپ این کار را کرد و مشخصا از تحقیر جو بایدن فروگذار نکرد.

نطق ترامپ تصویری دیگر از پوپولیسم بود با چاشنی توی ذوق زنندۀ خود شیفتگی در حد اعلای آن. رکورد ۴۳ دقیقه ای اوباما را شکست و 57 دقیقه در ستایش خود و سرزنش سازمان ملل و تحقیر اروپا سخن گفت.

شاید بتوان گفت این پوپولیسم نبود. لمپنیسم بود یا خود شیفتگی و وقتی بیشتر جلوه کرد که وقتی از سازمان ملل انتقاد کرد که چرا بازسازی ساختمان آن را به او نسپردند وقتی در کار ملک و املاک بوده است.

کل نطق ترامپ را شاید بتوان در یک جمله توصیف کرد: ستایش افراطی خود و سرزنش و تمسخر دیگران. چه اروپا و چه سازمان ملل.

با این حال به جز رئیس جمهوری ونزوئلا که مدعی شد حامی باندهای مواد مخدر است و نیکلاس مادورو را تهدید کرد در بقیه موارد تمسخر و استهزا را بر تهدید ترجیح داد و دربارۀ ایران کوشید توپ را به زمین جمهوری اسلامی بیندازد وقتی مدعی پیشنهاد سخاوت مندانه ای در قبال توقف غنی‌سازی شد و تأکید دوباره بر این که ذخایر هسته‌ای را بمباران کرده و از این نظر فشار برای سرنوشت 440 کیلوگرم اورانیوم را شاید تا اندازه ای از روی ایران بردارد.

هانا آرنت تعبیر ابتذال شر را به کار برده و برخی در ایران معتقدند ترجمه درست آن نه ابتذال شر که عادی سازی شر است. دربارۀ ترامپ می توان گفت کار او عادی سازی ابتذال در سیاست است!

واقعیت اما همین است که می بینیم. او نه تعریف تازه ای از سیاست که از پوپولیسم و حتی لمپنیسم ارایه داده است؛ تحقیر و تمسخر و کوچک انگاری.

ترامپ، رئیس‌جمهور سابق آمریکا، در اقدامی غیرمنتظره در واشنگتن دی‌سی وضعیت اضطراری اعلام کرد. این تصمیم که با واکنش‌های متفاوتی همراه بود، بار دیگر توجه‌ها را به سیاست‌های پرحاشیه او جلب کرد و حالا سوالاتی جدی را در مورد دلایل و پیامدهای این اقدام مطرح کرده است.

به گزارش شفقنا، پس از آنکه شهردار واشنگتن دی‌سی اعلام کرد که پلیس این شهر با اداره مهاجرت و گمرک همکاری نخواهد کرد، ترامپ در کل شهر حالت وضعیت اضطراری ملی و فدرالی اعلام کرد و این موضوع مربوط به ارائه اطلاعات در مورد افرادی است که به طور غیرقانونی در ایالات متحده زندگی می‌کنند یا وارد این کشور می‌شوند. با اعلام این خبر، بسیاری از منتقدان ترامپ، اقدامات او را زیاده‌روی دانستند.

این اتفاقات در حالی رخ می‌دهد که هزاران معترض در ماه‌های اخیر به خیابان‌ها آمده و به استقرار نیروهای گارد ملی در پایتخت اعتراض کرده بودند. ترامپ در ماه اوت، با هدف «برقراری مجدد قانون، نظم و امنیت عمومی» و کاهش جرم و جنایت، دستور استقرار نیروهای گارد ملی و فدرال را در پایتخت صادر کرده بود.

ترامپ در برنامه‌ی «تروث سوشال» با اشاره به وضعیت شهر گفته است: «فقط در عرض چند هفته. این «مکان» کاملاً در حال رونق گرفتن است… برای اولین بار در دهه‌های اخیر، عملاً هیچ جرمی در آن وجود ندارد.» او همچنین «دموکرات‌های چپ رادیکال» را به خاطر اعمال فشار بر دولت فدرال در رابطه با پایتخت سرزنش کرد.

نکته قابل توجه این است که گارد ملی به عنوان یک نیروی شبه‌نظامی در خدمت فرمانداران ۵۰ ایالت است، مگر زمانی که به خدمت فدرال فراخوانده شوند و گارد ملی واشنگتن دی سی مستقیماً به رئیس جمهور گزارش می‌دهد.

اعلام وضعیت اضطراری از سوی ترامپ، بار دیگر بحث‌ها در مورد اختیارات ریاست جمهوری، تعادل قوا و نقش فدرالیسم در آمریکا را داغ کرده است. آیا این اقدام، گامی در جهت تقویت امنیت ملی است یا نشانه‌ای از سوءاستفاده از قدرت؟ و در بلندمدت، چه تاثیری بر روابط بین دولت فدرال و ایالت‌ها خواهد داشت؟

 «مارکو روبیو» سناتور آمریکایی مدعی شده که ایالات متحده از حمله اسرائیل به رهبران حماس در قطر راضی نبوده است؛ حمله‌ای که می‌تواند مذاکرات آتش‌بس را تحت‌الشعاع قرار دهد. با این حال، روبیو تأکید کرد که این رویداد تغییری در روابط آمریکا و اسرائیل ایجاد نخواهد کرد. این خبر را در ادامه بخوانید.

روبیو شنبه شب پیش از سفر به خاورمیانه برای دیدار با مقامات اسرائیلی، به خبرنگاران گفت: «این اتفاقی است که رخ داده. واضح است که ما از آن راضی نبودیم. دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا هم راضی نبود.»

به گزارش ایرنا و به نقل از خبرگزاری فرانسه، وی اضافه کرد: «این حمله ماهیت روابط ما با اسرائیل را تغییر نخواهد داد، اما قرار است درباره آن، خصوصا در مورد تاثیرش بر مذاکرات آتش‌بس، گفت‌وگو کنیم.» وزارت خارجه آمریکا هفته گذشته اعلام کرد که روبیو در سفر خود به سرزمین‌های اشغالی درباره «اهداف عملیات» با اسرائیل گفت‌وگو خواهد کرد و «تعهد آمریکا به امنیت اسرائیل» را نشان خواهد داد.

رژیم اسرائیل روز سه‌شنبه ۱۸ شهریور در حمله‌ای تلاش کرد رهبران سیاسی حماس در دوحه، پایتخت قطر، را ترور کند؛ حمله‌ای که خطر به شکست کشاندن تلاش‌ها برای میانجیگری در برقراری آتش‌بس در غزه و پایان دادن به جنگ نزدیک به دو ساله را در پی داشت. این حمله در خاورمیانه و فراتر از آن به طور گسترده محکوم شد. به گفته کارشناسان، این حمله نه تنها به هدف خود نرسید، بلکه روابط دیپلماتیک اسرائیل را با قطر و حتی ایالات متحده تحت فشار قرار داد.

دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، که از حامیان سرسخت نتانیاهو بوده، از این حمله ابراز نارضایتی کرد و به قطری‌ها اطمینان داد که چنین اقدامی تکرار نخواهد شد. با توجه به موضع‌گیری‌های اخیر مقامات آمریکایی و اسرائیلی، این سوال مطرح می‌شود که آیا این نارضایتی‌ها صرفاً در حد یک ابراز نظر باقی خواهد ماند یا اینکه شاهد تغییراتی در سیاست‌های منطقه‌ای آمریکا خواهیم بود؟ آیا این اختلافات، به‌رغم تأکید بر تداوم روابط، می‌تواند در آینده چالش‌هایی را برای ائتلاف واشنگتن-تل‌آویو ایجاد کند؟

در پی قتل چارلی کرک، چهره سرشناس محافظه‌کار آمریکایی، خبر دستگیری مظنون اصلی، تایلر رابینسون، جامعه آمریکا را در شوک فرو برد. دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور سابق آمریکا، از این دستگیری ابراز خرسندی کرد و خواستار مجازات سنگین برای قاتل شد.

به گزارش پایگاه خبری رسا نشر، دونالد ترامپ در مصاحبه‌ای با فاکس نیوز اعلام کرد که مظنون به قتل چارلی کرک، در بازداشت به سر می‌برد. او به این نکته اشاره کرد که مظنون، ۲۸ یا ۲۹ ساله است و در صورت اثبات جرم، باید به مجازات مرگ محکوم شود. تایلر رابینسون، ۲۲ ساله و اهل ایالت یوتا، به‌عنوان قاتل چارلی کرک معرفی شده است.

لحظه دستگیری: قاتل توسط پدرش تحویل داده شد

رئیس‌جمهور آمریکا با اشاره به دستگیری مظنون در جنوب یوتا، خبر داد که قاتل توسط خانواده‌اش به مقامات تحویل داده شده است. ترامپ افزود: «کسی که به او بسیار نزدیک بود، او را تحویل داد. این فرد با نیروهای انتظامی همکاری داشت، اما فردی متدین و واعظ بود و او را به یک مارشال آمریکایی تحویل داد.»

پدر تایلر رابینسون، یک افسر پلیس با ۲۷ سال سابقه در واشنگتن است که در این اقدام نقش داشت.

فرماندار یوتا: «ما قاتل را گرفتیم»

اسپنسر کاکس، فرماندار یوتا، با اعلام دستگیری رابینسون گفت: «ما او را -قاتل را- گرفتیم.» وی در ادامه توضیح داد که یکی از بستگان رابینسون با مقامات تماس گرفته و اطلاعاتی را در اختیار آن‌ها قرار داده است. فرماندار یوتا تاکید کرد که رابینسون به تنهایی دست به این جنایت زده است.

اف‌بی‌آی: دستگیری در ساعت ۱۰ شب

مدیر اف‌بی‌آی، کش پاتل، اعلام کرد که رابینسون در ساعت ۱۰ شب روز پنجشنبه ۱۱ سپتامبر بازداشت شد. او تأکید کرد که سرعت عمل در انتشار اطلاعات و شفافیت در این پرونده، از اهمیت بالایی برخوردار بوده است.

با وجود دستگیری مظنون، سوالات بسیاری همچنان بی‌پاسخ مانده است. آیا این پرونده، تنها یک جنایت فردی است یا ریشه‌های عمیق‌تری دارد؟ آیا این حادثه، گواهی بر تشدید خشونت‌های سیاسی در آمریکا است؟ و مهم‌تر از همه، آیا این دستگیری می‌تواند مرهمی بر زخم‌های عمیق جامعه آمریکا باشد؟

این در حالیست که کاخ سفید در ماه ژوئیه پس از مشاهده تورم در پاهای رئیس جمهور، اعلام کرده بود که وی به نارسایی مزمن وریدی مبتلا است.

این عقب‌نشینی می‌تواند دو دلیل عمده داشته باشد:

 نخست، دریافت امتیازات اقتصادی، تجاری و سیاسی قابل توجه از سوی آمریکا؛

و دوم، انتقال مالکیت و مدیریت این کریدور به نهادهای ثالث، از جمله شرکت‌های آمریکایی، که نگرانی‌های سیاسی، امنیتی و اقتصادی ارمنستان را کاهش داده است.

این موضوع سبب می‌شود که ریسک‌های مرتبط با این گذرگاه نسبت به طرح قبلی زنگزور، با توجه به امتیازات احتمالی، برای ارمنستان به‌مراتب کمتر باشد.

از سوی دیگر، آمریکا و شخص ترامپ به‌دلیل نقش کلیدی خود در این توافق و پرستیژی که از آن کسب می‌کنند، کاملاً خرسند هستند. علاوه بر این، فرصت حضور شرکت‌های آمریکایی در اجرای این پروژه و نفوذ در منطقه‌ای حساس که از لحاظ راهبردی در حیطه نفوذ روسیه است، دستاورد مهمی برای واشنگتن محسوب می‌شود.

ترکیه و رئیس جمهور اردوغان نیز که سال‌ها در پی تحقق اتصال مستقیم به جمهوری آذربایجان بوده‌اند، از همراهی در این توافق رضایت دارند. کشورهای اروپایی نیز به دلیل کاهش هزینه‌ها و مخاطرات حمل‌ونقل انرژی و کالا، از این کریدور جدید استقبال می‌کنند. روسیه که پیش‌تر به شدت مخالف طرح کریدور زنگزور بود، اکنون با این مسیر به خاطر بده‌بستان‌های احتمالی سیاسی و امنیتی، به ویژه در زمینه جنگ اوکراین، موافقت کرده است. این رضایت نسبی و اجماع برای اجرای طرح عمدتاً محدود به افق زمانی کوتاه‌مدت ۵ تا ۱۰ ساله است و تضمینی برای تداوم آن در بلندمدت نیست.

در این میان، ایران به عنوان یکی از ذی‌نفعان منطقه‌ای مهم، با شرایطی متفاوت به این طرح نگاه می‌کند.

تهران به ناچار و در شرایطی که ارمنستان به عنوان کشور میزبان این پروژه را پذیرفته و اراده بین‌المللی قوی برای اجرای آن وجود دارد، احتمالا موافقت خود را اعلام خواهد کرد؛ اما این پذیرش بیشتر از سر اجبار و نه رضایت است.

حضور شرکت‌ها و نهادهای آمریکایی در این مسیر و کنترل آن از سوی آمریکا، هر چند تا حدی مخاطرات سلطه ترکیه و جمهوری آذربایجان را کاهش می‌دهد، اما به شکل‌گیری مخاطرات جدیدی برای امنیت ملی و نفوذ منطقه‌ای ایران منجر خواهد شد.

از سوی دیگر، این پروژه یکی دیگر از فرصت‌های راهبردی و اقتصادی ایران را به دلیل انزوای سیاسی منطقه‌ای و بین‌المللی و فشارهای مداوم واشنگتن از دست می‌دهد.

پیش‌تر نیز ایران به دلیل مخالفت و تحریم‌های آمریکا نتوانسته بود از فرصت‌های بزرگی نظیر انتقال انرژی از قفقاز به بازارهای جهانی از طریق خطوط لوله نفت و گاز (مانند خط لوله نفت باکو-تفلیس-جیجان یا خط لوله صلح برای انتقال گاز به هند) بهره‌برداری کند.

اکنون نیز کریدور ارتباطی آذربایجان با نخجوان، که می‌توانست از مسیر خاک ایران عبور کند و مزایای اقتصادی و راهبردی فراوانی برای تهران به همراه داشته باشد، با مداخلات آمریکا و اختلافات منطقه‌ای از دست رفته است.

در نهایت، احداث مسیر ارتباطی ترامپ در خاک ارمنستان، گام دیگری در کارنامه تنش‌های ایران و آمریکا ثبت کرده است؛ چالشی که در شرایط متفاوت می‌توانست به فرصتی بزرگ برای توسعه اقتصادی، امنیتی و سیاسی ایران بدل شود، اما اکنون به دلیل موانع سیاسی و تحریم‌های بین‌المللی، به یک ناکامی راهبردی تبدیل شده است.