اولین نکته‌ای که مخاطب را در همان دقایق ابتدایی «مرد عینکی» غافل‌گیر می‌کند، فقدان مطلق منطق و طراحی  روایت درست  است.  دوربین نه شریک روایت است، نه همراه شخصیت. فقط ثبت‌کننده وقایع است؛ بدون خلاقیت، بدون مکث، بدون زاویه‌ای که کمترین تلاش برای شکل‌دادن به فضای صحنه داشته باشد.    انگار سازندگان «فسیل» در شب نشینی‌های فرهنگی هنری شان تصمیم گرفته‌اند رکوردی دیگرثبت کنند.

بهرام افشاری که جلوی دوربین باشد انگار زمینه فراهم است اما یادشان رفته پژمان جمشیدی هم لازم بوده است.   فیلمساز هم تجسم کرده با چنین فیلم‌نامه  فاخر و بفروش فقط دکمه رک را فشار ‌دهد و منتظر بماند تا صحنه «به‌طبع خودش» جلو برود. هیچ فریم، حامل نگرش نیست. هیچ حرکتی، برآمده از روایت نیست.

واقعاً «مرد عینکی» بیشتر شبیه دیگِ آش نذری‌یی‌ است که هرکسی از سر کوچه رد شده یک چیزی داخلش ریخته؛ یکی فانتزی، یکی دارک، یکی معمایی، یکی هم از سر خیرخواهی نصف استکان اکشن!

آخر سر هم همه با هم هم می‌زنند و اسمش را می‌گذارند «کمدی». نتیجه؟ فیلمی که نه خنده دارد، نه گریه، نه داستان… فقط یک آدم بفروش وسط یک فضای ناشناخته دنبال چیزی می‌دوند که خودشان هم نمی‌دانند چیست.

تجربه دیدن این فیلم دقیقاً مثل این است که با لباس غواصی و ماسک اکسیژن، کت و شلوار رسمی هم رویش بپوشی، بعد بروی سر کلاس ترکیب مواد و با صدای استاد که می‌گوید «حالا اسیدسولفوریک رو بریزید روی هیدروکسید کلسیم»، فقط سعی کنی نفس نکشی و نخندی.

خلاصه اینکه «مرد عینکی» نه فیلم است، نه کمدی؛ بیشتر یک معجون بی‌هویت است که صرفاً به امید فروختن، همه‌چیز را با هم مخلوط کرده و از شما انتظار دارد به احترام فروش میلیاردی اش بلند شوید و بخندید.

اصلاً ماجرا طوری شده که انگار بهرام افشاری توی زیرزمین خانه‌اش یک گاوصندوق فولادی دارد که داخلش «ایده‌های ناب» را پنهان کرده؛ هر وقت می‌خواهد از خانه خارج شود، نگران است مبادا یک نفر از پشت‌ سر بیاید و بگوید: «ایده‌هاتو بده بالا!»بعد هم خیلی با ترس و لرز، یکی از همان ایده‌ها را در پاکت محرمانه آ4  می‌گذارد و به تیم عامریان – صالحی تحویل می‌دهد، با این امید که شاید این بار «کمدی اصیل ایرانی» متولد شود.اما نتیجه ناگهان تبدیل می‌شود به یک مثلث بسیار بکر که با نهایت جدیت، سینمای ایران را از سر تا پا داخل گِل فرو می‌کند؛ طوری‌ که آدم واقعاً می‌ترسد اگر این روند ادامه پیدا کند، چند سال دیگر بهرام افشاری مجبور شود برای حفاظت از ایده‌هایش از گارد ویژه کمک بگیرد!

   ساختار روایی فیلم، ‌نمونه واضحی از «بگیروببند ژانری» است. کافی‌ است لیست ژانرهای محبوب چند سال اخیر را ردیف کنیم؛ کمدی/فانتزی، اکشن، دارک، سوررئال، جنایی، معمایی ، اجتماعی و… به نظر می‌رسد نویسنده یا اتاق فکر فیلم، از هر کدام یک اسکوپ برداشته و در یک ظرف مشترک ریخته است، بدون آنکه لحظه‌ای بپرسد: قرار است این مواد در چه ساختاری با هم ترکیب شوند؟

   این وضعیت، نه فقط از منظر زیبایی‌شناختی بی‌دفاع است، بلکه عملاً سرگردانی مخاطب را به‌دنبال دارد. مخاطبی که وارد سالن شده تا یک اثر کمدی ببیند، ناگهان در میانه یک لحظه دارک یا دیالوگ های شبه‌اجتماعی گرفتار می‌شود و نه می‌داند باید بخندد، نه می‌داند باید فکر کند.

   ظاهراً فقط کافی‌ست اسم چیزی را بگذاری «حلیم رایگان» تا مردم خودبه‌خود قهقهه بزنند؛ مهم نیست فیلمنامه کجاست، کاراکترها چه می‌خواهند یا اصلاً چرا دور هم جمع شده‌اند! در سکانس افتتاحیه، یک مرد قد بلند را وسط یک سالن می‌نشانند، چند سؤال عجیب‌و‌غریب  از او می‌پرسند و همین‌که دخترها با چینش دایره‌ای دورش شروع می‌کنند به خندیدن، فیلمساز با خیال راحت می‌گوید: «خب… کمدی شکل گرفت، بریم سکانس بعد!»انگار نه انگار که موقعیت کمیک باید علت داشته باشد؛ نه، اینجا منطق خیلی ساده است: «تا می‌تونی بخند، بعداً می‌فهمیم چرا!»

   در ادامه هم درست مثل همان غذای شب مانده  ترکیبی است.اوج خلاقیت هم جایی ‌است که برای خنداندن مردم یک پروداکشن عظیم امنیتی راه می‌اندازند فقط برای اینکه یک مردی را (که معلوم نیست اصلاً چرا) به عنوان نظافتچی دستشویی دستگیر کنند؛ تازه در   لحظه دستگیری هم باید بخندیم! چون «کمدی است دیگر»

کمدی، به‌طور بنیادین، مبتنی بر موقعیت است؛ اما در «مرد عینکی»، هیچ موقعیت کمدی واقعی شکل نمی‌گیرد. شوخی‌ها دست‌به‌دست می‌شوند، بدون اینکه رابطه‌ای با پیرنگ یا تحول شخصیت‌ها داشته باشند. بعضی دیالوگ‌ها حتی در دنیای مجازی هم تکراری و نخ‌نما محسوب می‌شوند.

واقعیت این است که اگر شوخی‌های یک فیلم سینمایی از سطح حرف‌هایی که روزانه دراکسپلور اینستاگرام فراتر نرود، دیگر چه نیازی به بلیت‌خریدن برای تماشای همان حرف‌ها در سالن تاریک سینماست؟

بدتر از همه این است که وسط این همه «شوخی الکی و قلیون ترکیبی»، ناگهان یک نفر دستش را بالا می‌برد و با نهایت جدیت می‌گوید: «ببخشید… من نماینده نسلی‌ام که همه‌چیز را باخته!» یعنی دقیقاً وسط همان سکانس پر از خنده‌های بی‌دلیل و نظافتچی‌دستگیرکنی، ناگهان فیلم تصمیم می‌گیرد جامعه‌شناسی هم کند! تا چند ثانیه قبل داشتیم به حلیم رایگان و دختران دایره‌ای می‌خندیدیم، یکهو لحن عوض می‌شود و ما باید با بغض به صف نونوایی و پشت کنکور فکر کنیم. بالاخره می‌خواهی بخندانـی یا بسوزانی؟ این دیگر کمدی نیست، «تف‌مالیِ یک شعار اجتماعی» روی بدنه یک کمدی نخ‌نماست. واقعاً آدم می‌پرسد «این مثلث‌های مجهز به پول» قبل از تحویل نسخه نهایی، خودشان یک بار فیلم را می‌بینند یا نه؟ یعنی راستش را بخواهید گاهی آدم باورش نمی‌شود که در این مملکت یک مادری هم وجود دارد که در دلش به پسرش افتخار کند و بگوید: «ای وای… این همون فیلمه‌ست که پسر عزیزم ساخت؟!»

تأسف‌آورتر از خود فیلم، حضور نام‌هایی است که زمانی ستون فقرات زیبایی‌شناسی این سینما بودند؛ مثل استاد عبدالله اسکندری.  کسی که طراحی شخصیت‌ها  را از «روزواقعه » گرفته تا آثار ماندگار علی حاتمی  عهده دار بوده، مردی که گریم در آثارش نه فقط یک «چسب و مو و سیبیل» بود، بلکه بخشی از هویت دراماتیک شخصیت محسوب می‌شد. حالا همان هنرمند بزرگ وارد پروژه‌هایی می‌شود که نهایت خلاقیت در چهره‌پردازی آن‌ها این است که «یک دماغ را غوزدار کنیم تا ملت بخندند»!واقعاً عجیب است که پول، وقتی بدون منطق لبریز می‌شود، نه فقط کارگردان و تهیه‌کننده را می‌برد، بلکه گریمور و بازیگر و حتی کارگر صحنه را هم با خودش می‌کشاند؛ همه در یک صف، با یک مأموریت: «بجنبید بچه‌ها… این دماغ باید امروز تحویل داده بشه، ملت منتظرن بخندن!

امید روحانی؛  پزشک متخصص؛ کسی که علاقه و ارج‌گذاری‌اش به هنر هفتم برای بسیاری از ما قابل احترام بود. اما کاش همان اندازه که به سینما دل بسته‌ای، قدری وسواس هم خرج می‌کردی که در چه فیلمی و در چه سکانسی حاضر می‌شوی. ذهنیتی که مخاطب از این نقش‌های تکراری و بی‌اثر می‌گیرد، ناخواسته شأن و اعتبار یک شغل حیاتی را هم زیر سؤال می‌برد. بعضی نقش‌ها «کوچک» نیستند؛ «خطرناک»‌اند. نقش: شهرداری که از دستشویی های عمومی بازدید میدانی عمیق می کند.

  مخاطب؛ تفریح ارزان، سالن خنک، فیلم بی‌اثر

  و البته تجربه‌ی شخصی من هم گواه این واقعیت است: با اصرار دختر ۱۳ ساله‌ام، ساعت ۹ شب به یکی از سالن‌های برتر تهران رفتم. در ابتدای فیلم، تنها ما دو نفر حضور داشتیم و به‌تدریج سه خانواده دیگر اضافه شدند، هرکدام با فرزندشان و دقیقاً با نیت یک تفریح ارزان برای بچه‌ها؛ نه برای تماشای یک اثر سینمایی. دختر و پسری دیگر هم آمده بودند که صرفاً سالن خنک و دنج بخواهند و فیلم، تنها بهانه بود.

   باور کنید، مخاطب سینمای ما همین‌ها هستند؛ وگرنه نه دغدغه هنری دارند، نه دنبال پیام اجتماعی. این یعنی وقتی صحبت از «مخاطب سینما» می‌کنیم، گاهی باید پذیرفت ما از سر اجبار و شرایط، همان‌ها هستیم که در سالن نشسته‌ایم، نه به خاطر علاقه یا درک سینمایی.

سینما نه در جایگاه یک نهاد فرهنگی، بلکه به‌مثابه «جانشین پارک و کافی‌شاپ» عمل می‌کند.«کیفیت سالن و سیستم تهویه» برای مخاطب مهم‌تر از سطح فیلم‌نامه است. مخاطب گویی دیگرنمی آید فکر کند، بلکه آمده «اندکی از فشار روزمره» فاصله بگیرد. در چنین فضایی، کارگردان و تهیه‌کننده  و بازیگر و و… هم «به سمت فروش» نقشه چینی می کنند.

آیا هیچ‌یک از نهادهای ناظر، قبل از عرضه اثر، آن را کامل دیده‌اند؟ اگر بله، آنها نیز در تولید و انتشار این ابتذال(به معنای نابودی سینما) سهیم‌اند. اگر نه ، پس سیستم نظارتی، عملاً ناکارآمد و فقط در حد شعار است. تناقض میان «بیانیه‌های رسمی» (درباره جلوگیری از ابتذال و صیانت از فرهنگ) با واقعیت تولید، بیش از هر زمان دیگری نمایان شده است.

سینمای کمدی امروز، در یک چرخه مصرفی گیر افتاده است، یک فیلم پرفروش می‌شود ، همان تیم، نسخه‌ای شبیه آن را می‌سازد ، مخاطب از سر اجبار یا تفریح آن‌ را می‌بیند ، فروش دوباره شکل می‌گیرد ،نسخه سوم ساخته می‌شود. در این چرخه، چیزی به‌نام خلاقیت، تعهد، سینمای موثر  و مسئولیت اجتماعی به‌طور کامل حذف شده است.

  این جمله نه‌فقط خطاب به یک کارگردان، بلکه خطاب به یک سیستم فکری در سینمای ایران است:سیستمی که باید بپذیرد، «فروش بالا» الزاماً به معنای «موفقیت فرهنگی» نیست،‌ همانطور که «خندهٔ بلند» الزاماً به معنای «کمدی بودن» نیست. اگر این منطق جای خود را به «خلق اثر تازه» بدهد،‌ شاید هنوز بتوان حیثیت از دست رفته‌ ژانر کمدی را بازسازی کرد.اگر نه، باید آماده باشیم تا سال آینده، نسخه سوم و چهارم «مرد عینکی» را تماشا کنیم؛ این‌بار با عنوان‌هایی مثل «مرد ماسک‌دار»، «مرد کفش‌ورنی» یا «مرد کت‌شلوار غواصی».

  شاید تنها آرزوی یک تماشاگر خسته و منتقد سینما این باشد که کارگردان ایرانی وقتی یک فیلم یا سریالش حسابی گرفته، چند مدل شبیه همان را دوباره نسازد. کافی است! ولش کن، بی‌خیالش شو. برو یک چیز جدید بساز.

  همین یک جمله، حکم نسخه نجات‌بخش سینمای امروز ایران را دارد؛ جمله‌ای که به کارگردان و تیمش یادآوری می‌کند: فروش بالا، تضمین کیفیت نیست؛ تقلید مکرر، تضمین سقوط است و مخاطب هم هنوز منتظر خلاقیت واقعی است.

خیلی از مردم تصور می‌کنند که بازیگری شغل آسانی است. اما نمی‌دانند استرس اجرای بعضی از صحنه‌ها باعث می‌شود که گاهی بازیگران اشک بریزند، دعوا کنند و یا گاهی سازندگان فیلم را به ترک پروژه تهدید کنند.
خیلی از مردم تصور می‌کنند که بازیگری شغل آسانی است. اما نمی‌دانند وقتی صحنه‌ای را تماشا می‌کنند که در آن بازیگران سقوط می‌کنند، شیرجه می‌زنند یا مبارزه می‌کنند، مجبورند این کارها را چندین بار انجام دهند تا کارگردان رضایت خود را اعلام کند. استرس اجرای اینگونه صحنه‌ها باعث می‌شود که گاهی بازیگران اشک بریزند، دعوا کنند و یا گاهی سازندگان فیلم را به ترک پروژه تهدید کنند.
اغلب بازیگران حرفه‌ای، به دلیل تعهد و فداکاری با این مشکلات کنار می‌آیند و تصمیم می‌گیرند به تلاش خود ادامه دهند که در اکثر موارد نیز نتیجه‌ی کارشان درخشان خواهد بود. اینجا داستان برخی از صحنه‌هایی که باعث شد بازیگران تا پای انصراف پیش روند را برای شما گردآوری کرده‌ایم.
چه صحنه هایی بازیگران را به فکر انصراف از بازی در فیلم انداخت؟
– کارل ویترز / راکی 4

آیا می‌توانید فیلم «راکی4»(Rocky IV) را بدون کاراکتر «آپولو کرید» تصور کنید؟ خب طرفداران این فیلم باید بدانند که بازیگر نقش «آپولو کرید» یعنی «کارل ویترز»، پس از درگیری کوچکی که با «دولف لاندگرن» بازیگر نقش «ایوان دروگو» داشت، به انصراف از ایفای نقش در این فیلم بسیار نزدیک بود.
براساس خبر اینترتینمت ویکلی، پس از اینکه «لاندگرن» در یک سکانس نبرد، «وترز» را به طول یک متر به گوشه‌ی رینگ پرتاب می‌کند، «وترز» از این اتفاق وحشت‌زده می‌شود و کارگردان فیلم «سیلوستر استالونه» را تهدید به انصراف از ایفای نقش در فیلم او می‌کند. در نهایت «استالونه» موفق می‌شود تا رضایت او را جلب کند.
– شلی دووال / درخشش

«جک نیکلسون» در مصاحبه‌ای اذعان داشت سخت‌ترین کاری که در طول عمر خود دیده است، نقش‌آفرینی «شلی دووال» در نقش «وندی» فیلم «درخشش»(The Shining) اثر «استنلی کوبریک» بوده است. «شلی دووال» در اغلب ساعات فیلمبرداری دچار خستگی مفرط و کم‌آبی به دلیل گریه‌های فراوان بود. او پس از پایان مراحل تولید فیلم نیز دچار ریزش مو شد.
سکانسی که «وندی» تلاش می‌کند تا به وسیله‌ی چوب بیسبال از خود در برابر «جک»(جک نیکلسون) محافظت کند، همچنان رکورددار گینس در رکورد بیشترین برداشت است. با اینکه این سکانس اهمیت ویژه‌ای ندارد اما «کوبریک» بازیگرانش را مجبور کرده است که آن را 127 بار بازی کنند.
– دیسی ریدلی / جنگ ستارگان: نیرو برمی‌خیزد

«دیسی ریدلی» در اولین روزهای فیلمبرداری «جنگ ستارگان: نیرو برمی‌خیزد» (Star Wars: The Force Awakens) دچار یک حمله‌ی عصبی شد. دلیل این اتفاق نوشته‌ای بود که کارگردان فیلم «جی. جی. آبرامز» برای او نوشته بود که به خاطره‌ی او منگنه شده است. «آبرامز» در یادداشتی او را «از جنس چوب» توصیف کرده بود. این اتفاق به قدری او را تحت فشار قرار داد که تصمیم گرفت از این فرنچایز انصراف دهد اما به مرور زمان تصمیم خود را تغییر داد و تصمیم گرفت که فرصتش را به شخص دیگری هدیه ندهد.
– ایان مک کلن / هابیت: یک سفر غیرمنتظره

در این فیلم «ایان مک کلن» مجبور بود تا زمان زیادی را به تنهایی جلوی پرده‌ی سبز رنگ جلوه‌های ویژه به ایفای نقش بپردازد که این مسئله بسیار او را خسته کرده بود. به دلیل تنها بودن جلوی دوربین، فیلمبرداری برای او بسیار طولانی‌تر از واقعیت می‌گذشت و این اتفاق باعث شد که او تا مرز جدا شدن از این پروژه پیش برود.
کارگردان فیلم، «پیتر جکسون» سعی کرد تا به او کمک کند. بنابراین روزی را به عنوان روز تقدیر از «گندالف» برگزید و عوامل فیلم نیز با دادن هدیه به او توانستند او را قانع کنند که بماند. «مک کلن» در مصاحبه‌ای اعتراف کرد که دشواری ایفای نقش در آن سکانس‌ها به قدری زیاد بود که او به کنار گذاشتن شغل بازیگری فکر کرده بود.
– آل پاچینو / پدرخوانده

«آل پاچینو» برای ایفای نقش در «پدرخوانده»(The Godfather) نامزد اسکار بهترین نقش مکمل مرد و برای دنباله‌ی آن نامزد بهترین بازیگر نقش اول مرد شده بود اما نگاه تهیه‌کنندگان به او در قسمت اول این دنباله‌ی سینمایی مثبت نبود. «آل پاچینو» در طی مراحل فیلمبرداری احساس می‌کرد از سوی تهیه‌کنندگان، نسبت به عملکرد او مقاومت وجود دارد.
تهیه‌کنندگان او را بطور مداوم مورد انتقاد قرار می‌دادند و کار به جایی رسید که «آل پاچینو» تصمیم به انصراف از ادامه‌ی همکاری گرفت. اما کارگردان فیلم یعنی «فرانسیس فورد کوپولا» پس از خبردار شدن از تصمیم «آل پاچینو»، در این ماجرا مداخله کرد که دخالت او منجر به ماندن «آل پاچینو» و عقب‌نشینی تهیه‌کنندگان شد.
– جنیفر لارنس / هانگر گیمز

فیلمبرداری سکانس فاضلاب، سه هفته به طول انجامید اما چیزی که شرایط را سخت‌تر می‌کرد، لباس 9 کیلوگرمی‌ای بود که بازیگران مجبور به پوشیدن آن بودند. دمای هوا نیز شرایط را بسیار طاقت‌فرسا کرده بود تا جایی که «جنیفر لارنس» چندین بار سازندگان را تهدید به انصراف از ادامه‌ی همکاری در این پروژه کرد.
– مایکل کیتون / بتمن

این روزها لباس‌های ابرقهرمانی با فناوری و دقت بالایی ساخته می‌شوند که بازیگران در آن راحت هستند و این اجازه را به آنها می‌دهند که در طی روز فیلمبرداری آن را بر تن داشته باشند. اما لباس بتمن که در اختیار «مایکل کیتون» گذاشته شده بود، آن قدر او را اذیت می‌کرد که دچار کلاستروفوبیا شده بود و گاهی از شدت درد فریاد می‌زد. اما با تمام این اوصاف او توانست یک نقش‌افرینی شگفت‌انگیز را از خود به نمایش بگذارد و به سختی‌های کارش غلبه کند.
– میشل فایفر / بازگشت بتمن

در فیلم «بازگشت بتمن»(Batman Returns)، لباس «زن گربه‌ای» از جنس لاتکس بود و «میشل فایفر» بازیگر این نقش برای پوشیدن آن دردسرهای زیادی را تحمل کرده است. پوشیدن لباس «زن گربه‌ای» چند ساعت زمان می‌برد و «فایفر» مجبور بود تا مقدار زیادی پودر بچه به بدنش بمالد تا هنگام بیرون آوردن لباس به پوستش نچسبد.
به همین دلیل نمی‌تواست بین سکانس‌ها به حمام برود. همچنین نفس کشیدن در آن لباس برای او به قدری دشوار بود که چندین بار باعث شد از هوش برود. او بعدها اعتراف کرد که فقط قادر بود برای مدتی مشخص آن لباس را بر تن خود داشته باشد.
– جسیکا آلبا / چهار شگفت‌انگیز

«جسیکا آلبا» چندان از ایفای نقش «سو» یا همان «زن نامرئی» در فیلم «چهار شگفت‌انگیز»(Fantastic Four) خوشحال نبود. دلیل نارضایتی او، نکته‌هایی بود که «تیم استری» کارگردان فیلم، طی فیلمبرداری یک سکانس احساسی به او گوشزد می‌کرد. او دائما به «آلبا» می‌گفت:«می‌توانی کمی قشنگ‌تر گریه کنی جسیکا؟ قشنگ‌تر گریه کن.چهره‌ات را صاف نگه دار. اشک‌هایت را با جلوه‌های ویژه درست می‌کنیم.»
این جملات باعث شد تا «آلبا» تصور کند به اندازه‌ی کافی خوب نیست و به گفته‌ی خودش در مصاحبه‌ای با مجله‌ی ال، قصد داشته تا هم از این پروژه و هم از شغل بازیگری کناره‌گیری کند. او اکنون مشغول فعالیت‌های شرکت خصوصی خود است که حدود 1 میلیارد دلار ارزش دارد.
– اما واتسون / هری پاتر

گفته می‌شود که «اما واتسون» که چندین بار در طول ساخت دنباله‌های متفاوت این فرنچایز، خواسته‌است تا از این پروژه انصراف دهد. یکی از جدی‌ترین موارد هنگام تصویربرداری فیلم «محفل ققنوس»(Order of the Phoenix) بود که پس از فراهم شدن محل اقامتش هنگام ایام امتحانات مدرسه، تصمیم به ماندن گرفت. بار دیگر این اتفاق در طول فیلمبرداری «یادگاران مرگ 1»(Deathly Hallows Part1) رخ داد.
در یک سکانس «هرمیون» و «ران» اقدام به نابود کردن یک گورخر در آب می‌کنند. این سکانس به دلیل فیلمبرداری در دمای بسیار پایین و رطوبت بالا بسیار دشوار بود. «واتسون» به اینترتینمنت ویکلی گفته است که این سکانس خشن‌ترین و بی‌رحمانه‌ترین کاری بود که تا به حال حاضر به انجام دادن آن شده‌ است.
– جیم کری / چگونه گرینچ کریسمس را دزدید

از فیلمی درباره‌ی کریسمس انتظار شرایطی را نداریم که منجر به انصراف یک بازیگر شود. اما «جیم کری» به دلیل گریم هشت و نیم ساعته و نیاز به یک متخصص CIA برای تحمل مصیبت‌های چهره‌پردازی، تا مرز انصراف از ایفای نقش در فیلم «چگونه گرینچ کریسمس را دزدید»(How The Grinch Stole Christmas) برود.
– زویی سالدانا / دزدان دریایی کارائیب

«زویی سالدانا» پس از ایفای نقش در «دزدان دریایی کارائیب»(Pirates of Caribbean) راهی طولانی را طی کرده است. ستاره فیلم‌های «آواتار»(The Avatar) و «محافظان کهکشان»(Guardians of the Galaxy) یاد دوران سختی می‌افتد که مجبور بود بی‌احترامی‌ها را تحمل کند زیرا او را به عنوان عضو مهمی از گروه بازیگران «دزدان دریایی کارائیب»(Pirates of Caribbean) نمی‌دیدند.
«زویی» درباره‌ی تجربه‌ی خود به صراحت می‌گوید:«سازندگان فیلم بسیار نخبه‌گرا بودند. عوامل سازنده دائما به من بی‌احترامی می‌کردند زیرا اسم من جزو آخرین اسامی لیست بود و آنها فکر می‌کردند که من مهم نیستم.» آن لحظات برای این ستاره‌ی بازیگری هالیوود بسیار سخت بود و باعث شد که به خروج از شغل بازیگری فکر کند.
– دیلن اوبراین / دونده‌ی هزارتو

«دیلن اوبرایان» در طول فیلمبرداری فیلم «دونده هزارتو» یا «دونده‌ی مارپیچ»(Maze Runner) با مصدومیت نابهنگامی روبرو شد که این اتفاق منجر به تعویق فیلمبرداری و عقب افتادن برنامه‌ی اکران عمومی این فیلم شد. در طول مدت مصدومیتش، «دیلن» اجباراً بارها به انصراف از پروژه فکر کرد.
– شایلین وودلی / ناهمتا

برای «شایلین وودلی» فقط یک سکانس خاص مطرح نبود بلکه ترکیبی از عوامل متعدد باعث شد که او به انصراف از فرنچایز «ناهمتا»(Divergent) و حتی انصراف با شغل بازیگری بیاندیشد. به گفته‌ی خودش نقدهای منفی و بی‌توجهی هواداران به فیلم‌های فرنچایز «ناهمتا»(Divergent) باعث شد تا او نسبت به جایگاهش در هالیوود بازاندیشی کند.
او پس از اتمام کارش در این پروژه یک سال از پذیرش هر پروژه‌ای سر باز زد. «وودلی» در این باره می‌گوید: «آخرین قسمت از این دنباله برای همه تجربه‌ی سختی بود و همین باعث شد که احساس کنم به کمی زندگی انسانی خارج از صنعت سینما نیاز دارم تا دوباره بتوانم عاشق بازیگری شوم.» «دروغ‌های کوچک بزرگ»(Big Little Lies) این کار را برایم کرد.
– برد پیت / مصاحبه با خون‌آشام

فیلم «مصاحبه با خون‌آشام» محصول سال 1994 به گفته‌ی «برد پیت»  یک تجربه‌ی بد بود. او از کار کردن در تاریکی برای نیمی از سال آن هم با لنز زرد رنگ متنفر بود. تنها دلیلی که باعث شد کارش را در این پروژه ادامه دهد، تماسی از سوی تهیه‌کننده‌ی فیلم «دیوید گفن» بود که به او گفته بود اگر انصراف دهد، «گفن» 40 میلیون دلار ضرر خواهد کرد.
– میلا کونیس و ناتالی پورتمن / قوی سیاه

برای «میلا کونیس» و «ناتالی پورتمن» که در دنیای واقعی دوستان نزدیک هم هستند، ایفای نقش در سکانس‌های ترسناک «قوی سیاه»(Black Swan) از سخت‌ترین کارهایی بوده است که در طول دوران بازیگری خود انجام داده‌اند. آنها بارها به دلیل عجیب بودن فرآیند ساخت فیلم تصمیم به خروج از این پروژه گرفتند اما در نهایت بخاطر تعهدشان به همکاری خود ادامه دادند.
این دو ستاره بسیار حرفه‌ای برخورد کردند و از اهمیت این پروژه آگاه بودند. «ناتالی پورتمن» در مصاحبه‌ای گفته است: «خیلی عجیب بود. من احساس می‌کردم که شاید اجرای آن سکانس‌ها با کسی که نمیشناختمش می‌توانست آسان‌تر باشد. اما بعد فهمیدم که بودن در کنار یک دوست که با هم جوک تعریف کنید و بخندید کمک کرد تا بتوانیم از پس این کار برآییم.»
– جیمی الکساندر / ثور

«جیمی الکساندر» هنگام فیلمبرداری یکی از سکانس‌های فیلم «ثور: دنیای تاریک» اتفاق دردناکی را تجربه کرد. او که در ارتفاع مشغول اجرای یک سکانس مبارزه‌ای بود، سقوط می‌کند و این اتفاق منجر به در رفتن شانه‌ی چپ او، آسیب دیدن دیسک کمرش و جابجا شدن مهره‌ی یازدهم ستون فقراتش می‌شود.
آسیب‌دیدگی او آن قدر جدی بود که طول درمانش مشخص نبود و همین مسئله باعث شد تا ادامه‌ی همکاری او در این پروژه، در معرض قطع شدن قرار گیرد. اما «جیمی» توانست با یک ماه انجام تمرینات بازیابی جسمانی به پروژه بازگردد و سایر سکانس‌های اکشن را اجرا کند.
– جیک جیلنهال / زودیاک

«جیک جیلنهال» در آستانه‌ی جدایی از پروژه‌ی «زودیاک»(Zodiac) به دلیل روش‌های وسواسی «دیوید فینچر» در کارگردانی قرار داشت. او به نیویورک تایمز در این باره می‌گوید: «گاهی اوقات شما یک برداشت می‌گیرد، 5 برداشت می‌گیرید، 10 برداشت می‌گیرید، اما 90 برداشت؟؟ برای او هیچ نقطه‌ی توقفی وجود نداشت و این چیزی بود که ما مجبور بودیم با آن کنار بیاییم.»
– جرمی رنر / انتقام‌جویان

«جرمی رنر» آن قدر از خط داستانی کاراکتر خود، «هاکای» (شاهین‌چشم) در فرنچایز «انتقام‌جویان»(The Avengers) ناراضی بود که به کمپانی مارول پیشنهاد داد آن را بکشند. او در مصاحبه‌ای با ایندیپندنت گفته است از اینکه «شاهین‌چشم» نوچه‌ی کاراکتر «لوکی» بود بسیار ناراضی بود و تصمیم گرفت که سر صحنه وانمود کند دچار سکته‌ی قلبی شده است تا نویسندگان نیز او را از ادامه‌ی فیلمنامه کنار بگذارند. اما کمپانی مارول تصمیم گرفت او حفظ کند و محتوای بیشتری به کاراکتر «شاهین‌چشم» ببخشد تا «رنر» هم راضی باشد.
– میلا یوویچ / رزیدنت ایول

«میلا یوویچ» که 14 سال است ستاره‌ی اصلی فرنچایز «رزیدنت ایول»(Resident Evil) است، در اولین قسمت این دنباله‌ی سینمایی در سال 2002 تصمیم گرفته بود تا از همکاری با این پروژه انصراف دهد. او در مصاحبه‌ای با اینورس، دلیل این تصمیمش را بازنویسی سکانس‌های اکشن برای کاراکتر «رین» با نقش‌آفرینی «میشل رودریگز» اعلام کرده است.
او می‌گوید: «پاول دابلیو.اس.اندرسون فیلمنامه را برای میشل بازنویسی کرده بود و این باعث شده بود تا کاراکتر رین جای کاراکتر آلیس را در فیلم بگیرد زیرا او تمام سکانس‌های مهم مرا گرفته بود.» او در ادامه اضافه می‌کند که پس از صحبتی طولانی با کارگردان فیلم «پاول دابلیو.اس.اندرسون» درباره‌ی نگرانی‌هایش در مورد کاراکتر «آلیس» تصمیم گرفته است تا به همکاری‌اش ادامه دهد. جالب است بدانید این صحبت طولانی، شروع رابطه‌ی بین آنها بود و این دو نفر ده سال است که با هم ازدواج کرده‌اند.
– کریستن ریتر / جسیکا جونز

«کریستن ریتر» اعتراف کرده است ایفای نقش اصلی سریال «جسیکا جونز»(Jessica Jones) محصول مشترک کمپانی مارول و نتفلیکس، چالش‌های احساسی و فیزیکی زیادی داشته است. تنها کنار آمدن با محتوای سنگین سریال کافی نبود بلکه تحمل مصدومیت‌ها طی اجرای سکانس‌های مبارزه نیز لازم بود. در یکی از سکانس‌های فصل دوم سریال، چانه‌اش آسیب دید و زبانش را گاز گرفت.
او اینگونه تعریف می‌کند: «مردی مرا هل داد و سپس مرا بلند کرد و به زمین زد. فک من زیر شانه‌ی او گیر کرد و زبانم را خیلی بد گاز گرفتم.» او در مصاحبه‌اش با مجله‌ی ولچر گفته است: «زبان خیلی زود خوب می‌شود و مشخص هم نیست. به چهره‌ام نیز آسیبی وارد نشده بود پس به ادامه اجرای آن سکانس پرداختم.»
– شارلیز ترون / ایان فلاکس

«شارلیز ترون» در فیلم‌های اکشن زیادی به ایفای نقش پرداخته است اما یکی از این فیلم‌ها تجربه‌ای بسیار ترسناک برای او بود. در حین فیلمبرداری فیلم «ایان فلاکس»(Aeon Flux) محصول سال 2005، این ستاره‌ی سینما دچار سانحه‌ای از ناحیه‌ی گردن شد که برای او بسیار دردناک بود.
روایت او بدین گونه است: «اتفاقی که در حین فیلمبرداری ایان فلاکس برایم افتاد از روی بدشانسی و بسیار دردناک بود. تنها یک سانتی‌متر با فلج شدن برای باقی عمرم فاصله داشتم.» پس از این اتفاق تولید فیلم برای هفته‌ها متوقف شد تا «ترون» توانایی بازگشت به پروژه را پیدا کند.

 

سه دهه ازحضور «لیلا حاتمی» در سینمای ایران می‌گذرد، او گوهری گران‌قدر برای سینمای ایران است.
سه دهه از حضور «لیلا حاتمی» در سینمای ایران می‌گذرد، اما همچنان محبوب مخاطبان و انتخاب اول کارگردانان برای ایفای نقش اصلی فیلم‌هایشان است.