حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در خاطرات خود ماجرای ارسال دو نامه از سوی امام خمینی(ره) خطاب به آیت‌الله منتظری در ۶ و ۸ فروردین ۱۳۶۸ و تصمیم تاریخی ایشان در عزل قائم مقام رهبری را روایت کرده‌اند.

روزهای پایانی سال ۱۳۶۷ امام وقتی گزارشی از آنچه در رسانه‌ها درباره‌ی مواضع آیت‌الله منتظری منتشر میشد،‌ دریافت کردند، دستور دادند: «ازاین‌به‌بعد مطالب آقای منتظری در رسانه‌ها منتشر نشود.» یا «در صداوسیما منتشر نشود.».

آیت‌الله منتظری در خاطرات خود می‌گوید: «وقتی این قبیل نامه‌ها و لحن تند امام را دیدم، فهمیدم به‌زودی تصمیماتی درباره‌ی من گرفته خواهد شد و برای اینکه بعضی شبهات را از ذهن امام برطرف کرده باشم و چنان‌که امام تصمیم دارند، این کار را راحت انجام دهند، دو نامه برای امام نوشتم.» آیت‌الله منتظری یکی از این دو نامه را خدمت حضرت امام ارسال کرد که در آن، بیت خود را در مقایسه با بیوت دیگر شخصیّتها و محافل حوزوی، تنها مدافع انقلاب و نظام و رهبری دانست؛ منابع اطّلاعاتی خود را گزارشهای رسمی و مراجعات عمومی عنوان کرد؛ و درنهایت نوشت:‌ «اینجانب تابه‌حال، معتقد بوده‌ام که تذکّرات و انتقادات من، نه فقط موجب تضعیف نظام نمیشود، بلکه از این نظر که اکثریّت مردم را امیدوار ساخته و مسئولین را نیز در صدد رفع نواقص و توجّه بیشتر به مسائل میسازد، موجب تقویت انقلاب و نظام هم میباشد. مع‌ذلک، ‌اگر حضرتعالی تشخیص میدهید که این شیوه به مصلحت نیست و موجب تضعیف نظام و انقلاب میباشد، اینجانب شرعاً نظر حضرتعالی را بر نظر خود، مقدّم میداند و هیچگاه غیر از خیر اسلام و انقلاب را در نظر نداشته‌ام.»

حدس آیت‌الله منتظری درست بود. امام در همان روز دوّم فروردین ۱۳۶۸، تصمیم خود را درباره‌ی ایشان گرفته بودند. آقای هاشمی رفسنجانی عصر روز دوّم فروردین‌ماه که به زیارت امام رفت، متوجّه شد که امام درمورد اظهارات و نامه‌های آیت‌الله منتظری عصبانی‌اند و تصمیم بر اقدام تند دارند. او از امام خواهش کرد که دست نگه دارند تا بررسی بیشتر شود. آقای هاشمی با آیت‌الله خامنه‌ای که به مشهد مشرّف شده بودند نیز تماس گرفته و از ایشان خواستند سفر را کوتاه کرده و زودتر برگردند. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای دراین‌باره میگویند: «ما مشهد بودیم، ایّام عید بود. آقای هاشمی تلفنی دنبال من میگشت. گفتند آقای هاشمی تماس گرفته، شما را میخواهد. من در آستان قدس بودم. اقامتم در آستان قدس و در همان اتاقهای بالا بود. گفتند که ایشان میخواهد با شما تماس بگیرد. یک بار دو بار نشد، بالاخره فهمیدم که ایشان کار واجبی دارد. تماس برقرار شد. ایشان گفت که شما باید فوری بیایی تهران. گفتم چرا؟ گفت کار بسیار مهمّی است، قضیّه‌ی آقای منتظری دارد به یک جاهای خیلی باریکی میرسد و بیا ببینیم چکار باید بکنیم. من از آن نامه‌ی امام که روز دوّم فروردین پخش شد، حس کرده بودم که امام به شدّت از قضایا ناراحتند. در واقع ایشان مثل کسی که طغیان میکند، آنچه را در دلش هست بیرون میریزد و با اشارات و کنایات حرف میزند، حرف زده بود. ایشان خیلی رنجیده و ناراحت بود. حس کرده بودم که ممکن است قضیّه‌ی آقای منتظری به یک جای مهمّی رسیده باشد، و خب ما هم حقیقتاً فکر اینکه ممکن است برکناری آقای منتظری پیش بیاید ناراحت بودیم. یعنی هیچ واقعاً راضی نبودیم که این کار انجام بگیرد. گفتم خیلی خب، می‌آیم.». به هر صورت،‌ آیت‌الله خامنه‌ای عازم تهران شدند.

روز ششم فروردین آیت‌الله خامنه‌ای به تهران رسیده و مستقیماً به دفتر آقای هاشمی رفتند. ایشان میگویند: «وقتی رفتم، ایشان بنا کرد گزارش این چند روز را دادن که این چند روزه چه گذشته؛ تماسهایی که گرفته شده بود. ایشان [‌آقای هاشمی رفسنجانی] احساس نگرانی میکرد. ایشان هم مثل من واقعاً احساسش همین احساس نگرانی بود. امام گفته بودند یکی از سه چیز باید انجام بگیرد: یا ایشان قول بدهد که اصلاح کند کارش را، بیتش را، حرفهایش را، اینها را درست کند؛ یا اینکه استعفا بدهد؛ یا اینکه مجلس خبرگان تشکیل بشود و تصمیم‌گیری کنند. معلوم بود که امام خیلی جدّی عازم این قضیّه‌اند. در همین حین که ما صحبت میکردیم، حاج احمد آقا تلفن زد به آنجا و آقای هاشمی گفت که فلانی اینجا است. ایشان گفت پس فلانی هم بشنود. من هم رفتم پای تلفن. گفت امام این نامه را به آقای منتظری نوشته و شروع کرد نامه را خواندن. خب نامه خیلی تکان دهنده بود برای ما.»

امام نامه‌ای به این شرح خطاب به آیت‌الله منتظری نوشته بودند که حاج احمد برای آیت‌الله خامنه‌ای و آقای هاشمی خواند:

 بسم الله الرحمن الرحیم

جناب آقای منتظری

با دلی پرخون و قلبی شکسته چند کلمه‌ای برایتان مینویسم تا مردم روزی در جریان امر قرار گیرند. شما در نامه‌ی اخیرتان نوشته‌اید که نظر تو را شرعاً بر نظر خود مقدّم میدانم؛ خدا را در نظر میگیرم و مسائلی را گوشزد میکنم. ازآنجاکه روشن شده است که شما این کشور و انقلاب عزیز مردم مسلمان ایران را پس از من به دست لیبرال‌ها و از کانال آنها به منافقین می‌سپارید، صلاحیّت و مشروعیّت رهبری آینده‌ی نظام را از دست داده‌اید. شما در اکثر نامه‌ها و صحبتها و موضع‌گیری‌های‌تان نشان دادید که معتقدید لیبرال‌ها و منافقین باید بر کشور حکومت کنند. به‌قدری مطالبی که میگفتید دیکته‌شده‌ی منافقین بود که من فایده‌ای برای جواب نمیدیدم. مثلاً در همین دفاعیّه‌ی شما از منافقین، تعداد بسیار معدودی که در جنگ مسلّحانه علیه اسلام و انقلاب محکوم به اعدام شده بودند را منافقین از دهان و قلم شما به آلاف و الوف رساندند و می‌بینید که چه خدمت ارزنده‌ای به استکبار کرده‌اید. در مسئله‌ی مهدی هاشمی قاتل، شما او را از همه‌ی متدیّنین متدیّن‌تر میدانستید و بااینکه برایتان ثابت شده بود که او قاتل است مرتّب پیغام میدادید که او را نکشید. از قضایای مثل قضیّه‌ی مهدی هاشمی که بسیار است. من حال بازگو کردن تمامی آنها را ندارم. شما ازاین‌پس وکیل من نمیباشید و به طلّابی که پول برای شما می‌آورند بگویید به قم منزل آقای پسندیده و یا در تهران به جماران مراجعه کنند. بحمدالله مسئله‌ی مالی هم ندارید.

 اگر شما نظر من را شرعاً مقدّم بر نظر خود میدانید _ که مسلّماً منافقین صلاح نمیدانند و شما مشغول به نوشتن چیزهایی میشوید که آخرتتان را خراب‌تر میکند _ با دلی شکسته و سینه‌ای گداخته از آتش بی‌مهری‌ها با اتکّاء به خداوند متعال به شما که حاصل عمر من بودید چند نصیحت میکنم؛ دیگر خود دانید:

۱ ـ سعی کنید افراد بیت خود را عوض کنید تا سهم مبارک امام بر حلقوم منافقین و گروه مهدی هاشمی و لیبرال‌ها نریزد. 

۲ ـ ازآنجاکه ساده‌لوح هستید و سریعاً تحریک میشوید، در هیچ کار سیاسی دخالت نکنید؛ شاید خدا از سر تقصیرات شما بگذرد.

۳ ـ دیگر نه برای من نامه بنویسید و نه اجازه دهید منافقین هرچه اسرار مملکت است را به رادیوهای بیگانه دهند.

۴ ـ نامه‌ها و سخنرانی‌های منافقین که به‌وسیله‌ی شما از رسانه‌های گروهی به مردم میرسید، ضربات سنگینی بر اسلام و انقلاب زد و موجب خیانتی بزرگ به سربازان گمنام امام زمان ـ روحی‌له‌الفداء ـ و خونهای پاک شهدای اسلام و انقلاب گردید؛ برای اینکه در قعر جهنّم نسوزید، خود اعتراف به اشتباه و گناه کنید؛ شاید خدا کمکتان کند.

والله قسم، من از ابتدا با انتخاب شما مخالف بودم؛ ولی در آن وقت شما را ساده‌لوح میدانستم که مدیر و مدبّر نبودید، ولی شخصی بودید تحصیل‌کرده که مفید برای حوزه‌های علمیّه بودید و اگر این‌گونه کارهایتان را ادامه دهید، مسلّماً تکلیف دیگری دارم و میدانید که از تکلیف خود سرپیچی نمیکنم. والله قسم، من با نخست‌وزیری بازرگان مخالف بودم ولی او را هم آدم خوبی میدانستم. والله قسم، من رأی به ریاست‌جمهوری بنی‌صدر ندادم و در تمام موارد نظر دوستان را پذیرفتم.

سخنی از سر درد و رنج و با دلی شکسته و پر از غم و اندوه با مردم عزیزمان دارم: من با خدای خود عهد کردم که از بدی افرادی که مکلّف به اغماض آن نیستم هرگز چشم‌پوشی نکنم. من با خدای خود پیمان بسته‌ام که رضای او را بر رضای مردم و دوستان، مقدّم دارم؛ اگر تمام جهان علیه من قیام کنند دست از حق و حقیقت برنمیدارم.

من کار به تاریخ و آنچه اتّفاق می‌افتد ندارم؛ من تنها باید به وظیفه‌ی شرعی خود عمل کنم. من بعد از خدا با مردم خوب و شریف و نجیب پیمان بسته‌ام که واقعیّات را در موقع مناسبش با آنها در میان گذارم. تاریخ اسلام پر است از خیانت بزرگانش به اسلام؛ سعی کنند تحت تأثیر دروغهای دیکته‌شده که این روزها رادیوهای بیگانه آن را با شوق و شور و شعف پخش میکنند نگردند. از خدا میخواهم که به پدر پیر مردم عزیز ایران صبر و تحمّل عطا فرماید و او را بخشیده و از این دنیا ببرد تا طعم تلخ خیانت دوستان را بیش از این نچشد. ما همه راضی هستیم به رضایت او؛ از خود که چیزی نداریم، هرچه هست او است.

والسّلام 

یکشنبه ۶/۱/۶۸

روح‌الله الموسوی الخمینی

 

قضیّه‌ی آقای منتظری دارد به یک جاهای خیلی باریکی میرسد و بیا ببینیم چکار باید بکنیم. من از آن نامه‌ی امام که روز دوّم فروردین پخش شد، حس کرده بودم که امام به شدّت از قضایا ناراحتند

 

آیت‌الله خامنه‌ای میگویند:‌ «حاج احمد آقا وقتی نامه را خواند، گفت امام میگویند که فلانی و آقای هاشمی بروند قم  و نامه را به ایشان بدهند. این کار برای ما خیلی تلخ بود. گفتیم از امام سؤال میکنیم، اگر امام تأکید کردند بروید میرویم و الّا اگر خود امام تأکید نکردند، ما نمی‌رویم. بین من و آقای هاشمی این صحبت شد. بعد که رفتیم، معلوم شد که امام اصرار نداشته‌اند که من و آقای هاشمی نامه را ببریم. بعداً نامه را کس دیگری ــ ظاهراً آقای عبدالله نوری ــ برده بود و به ایشان داده بود.»

«خب نامه خیلی تکان دهنده بود برای ما. بعد هم ارتباط قطع شد، یعنی گوشی را گذاشتیم و گفتیم حالا چه کار کنیم؟ آقای هاشمی گفت من گفته‌ام آقای مشکینی و هیأت رئیسه‌ی خبرگان بیایند اینجا که بنشینیم صحبت کنیم و الان می‌آیند اینجا. آمدند. وقتی که آمدند، قضیّه را مطرح کردیم که یک چنین اتّفاقی افتاده و امام یک چنین نامه‌ای به آقای منتظری نوشته‌اند. آنها هم مثل ما نگران شدند.مشورت کردیم که چه کنیم. به ذهنمان رسید که برویم با امام ملاقات کنیم و ایشان را از این کار منصرف کنیم. حرکت ما به سمت منزل امام اصلاً به این قصد بود که برویم امام را از این اقدام منصرف کنیم. ما چهار نفر ــ من و آقای هاشمی و آقای مشکینی و آقای امینی ــ رفتیم بیت امام. آن دو نفر دیگر که آقای مؤمن و آقای طاهری بودند نیامدند.»

آیت‌الله خامنه‌ای پیرامون ملاقات با امام نقل می‌کنند:‌ «دیر هم بود، ساعت حدود نه شب بود. اینکه امام این ساعت ملاقات بدهد، خیلی چیز غیرمتعارفی بود. لکن خب ما رفتیم و به حاج احمد آقا گفتیم که ما آمده‌ایم با امام ملاقات کنیم. ایشان رفت داخل و آمد گفت ــ گمانم گفت امام میگویند ــ که نامه را برای آقایان هم بخوانید. آقای هاشمی نامه را از حاج احمد آقا گرفت و شروع کرد به خواندن برای آنها. هیچ کس دیگر هم از بیت امام آن وقت آنجا نبود. بعد حاج احمد آقا آمد و گفت امام میگویند بیایید. رفتیم در همان اتاق امام و امام نشسته‌ بودند و اخم کرده. وارد شدیم و نشستیم. اگر منظره‌ی اتاق امام در نظرتان باشد، فرض کنید اینجا آن مبل بزرگی بود که امام این گوشه‌اش می‌نشستند، آقای هاشمی نشست همین پهلوی دست ایشان. معمولاً که میرفتیم، آقای هاشمی همان دم می‌نشست. من آمدم این طرف روی زمین نشستم. این هم جای من بود، همیشه که می‌آمدم، اینجا می‌نشستم. آقای مشکینی و آقای امینی رفتند دورتر یک خرده‌ای با فاصله نشستند. وقتی نشستیم، آقای هاشمی شروع کرد به صحبت و گفت که آمده‌ایم که یک فکری بکنیم برای این کار. تا این حرف از ایشان صادر شد، امام برگشتند گفتند: «چه فکری؟» یک تعبیر این جوری. «آقای منتظری «…» و «…» و «فاجر» است.» این سه تعبیر را ایشان کردند. خب واقعاً برق از چشم همه‌ی ‌ما پرید. این تعبیر؟! امام در حرف زدن خیلی آدم مواظبی بود. یعنی حقیقتاً آدمی بود که من داستانها دارم از این که چیزی را که میخواست نسبت به کسی مخصوصاً بیان کند، مواظبت میکرد که زیاد و کم نشود. اگر یک وقتی یک چیزی گفته میشد که یک قدری این طرف و آن طرف بود، در اوّلین وقت ممکن اصلاح میکرد، که من یک نمونه‌اش را برای شما بگویم. یک شب منزل حاج احمد آقا بودیم، امام هم بودند. من نام یکی از شخصیّتهای معروف دنیای اسلام را بردم و پرسیدم: نظر شما نسبت به ایشان چیست؟ امام تأمّل مختصری کردند و گفتند: «نمیشناسم.» یک جمله‌ی دیگر هم گفتند که نشانه‌ی بی‌اعتقادیِ به آن شخصیت بود. خوشبختانه آن جمله یادم رفته، یعنی بعد از همان قضیّه هم یادم رفت. گذشت. من فردا یا پس فردایش با امام کاری داشتم، رفتم منزل ایشان. ایشان گفتند: «آن مطلبی که شما پرسیدید، همان نمیشناسم.» یعنی آن جمله‌ی بعدش را پاک کردند. یعنی اینقدر ایشان مواظب بود که یک چیزی نگوید که برخلاف موازین باشد.»

آیت‌الله خامنه‌ای در ادامه فضای سنگین جلسه را چنین روایت می‌کنند: «من نگاه می‌کردم به آقای مشکینی و آقای امینی که چرا شماها یک چیزی نمی‌گویید؟ ما همه آمده‌ایم که همکاری کنیم. اما آنها سکوت کرده بودند. اصلاً کانّه جرأت نمی‌کردند حرف بزنند. هر کدام یک جمله‌ی کوتاهی گفتند. جلسه حدود سه ربع ساعت یا شاید بیشتر طول کشید. گفته شد پس اجازه بدهید این نامه در رادیو خوانده نشود.» ایشان کلام تعریض‌گونه‌ی شدیدی نسبت به آقای منتظری گفتند.«بعد آقای هاشمی یک مقداری بیشتر اصرار کرد و تعبیرات دیگری گفت. امام دو بار به ایشان خطاب کردند. یک بار گفتند: «اگر تا صبح هم اینجا اصرار کنید فایده ندارد.» یک بار دیگر گفتند: «اگر خیلی اصرار کنید، میگویم همین امشب نامه را بخوانند.» یعنی تهدید کردند.»

به نظر میرسد امام تا پایان جلسه متقاعد نشده‌ بودند که این نامه از صدا و سیما خوانده نشود اما نگران تبعات آن بوده‌اند و پس از تأمّل مجدّد، از خوانده شدن آن منصرف شده‌اند هم چنانکه آقای هاشمی نقل می‌کند: «صبح زود بعد از طلوع فجر فرستاده‌ی امام به منزلمان آمد. پیغام امام را آورد که فرموده بودند از انتشار نامه‌ی تندشان به آقای منتظری صرف نظر کرده و به خاطر رفع ناراحتی من، این را به من اطّلاع دادند.»

آیت‌الله منتظری در پاسخ به نامه‌ی ۶/۱/۶۸ امام،‌ نامه‌ای به شرح زیر نوشت:

بسم الله‏ الرحمن الرحیم

محضر مبارک آیت‌الله ‏العظمی امام خمینی(مدّظلّه‌العالی)

پس از سلام و تحیّت، مرقومه‌ی شریفه مورّخ ۶/۱/۶۸ واصل شد. ضمن تشکّر از ارشادات و راهنمایی‌های حضرتعالی به عرض میرساند مطمئن باشید همان‌طور که از آغاز مبارزه تاکنون در همه‌ی مراحل همچون سربازی فداکار و ازخودگذشته و مطیع در کنار حضرتعالی و در مسیر اسلام و انقلاب بوده‌‏ام، اینک نیز خود را ملزم به اطاعت و اجرای دستورات حضرتعالی میدانم؛ زیرا بقا و ثبات نظام اسلامی مرهون اطاعت از مقام معظّم رهبری است. برای هیچ‌کس قابل شک نیست که این انقلاب عظیم تاکنون در سایه‌ی رهبری و ارشادات حضرتعالی از خطرات مهمّی گذشته، و دشمنان زیادی همچون منافقین کوردل، که دستشان به خون هزاران نفر از مردم و شخصیّت‌های عزیز ما و ازجمله فرزند عزیز خود من آغشته است، و سایر جناح‌های مخالف و ضدّ انقلاب و سازش‌کار و لیبرال‌مآب‌های کج‌فکر را رسوا و از صحنه خارج نموده است.

آیا جنایات هولناک و ضربات ناجوانمردانه‌ی این روسیاهان کوردل به انقلاب و کشور و ملّت عزیز و فداکار ما فراموش‌شدنی است؟ و اگر بلندگوهای آنان و رادیوهای بیگانه خیال میکنند با جوسازی‌ها و نشر اکاذیب و شایعه‌پراکنی‌ها به نام اینجانب میتوانند به اهداف شوم خود برسند و در همبستگی ملّت ما رخنه کنند، سخت در اشتباهند.

و راجع به تعیین اینجانب به‌عنوان قائم‌مقام رهبری، خود من از اوّل جدّاً مخالف بودم؛ و باتوجّه‌به مشکلات زیاد و سنگینی بار مسئولیّت، همان وقت به مجلس خبرگان نوشتم که تعیین اینجانب به مصلحت نبوده است. و اکنون نیز عدم آمادگی خود را صریحاً اعلام میکنم. و از حضرتعالی تقاضا میکنم به مجلس خبرگان دستور دهید مصلحت آینده‌ی اسلام و انقلاب و کشور را قاطعانه در نظر بگیرند. و به من اجازه فرمایید همچون گذشته یک طلبه‌ی کوچک و حقیر در حوزه‌ی علمیّه به تدریس و فعّالیّتهای علمی و خدمت به اسلام و انقلاب، زیر سایه‌ی رهبری حکیمانه‌ی حضرتعالی، اشتغال داشته باشم. و اگر اشتباهات و ضعفهایی که لازمه‌ی طبیعت انسان است رخ داده باشد، ان‌شاءالله‏ با رهبری‌های حضرتعالی مرتفع گردد.

و از همه‌ی برادران و خواهران عزیز و علاقه‏‌مند تقاضا میکنم مبادا درمورد تصمیم مقام معظّم رهبری و خبرگان محترم، به بهانه‌ی حمایت از من، کاری انجام دهند و یا کلمه‏‌ای بر زبان جاری نمایند؛ زیرا مقام معظّم رهبری و خبرگان جز خیر و مصلحت اسلام و انقلاب را نمیخواهند.

امید است این شاگرد مخلص را همیشه از راهنمایی‌های ارزنده‌ی خود بهره‏مند، و از دعای خیر فراموش نفرمایید. والسّلام علیکم و رحمة‏الله‏ و برکاته

حسینعلی منتظری

۷/۱/۶۸

آیت‌الله منتظری در این نامه عملاً از رهبری آینده کنار کشیده و از حضرت امام اجازه خواسته بودند که در حوزه‌ی علمیّه به فعّالیّت علمی اشتغال داشته باشند. این نامه، باعث شد حضرت اماماز انتشار عمومی نامه ۶/۱ منصرف شده و نامه‌ی دیگری را برای انتشار عمومی، ‌خطاب به آیت‌الله منتظری بنویسند:

بسم الله‏ الرحمن الرحیم

جناب حجّت‏الاسلام‌والمسلمین آقای منتظری(دامت‌افاضاته)

با سلام و آرزوی موفّقیّت برای شما، همان‏طور که نوشته‌‏اید رهبری نظام جمهوری اسلامی کار مشکل و مسئولیّت سنگین و خطیری است که تحمّلی بیش از طاقت شما میخواهد و به همین جهت، هم شما و هم من از ابتدا با انتخاب شما مخالف بودیم؛ و در این زمینه هر دو مثل هم فکر میکردیم؛ ولی خبرگان به این نتیجه رسیده بودند، و من هم نمیخواستم در محدوده‌ی قانونی آنها دخالت کنم؛ از اینکه عدم آمادگی خود را برای پست قائم‌مقامی رهبری اعلام کرده‏اید، پس از قبول، صمیمانه از شما تشکّر مینمایم. همه میدانند که شما حاصل عمر من بوده‌‏اید؛ و من به شما شدیداً علاقه‏‌مندم. برای اینکه اشتباهات گذشته تکرار نگردد، به شما نصیحت میکنم که بیت خود را از افراد ناصالح پاک نمایید؛ و از رفت‌وآمد مخالفین نظام، که به اسم علاقه به اسلام و جمهوری اسلامی خود را جا میزنند، جدّاً جلوگیری کنید. من این تذکّر را در قضیّه‌ی «مهدی هاشمی» هم به شما دادم. من صلاح شما و انقلاب را در این میبینم که شما فقیهی باشید که نظام و مردم از نظرات شما استفاده کنند.

از پخش دروغ‌های رادیو بیگانه متأثّر نباشید. مردم ما شما را خوب می‏‌شناسند، و حیله‏‌های دشمن را هم خوب درک کرده‏‌اند که با نسبتِ هر چیزی به مقامات ایران کینه‌ی خود را به اسلام نشان میدهند.

طلّاب عزیز، ائمّه‌ی محترم جمعه و جماعات، روزنامه‏‌ها، و رادیو تلویزیون، باید برای مردم این قضیّه‌ی ساده را روشن کنند که در اسلام مصلحت نظام از مسائلی است که مقدّم بر هر چیز است، و همه باید تابع آن باشیم. جنابعالی ان‌شاءالله‏ با درس و بحث خود حوزه و نظام را گرمی میبخشید.

والسّلام علیکم

۸/۱/۶۸

روح‌‏الله‏ الموسوی الخمینی

آیت‌الله خامنه‌ای درباره‌ی نامه‌ دوّم حضرت امام به آیت‌الله منتظری می‌گویند: ‌«امام از نامه‌ی آقای منتظری این جور فهمیده بودند که آقای منتظری دیگر بکلّی کنار خواهد کشید و مشغول درس و بحث میشود و دیگر ضرر و خطر و ادّعا و حرکتی ندارد. من در نوشته‌ی خودم نوشته‌ام که معلوم است امام از آینده نگرانند و فکر میکنند ملّایی مثل آقای منتظری در آینده‌ی نظام و با رهبری آینده‌ی نظام آرام نخواهد نشست و مزاحمت ایجاد میکند. [بنابراین امام (قدّس‌سرّه)] خواستند جلوی این مزاحمت را بگیرند. در آن نامه‌ی اوّل [نامه‌ی ۶/۱/۶۸] قضیّه این جور بوده. اما در نامه‌ی دوّم [نامه‌ی ۸/۱/۶۸] امام خاطر جمع شده بودند که دیگر چنین چیزی اتّفاق نمی‌افتد، آقای منتظری میرود کنار و مشغول کارش می‌شود. علّت نامه‌ی دوّم و منشأ اختلاف لحن دو نامه این است. و الّا فکر امام در این دو نامه اصلاً عوض نشده. یعنی اگر خلاصه کنیم نامه‌ها را، ایشان در هر دو جا آقای منتظری را مناسب رهبری نمیدانند و نظر میدهند که شما باید کنار بروی منتها در نامه‌ی اوّل، آقای منتظری را با تعبیرات و اظهارات گوناگون و با اظهار غم خود، در واقع از صحنه به‌کل خارج میکند اما در نامه‌ی دوّم ایشان را در صحنه‌ نگه میدارد ــ البتّه در صحنه‌ی علمی ــ ولی از رهبری برکنار می‌کند. این به خاطر این بوده که در نامه‌ی دوّم، امام این خاطرجمعی را پیدا کرده بودند که اگر ایشان در صحنه بماند کسی را اذیّت نخواهد کرد، مزاحمتی نخواهد کرد، در آینده‌ی نظام اختلالی ایجاد نمیکند. … خصوصیّت امام همین بود. امام آدمی بود که وقتی تشخیص میداد [به آن عمل میکرد.] تشخیص‌هایش هم به خصوص تشخیص در نامه‌ی ۶/۱/۶۸ عجولانه نبود. خب مقدّمات آن نامه، مقدّمات طولانی ــ یک سال یا بیشتر ــ بود تا بالاخره به اینجا رسید. وقتی [کاسه‌ی صبر امام] پر شد به نامه‌ی ۶/۱/۶۸ رسید. بعد هم که وضع ایشان [آیةاللّه منتظری] را گفتند و او نامه‌ای نوشت، امام فکر کردند که دیگر تخریب شخصیّت او به این اندازه شایسته نباشد، بنابراین نامه‌ی ۸/۱/۶۸ را نوشتند. البتّه امام در نامه‌ی ۸/۱/۶۸ هم آقای منتظری را از سیاست به‌کل کنار گذاشته منتها خواسته که دیگر به همان اندازه‌ای که لازم است، ایشان کنار برود و از لحاظ شخصیّتی بکلّی نابود نشود.»

رییس‌جمهوری با یادآوری فرمایشات امام (ره) در ۱۲ بهمن ۵۷ در بهشت زهرا درباره آب و برق مجانی، گفت: دولت دوازدهم افتخار می‌کند این پیش بینی را محقق کرد و معلوم شد دولت جمهوری اسلامی ایران، حامی مستضعفان است.

حجت‌السلام حسن روحانی روز یکشنبه در آیین افتتاح ۱۳ پروژه بزرگ صنعت آب و برق در استان‌های خراسان شمالی و کردستان که از طریق ویدیو کنفرانس برگزار شد، با بیان اینکه امروز روز مبارکی برای کل ملت ایران و آزادی‌خواهان جهان است، گفت: روزی است که بر خلاف پیشگویی‌های قدرت‌های بزرگ امام (ره) با استقبال بی‌نظیر وارد کشور شد.

رییس‌جمهوری با اشاره به اینکه استقبال‌ها در طول تاریخ ایران زیاد بوده است، ادامه داد: اینکه از فرودگاه تا بهشت زهرا همه خیابان‌ها مملو از جمعیت شود و در خود بهشت زهرا آن جمعیت عظیم میلیونی اجتماع کنند، یک روز بسیار شکوهمندی در تاریخ ایران بود.

روحانی با اشاره به حکمت و تدبیر امام (ره) در بدو ورود به کشور، اظهار کرد: امام (ره) وقتی وارد کشور شد نخست به دیدار شهدا رفت و این مساله بسیار حائز اهمیت است. امام (ره) در آغاز به دیدار آنانی رفت که خون خود را در این راه نثار کردند و در کنار قبور مطهر آنها قدم گذاشت.  امام (ره) به نوعی خواست بگوید دعوت کننده واقعی‌اش فداکاران این سرزمین و در راس آن شهدا هستند و نخست بر تربت پاک شهدای عزیز قدم گذاشت.

وی افزود: بقیه کارهای امام (ره) هم فوق العاده بود که به منزل کسی نرفت. در نوفل لوشاتو بحث بود وقتی امام (ره) وارد کشور می‌شود به کجا برود و امام خود بهترین انتخاب را انجام داد و بسیار حائز اهمیت بود و همین ساعت‌هایی که داریم می‌گذرانیم ساعت‌های بسیار حساس در تاریخ کشور ما بود.

روحانی با اشاره به سخنرانی بسیار حساس امام راحل در بهشت زهرا (س)، گفت:  بعد از این سخنرانی خناسان یک بخش از این سخنان که آب و برق مجانی شود را دنبال می‌کردند و می گفتند چه شد.

رییس دولت تدبیر و امید تصریح کرد: این دولت یعنی دولت دوازدهم افتخار می‌کند که این کار را در سایه فداکاری و تلاش مسئولان و تلاش وزارت نیرو و وزارت نفت انجام داد و امروز توانستیم برای افراد کم مصرف که از اقشار کم درآمد هم هستند، برق و آب و گاز را مجانی کنیم و همه آن پیش بینی‌های امام در تاریخ تثبیت شد و درست از آب درآمد.

وی افزود: بسیار جالب توجه این بود خاناسان شعار زشتی که در دست گرفته بودند، پایان داده شد و معلوم شد دولت جمهوری اسلامی ایران، حامی مستضعفان است.

روحانی با بیان اینکه امروز در ۲ استان شمالی و شمال غرب در استان خراسان شمالی و کردستان طرح‌های بسیار مهمی افتتاح شد گفت: خوشحالیم با وجود اینکه امسال سال بسیار سختی برای مردم ما بود، در عین حال شعار جهش تولید مقام معظم رهبری روی زمین نماند و در استان‌های مختلف افتتاحیه‌های فراوانی داشته ایم و به یک معنا امسال واقعاً جهش تولید بود.

وی با اشاره به طرح‌های بسیار مهم افتتاح شده، خاطرنشان کرد: این هفته به دلیل دهه مبارکه فجر و همچنین امروز یکشنبه هم طرح افتتاح کردیم و این می‌تواند برای مردم ما مبارک باشد.

وی با بیان اینکه در زمینه آب و برق کار بزرگی در کشور انجام شده است، گفت: از یک طرف نشان می‌دهد که انقلاب اسلامی ما صرفا سیاسی نیست.

روحانی ادامه داد: برخی فکر می‌کردند انقلاب ما انقلابی صرفاً سیاسی است و برای استقلال کشور، مبارزه با استعمار گران و استبداد انقلاب کردیم و به آن صبغه سیاسی می دهند یا می گویند برای استقرار احکام اسلام است و بیشتر به آن رنگ معنوی می‌دهند؛ اما آمار و ارقام نشان می‌دهد در کنار بخش سیاسی و معنوی، بخش مادی هم حائز اهمیت بوده است.

وی افزود: امروز ۱۲ بهمن ۹۹ و اما هم ۱۲ بهمن ۹۹ وارد کشور شد یعنی سالی که امام وارد کشور شد سال ۹۹ هجری قمری بود و امروز سال ۹۹ هجری شمسی است. طبق آمار آغاز انقلاب ۱۹ سد در کشور وجود داشت که امروز به ۱۰۳ سد رسید یعنی سدهای کشور بیش از ۱۰ برابر شده است.

رییس دولت دوازدهم گفت: در زمینه فاضلاب هم همانطور که وزیر نیرو اشاره کرد زمان پیروزی انقلاب ۴ تصفیه خانه فاضلاب در کشور داشتیم و امروز هفتاد و هفتمین تصفیه خانه فاضلاب را افتتاح کردیم بنابراین این نشان می دهد که در این مدت یک حرکت بزرگی در این کشور انجام شده و مردم، مدیران، مهندسان و کارگران ما همه در صحنه فعالیت هستند.

 

مراسم معارفه سرپرست جدید موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س) با حضور حجت الاسلام و المسلمین سید حسن خمینی، جمعی از اعضای بیت امام، مسئولان موسسه و شخصیت‌های سیاسی و فرهنگی در حسینیه جماران برگزار شد.

در این مراسم طی حکمی از سوی سید حسن خمینی، حجت الاسلام و المسلمین علی کمساری به عنوان سرپرست جدید موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی منصوب شد.

کمساری سمت هایی همچون مشاورت و ریاست مرکز فرهنگی و هنری دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، معاونن استاندار و رئیس سازمان ملی جوانان استان کرمان، ریاست جشنواره اشراق و معاونت فرهنگی و هنری و ارتباطات موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(س)  را در کارنامه مدیریتی خود دارد.

همچنین حمید انصاری قائم مقام سابق موسسه نیز طی حکمی از طرف سید حسن خمینی به عنوان مشاور عالی وی منصوب شد.

پیش از این حجت الاسلام و المسلمین محمد علی انصاری سرپرستی موسسه را عهده دار بود و حمید انصاری به عنوان قائم مقام وی به خدمت اشتغال داشت، اما با تغییر اساسنامه سمت قائم مقامی در موسسه حذف می شود.

حجت الاسلام و المسلمین محمدعلی انصاری نیز هم چنان سرپرستی آستان مطهر امام خمینی را بر عهده دارد.

حجت الاسلام و المسلمین سیدحسن خمینی در این مراسم طی سخنانی با اشاره به تغییرات مدیریتی در این موسسه گفت: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(س) در آینده به صورت شورایی پیش خواهد رفت. البته آقای کمساری سرپرست آن خواهند بود، ولی هیأت مدیره ای همراه خواهند بود که مؤسسه را کمک کنند.

وی یادآور شد: مؤسسه در طول عمر خودش با تمام توان ایستاده که امام وجه المصالحه هیچ تفکر و جناحی نشود و اتفاقا بخش مهمی از اتهامات به خاطر این است که این مجموعه استقلال خودش را حفظ کرده و با موج های گذرا همراه نشده است.

سیدحسن خمینی افزود: ما نه خودمان و نه هیچ نهادی را متولی انحصاری قرائت و تفسیر شخصیت و اندیشه امام نمی دانیم و هیچ وقت نیز جلو نقل خاطرات از امام را نگرفته ایم؛ گرچه اگر جایی سندی بر خلاف آن داشته باشیم، منتشر می کنیم.

وی اظهار داشت: ایستادن بر مواضع بسیار سخت است و ما باید بر عقیده ای که داریم ثابت قدم بمانیم و ارزش مؤمن هم این است که در فراز و فرودها ایستادگی کند.

یادگار امام در پایان گفت: بسیاری افراد جانشان را در راه امام دادند و ما هم اگر لازم باشد باید آبرویمان را بدهیم. ان شاء الله دوستان با همت بتوانند این مسیر را ادامه بدهند.

در متن حکم انتصاب حجت الاسلام والمسلمین علی کمساری به عنوان سرپرست مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(س) از سوی یادگار امام، آمده است:

بسمه تعالی

قَدْ جاءَکُمْ مِنَ اللّهِ نُورٌ وَ کِتابٌ مُبینٌ یَهْدی بِهِ اللّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوانَهُ سُبُلَ السَّلامِ وَ یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَی النُّورِ بِإِذْنِهِ وَ یَهْدیهِمْ إِلی صِراط مُسْتَقیم (مائده/ 15 و 16)

خدای متعال را خاضعانه سپاسگذاریم که در دهه پنجم انقلاب شکوهمند اسلامی، هنوز هم نام مبارک امام خمینی(س) بر تارک نظام اسلامی می درخشد و چنانکه رهبر معظم انقلاب همواره اشاره کرده اند انگشت هدایت او چراغ راهنمای مردم عزیز و شریف این سرزمین است. مردمی که چون همیشه، درخشش نام و تذکار یاد و طنین افکار امام را بازتابی از حضور و تجلی نبی مکرم اسلام(ص) و اهل بیت طاهرینش(ع) می دانند و با پرچم خمینی به استقبال منجی موعود رهسپارند. باشد که به سرمنزل شهود ربانی و اخلاق حمدانی واصل آیند.

و در این میان، به عنوان قطره ای از دریای ملت ایران، خدمتگذاران مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(س) مفتخرند که در طول بیش از سی سال، به قدر وسع و با همت بالا و توکل به حیّ لایزال، توانسته اند گام های بلندی را در مسیر شناخت و بازشناسی اندیشه و افکار و رفتار و کردار معمار کبیر انقلاب اسلامی(س) بردارند.

بی تردید نفس گرم و حق امام خمینی(س) در هفدهم شهریور 1367 در فرمان به یادگار عزیز و فرزند بزرگوارشان مرحوم حجت الاسلام والمسلمین سید احمد خمینی، مبنی بر تأسیس این مؤسسه و نگاه ژرف و نیت خالص یادگار امام رحمت الله علیهما، سرمایه ای بود که پایه این بنای محترم را بر صداقت و اخلاق و ایمان نهاد و همین بزرگترین توشه موسسه بوده و خواهد بود. همچنانکه لطف رهبر معظم انقلاب و خلف شایسته امام و دولت های مختلف و همراهی و همدلی ایشان و موافقت مجلس و قوه قضائیه و سایر ارگان های جمهوری اسلامی و همچنین محبت تمامی اهل فرهنگ و هنر و دانشمندان و فرهیختگان، سرمایه مهم دیگری است که به فروغ بیشتر و بهتر این نهاد بر آمده از فرمان امام انجامیده است.

و در این میان خدمت شایسته برادرم جناب آقای دکتر حمید انصاری، جایگاه ویژه ای دارد. زحماتی که باید اذعان نمود، همراه با شناخت و احاطه نسبت به آراء و اندیشه امام خمینی(س) از عوامل مهم در توفیق مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام بوده است.

و اینک که ایشان به حکم قانون بازنشستگی، مدیریت مجموعه را بر عهده ، ندارند، با توجه به تجربیات کاملی که حجت الاسلام و المسلمین آقای کمساری در دوره حضور در معاونت مؤسسه به دست آورده اند و با عنایت به پیشنهاد برادر عزیز جناب حجت الاسلام و المسلمین آقای حاج شیخ محمدعلی انصاری مبنی بر حضور مستمرشان در حرم مطهر امام خمینی، ایشان را به عنوان سرپرست مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(س) منصوب می نمایم.

مسئولیت ایشان در درجه نخست، اصلاح اساسنامه و ساختار مجموعه و ایجاد تناسب آن با شرایط جدید فرهنگی است و در مرحله بعد، انتظار آن است که با همت مضاعف و تکیه بر نیروی جوانی، مسیر گذشته را هموارتر و با توان بیشتر بپیمایند.

والحمدلله رب العالمین