برچسب: اخبار

جایزه صلح نوبل 2025 در راه است و دنیا منتظر شنیدن نام برنده است. دونالد ترامپ، که بارها خود را شایسته این جایزه دانسته، امسال هم بعید است به این افتخار برسد. اما چه کسی شانس بیشتری دارد؟

به گزارش رسا نشر و به نقل از یورو نیوز، دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق آمریکا، ادعا دارد که به دلیل حل «هشت مناقشه» سزاوار این جایزه است، اما کارشناسان معتقدند که شانس او برای دریافت جایزه صلح نوبل در سال 2025 کم است. پیتر والنستین، استاد روابط بین‌الملل، معتقد است که «شاید سال آینده» اما امسال نه. اوضاع جهان هم چندان مساعد نیست؛ درگیری‌های مسلحانه در سال 2024 به بالاترین میزان خود از سال 1946 رسیده است.

نینا گرائگر، رئیس مؤسسه پژوهش‌های صلح اسلو، اشاره می‌کند که سیاست‌های ترامپ اغلب با اهداف صلح نوبل در تضاد بوده است، به‌ویژه در زمینه‌هایی چون همکاری بین‌المللی، برادری میان ملت‌ها، و خلع سلاح. فهرست اقدامات او که با آرمان‌های این جایزه همخوانی ندارد، بسیار طولانی است.

امسال 338 فرد و نهاد برای دریافت این جایزه نامزد شده‌اند، اما اسامی نامزدها تا 50 سال محرمانه باقی می‌ماند. در سال 2024، این جایزه به انجمن بازماندگان بمباران اتمی ژاپن تعلق گرفت.

با توجه به نبود یک نامزد قطعی، گمانه‌زنی‌ها در مورد برنده احتمالی زیاد است. از جمله نام‌هایی که مطرح شده‌اند، می‌توان به «اتاق‌های واکنش اضطراری سودان» و یولیا ناوالنایا، بیوه الکسی ناوالنی، اشاره کرد. هالورد لیرا، مدیر مؤسسه نروژی امور بین‌الملل، پیش‌بینی می‌کند که برنده امسال، فردی کمتر بحث‌برانگیز باشد.

کمیته نوبل همچنین ممکن است برای تأکید بر تعهد خود به نظم جهانی، جایزه را به آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل، یا یکی از نهادهای وابسته به آن اعطا کند، یا از آزادی مطبوعات حمایت کند و جایزه را به کمیته حمایت از روزنامه‌نگاران یا گزارشگران بدون مرز بدهد. اما همان‌طور که همیشه اتفاق افتاده، ممکن است برنده، فردی کاملاً غیرمنتظره باشد.

تصویر دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق آمریکا

در نهایت، هر سال کمیته نوبل با انتخاب‌هایش، مسیری را برای صلح و انسانیت ترسیم می‌کند. اما آیا این بار هم انتخاب‌ها در راستای حمایت از ارزش‌های صلح و حقوق بشر خواهد بود؟ آیا امسال شاهد انتخاب‌های جسورانه‌ای خواهیم بود، یا کمیته ترجیح می‌دهد مسیری میانه‌رو را در پیش بگیرد؟ پاسخ این سوالات را باید در 10 اکتبر منتظر بمانیم.

با رسیدن 17 مرداد، از مسئولان گرفته تا مدیران و فعالان رسانه‌ای، با تبریک روز خبرنگار، بر این موضوع تأکید می‌کنند که کار خبرنگاری بسیار سخت است! از حمایت و پشتیبانی از این قشر زحمتکش دم می‌زنند و هرکدام به نوبه خود وعده‌هایی می‌دهند. اما با گذر عقربه‌های ساعت از 12 شب، تمامی این وعده‌ها به فراموشی سپرده می‌شود و لیست نیازهای خبرنگاران از جیب رؤسا به کشوی میز می‌رود تا سال بعد!

پایگاه خبری رسا نشر- شبنم حاجی اسفندیاری: خبرنگاری و در کل کار رسانه‌ای بسیار سخت است. کشته شدن خبرنگاران در جنگ و یا حوادث خود به تنهایی گواه این حرف است. مثلاً در همین ماجرای جنگ غزه از 7 اکتبر به بعد تاکنون 143 خبرنگار جان خود را از دست داده‌اند که حدود 90 نفر آنان فلسطینی بوده‌اند. این دست حوادث یک طرفِ جریان سختیِ کار خبری است. اما در آن سوی دیگر و به خصوص در ایران معضلات بسیار دیگری برای خبرنگاران وجود دارد. نداشتن امنیت شغلی، دستمزدهای پایین و عدم وجود تشکیلات منسجم و انجمن‌های پرقدرت برای حمایت از حرفه خبرنگاری، کار را برای روزنامه‌نگاری و تهیه خبر سخت‌تر می‌کند.

با این وجود، خبرنگاران و فعالان رسانه در ایران با عشق و علاقه بسیار برای اطلاع‌رسانی و آگاهی جامعه تلاش می‌کنند. با وجود خلأهای فراوان و گاه مسدود کردن مسیر کسب خبر، باز رسانه‌ها تلاش می‌کنند در سریع‌ترین زمان خبر را به گوش مخاطب برسانند. اگرچه باید پذیرفت در هر حاکمیتی رسانه دولتی و نورچشمی وجود دارد و حکومت‌ها و دولت‌ها تمایل دارند با رسانه‌های همسو و هم‌جهت با افکار سیاسی‌شان کار کنند، اما این رویه در ایران از دو جهت قابل بررسی است.

نخست، همان‌گونه که گفته شد، برخی از نهادها و مدیران، خبرها و رویدادها را فقط با بنگاه‌های خبری خاص و یا وابسته در جریان می‌گذارند و اکثراً رسانه‌های مستقل و یا رقیب را به حساب نمی‌آورند. گاهی دیده شده برای عدم موفقیت رسانه‌های غیرخودی، سنگ‌اندازی و مانع‌تراشی هم می‌کنند. رسانه‌های نورچشمی در همه جا حضور دارند، یارانه و بودجه‌های خوب می‌گیرند و عملاً آنچه را که آنان می‌خواهند نشر می‌دهند. این رویه منجر به نشر تک‌بعدی رویدادها می‌گردد. رانت خبری مانع از نقد سازنده و دلسوزانه می‌شود و به جهت مراودات مادی و معنوی، مدیران رسانه‌ها و خبرنگاران همواره در حال نشان دادن زیبایی‌ها و موفقیت و پیشرفتی هستند که در واقعیت وجود ندارد. این رسانه‌ها در واقع در حال پنهان کردن یا حتی پاک کردن رد و اثر زشتی‌ها، کم‌کاری‌ها و تخلفات مدیران و زیرمجموعه ایشان هستند. زمانی که کار رسانه‌های دیگر محدود می‌شود و یا دسترسی به اطلاعات برای خبرنگاران آزاد وجود ندارد، عاقبت به سمتی می‌رویم که به ایجاد فساد در سازمان‌ها و چشم بستن روی حقایق و ضعف‌ها منتج می‌شود. خبرنگاریِ سفارشی به بروز ناعدالتی در جامعه کمک می‌کند. باعث می‌شود صدای منتقدین و مخالفان به گوش مدیران نرسد و در آن لحظه که مدیران، مشعوف در حال مطالعه از مجیز‌گویی‌های یک خبرنگار هستند، در لایه‌های پایین جامعه شکاف‌های عظیمی از نفرت و کینه در حال شکل‌گیری است.

موضوع آزاردهنده دیگر این است که حاکمیت و یا سازمان‌ها و نهادها به عمد مانع از انتشار خبر شوند. این یک آفت بزرگ است که در این دهه اخیر به وفور رخ داده و هنوز هم رخ می‌دهد. مرجعیت رسانه‌ای از رسانه‌های ایرانی گرفته شده است. حقیقت تلخی که سال‌هاست مدیران رسانه‌ها را آزار می‌دهد. خیلی بد است که در بسیاری از حوادث و وقایع سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و … مرجعیت رسانه‌ای که حق طبیعی همه رسانه‌های داخل کشور است از آنها گرفته شود. این امر سبب از بین رفتن شفافیت و ایجاد شایعات و باعث ایجاد فضای مناسب برای جولان دادن فیک نیوزها می‌شود. چرا و چگونه بدون هیچ تلاشی، ایران اینترنشنال‌ها توانستند مرجعیت رسانه‌ای ایرانیان را از آن خود کنند؟ عدم اعتماد به رسانه‌های داخلی را با چه بهانه و مصلحت‌اندیشی‌ای می‌توان توجیه کرد؟ چرا در مقاطع حساسی همچون آذر 96، آبان 98، حادثه هواپیمای اوکراینی و شهریور 1401 باید رسانه‌ها و خبرنگاران ایرانی بایکوت شوند و بترسند از اینکه بخواهند روشنگری کنند. که سکوت رسانه‌های داخلی منجر به توجه مخاطبین به رسانه‌ها و کانال‌های ضد انقلاب و خارجی گردید و آنان بودند که با شایعه‌سازی، کشته‌سازی و خبرهای کذب، کف خیابان را مدیریت کردند! اگر بدنه حاکمیت نگاه منفعلانه نداشت و با اعتماد به رسانه‌های داخلی اجازه می‌داد اخبار این وقایع همان‌گونه که هست منتشر شود، حتماً خسارات جانی و مالی کمتری بر کشور وارد می‌شد. هنوز هم برایم جای سؤال است چرا در حادثه سقوط بالگرد رئیس جمهور شهید، آیت‌الله رئیسی، اولین خبرنگار حاضر در صحنه حادثه از یک رسانه ترکیه‌ای بوده است؟

رسانه‌ها و خبرنگاران ایرانی مشکلات زیادی دارند، اما مهم‌ترین دغدغه ما این عدم اعتماد و آزادی قانونی در نشر حقایق است. مسلماً آن‌کس که دل در گرو انقلاب و ایران دارد، حتماً وقتی که دست به قلم می‌شود به همه چیز به خوبی فکر می‌کند و می‌داند که مصلحت کشور و امنیت مردم اولویت بالایی دارد. بنابراین یک رسانه ایرانیِ داخلی هرگز خط قرمزها را رد نمی‌کند و امنیت روانی جامعه را بنا بر هیچ مصلحتی بر هم نمی‌زند، به شرط آنکه اعتماد و احترام متقابل از بدنه حاکمان، مسئولان و مخصوصاً مدیران مطبوعاتی کشور ببینند. از این رو از رئیس‌جمهور محترم جناب آقای دکتر پزشکیان درخواست می‌کنیم که در انتخاب وزیر ارشاد بسیار حساس باشند و به ایشان پس از تأیید مجلس، مؤکد توصیه نمایند تا معاون و مدیران مطبوعاتی این وزارتخانه را از میان افرادی انتخاب کنند که سابقه مؤثر رسانه‌ای داشته و دلسوز رسانه‌ها و خبرنگاران باشند. ما خبرنگاران همواره برای کمک به دولت‌ها و انعکاس تلاش‌ها و خدماتشان و صد البته نقد منصفانه و کمک به بهتر شدن شرایط موجود، اعلام آمادگی کرده‌ایم و در کنار رئیس‌جمهور محترم و دولتمردان هستیم.

با تمامی این دغدغه‌ها که بیان شد، روز خبرنگار را به تمامی خبرنگاران و فعالان رسانه‌ای و مدیران محترم رسانه‌های کشور تبریک و تهنیت عرض می‌نمایم. به امید آن روز که تکریم خبرنگاران وابسته به یک مناسبت در تقویم نباشد و فعالان رسانه‌ای از نظر معیشت و آینده شغلی تأمین شده باشند، تا در آرامش خاطر و با تمام وجود در حال خدمت به مردم و بازتاب رویدادهای کشور باشند.

در پایان از سردبیر محترم و تلاشگر رسا نشر، خبرنگاران و تمامی همکاران عزیزم تشکر و قدردانی نموده و روز خبرنگار را به این عزیزان تبریک عرض می‌کنم.

با آرزوی روزهایی که تنها خبرهای خوب، از حال خوب مردم ایران را به نشر برسانیم.

شبنم حاجی اسفندیاری

همینطور که صحبت های ترامپ رئیس جمهور آمریکا را از بی بی سی فارسی می دید ، نفس عمیقی کشید و گفت خدا را شکر، جنگ نمی شه!! این جمله کوتاه برای من هزاران معنی دارد. مرد میانسالی که انگار بهترین خبر را از تلفن همراهش شنیده بود.
پایگاه خبری تحلیلی رسانشر- مهدی سوری: درست از نیمه های شب که از پاسخ انتقامی سپاه پاسداران به ترور ناجوانمردانه سردار شهید قاسم سلیمانی با خبر شدم، همانند مردم دیگر، دلم آشوب شد. یعنی جنگ می شود؟ یعنی امریکایی ها به ایران حمله خواهند کرد؟ از آن لحظه تاکنون تمام رسانه های خبری ایرانی و خارجی را شخم زدم و به دنبال چیدن پازلی بودم که در نهایت چه خواهد شد؟ این حمله یا بهتر بگویم سیلی ایران به امریکا چه اثری روی آنها داشته است. چرا از ترامپ عشق توییت خبری نیست. و چقدر آمارهای این حمله ضد و نقیض هستند!
 
 
همینطور که صحبت های ترامپ رئیس جمهور آمریکا را از بی بی سی فارسی می دید ، نفس عمیقی کشید و گفت خدا را شکر، جنگ نمی شه!! این جمله کوتاه برای من هزاران معنی دارد. مرد میانسالی که انگار بهترین خبر را از تلفن همراهش شنیده بود. او با اینکه یک دوره جنگ 8 ساله را دیده بود از جنگ انگار دل خوشی نداشت. هیچکس جنگ را دوست ندارد. هیچکس طاقت دیدن خون های ریخته شده بر زمین را ندارد. خرابی های جنگ تحمیلی هنوز در خیلی از شهرها خودنمایی می کند. درست است که ترامپ به قدرت تجهیزات نظامی و بزرگی بمب ها و موشک هایش افتخار می کند. اما او هرگز معنی غیرت و تعصب در دفاع از آب و خاک را حتی با دست خالی درک نکرده است. وضعیت ما در جنگ قبلی همینگونه بود. با دست خالی و تنها جنگیدیم که سرداران رشیدی همچون قاسم سلیمانی ها را پرورش داد. که تا آستانه کهن سالی لباس رزم را از تن در نیاورد و مجاهدتش تا شهادت ادامه یافت.
با توجه به صحبت های رهبر انقلاب و مسئولین دولت، ایران علاقه ای به جنگ ندارد و پاسخ یاغی گری آمریکایی ها را داده است. ترامپ هم در صحبت های امشب هیچ حرفی از واکنش نظامی و انتقام گیری به میان نیاورد و بر خلاف گذشته از تقاضای صلح و دوستی گفت. او گفت اولویت ما ایران نیست. اولویت ما داعش است. پس می توان گفت که احتمال درگیری و جنگ در این لحظه تقریباً صفر است و هر دو کشور در صدد کاهش تنش و بازگشت به آرامش هستند. اما همانگونه که دیشب در اینستاگرام مدام عدد جانباختگان این یک هفته را از سردار شهید قاسم سلیمانی و  یارانش تا کشته شدگان کرمان منتشر می کردم ، اجازه بدهید از این اتفاق خوشحال نباشم. اجازه بدهید غمگین باشم . از شهادت سردار حماسه ساز ایرانی، از کشته شدن نزدیک به 60 نفر از هموطنان کرمانی، و جان باختن بیش از 140 هموطن سانحه هوایی هواپیمای اوکراینی در نزدیکی پرند. هنوز داغ کشته شدن جوانان بیگناه و معترض توسط هرکسی ، به هر دلیلی و با هر تعدادی (هیچوقت اعلام رسمی نشده است) در حوادث آبان نود و هشت در دلمان سنگینی میکند که در طی کمتر از یک هفته بیش از 200 تن از هموطنان و عزیزان این سرزمین و به آسانی جان می بازند. یک روز و دو روز کم است. باید یک ماه عزای عمومی اعلام کنند.
برایم سوال است که کابوس مرگ چه زمانی دست از سر این کشور بر می دارد؟ در مقام مرگ های حادثه ای و دلخراش در صدر دنیا هستیم. آمار بالای تلفات انسانی در حوادث رانندگی و جاده ای، جان باختن حوادث طبیعی سیل و زلزله ، مرگ و میر سانحه هوایی و کشته شدن بر اثر ازدحام جمعیت! به عقیده من سال 98 سال مرگ است. بدترین سال در تاریخ ایران همین سال است. شروعش از کشته شدن عده ی زیادی در سیل و زلزله تا سانحه هوایی امروز …
هرچه بیشتر بگویم بازی با کلمات است. متاسفم که به همین راحتی از کنار مرگ آدم ها می گذریم. حالا چون خاک سرد است، باید فراموش کنیم؟ یا اینکه به دنبال راه های کاهش تلفات باشیم؟ خدا را شکر که جنگ نمی شود. که دست کم آرزو کنیم تا پایان سال دیگر شاهد جان باختن هموطنان و عزیزانمان نباشیم.

هر رویدادی که در این دنیا اتفاق می افتد. و هر خبری که چه خوب و چه بد در زندگی ما و آینده مان تاثیر می گذارد، از رسانه می آید. رسانه هایی که در شکل های مختلف به پوشش اخبار و انتقال اطلاعات می پردازند. و رسانه شکل نمی گیرد مگر با حضور خبرنگاران، عکاسان، نویسندگان و گزارشگران تلاش گر. افرادی که با کمترین درآمد و بیشترین فشار بار سنگین اطلاع رسانی و گردش اطلاعات را بر عهده دارند. خبرنگارانی که باید قلمشان فقط از راستی و درستی بنویسد. خبرنگارانی که وابسته نیستند و حقایق را همانگونه که هست برای مردم بازگو می کنند. روز خبرنگار بر همه خبرنگاران و تلاشگران عرصه خبر گرامی باد…
به امید حمایت بیشتر و فراهم شدن گردش آزادانه تر اطلاعات بدون بازخواست، شکایت و بازداشت !!!
شبنم حاجی اسفندیاری