دسته: فیلم و سینما

قوه قضائیه از برخورد با سحر دولتشاهی بازیگر، تهیه کننده و سکوی منتشر کننده یک سریال شبکه نمایش خانگی خبر داد.

به نظر می رسد برخورد به دلیل صحنه ای است که در آن سحر دولتشاهی حرکت هایی شبیه حرکت موزون انجام می دهد.

خبرگزاری روابط عمومی قوه قضائیه (میزان) نوشت: درپی انتشار بخش‌هایی از یک سریال در فضای مجازی که در آن سحر دولتشاهی در آن اعمالی خلاف موازین اسلامی انجام می‌دهد، با بازیگر، تهیه‌‎کننده و سکوی منتشرکننده آن برخورد قضایی شد. اخیرا بخشی از یک سریال در فضای مجازی منتشر شده است که در آن سحر دولتشاهی، بازیگر، در آن اعمالی خلاف موازین اسلامی انجام می‌دهد.  درپی انتشار این بخش از سریال در فضای مجازی با تهیه‌کننده سریال، سحر دولتشاهی به عنوان بازیگر آن و سکوی پخش سریال برخورد قضایی شده است.

سینما اعتماد نوشت: شرکت برادران وارنر اخیرا تریلر جدیدی از فیلم Joker: Folie a Deux (جوکر: جنون مشترک) را پخش کرد که شروع ماجراجویی آرتور فلک و هارلی کویین را به نمایش درآورد.

اکنون در جدیدترین اخبار سینما و تلویزیون مطلع شدیم که مدت زمان این دنباله پیش از نخستین نمایش جهانی در جشنواره فیلم ونیز مشخص شد. فیلم جوکر ۲ با طول ۱۳۸ دقیقه (۲ ساعت و ۱۸ دقیقه) کمی طولانی‌تر از قسمت اول با طول ۱۲۲ دقیقه (دو ساعت و دو دقیقه) خواهد بود.

به نقل از کافه سینما از زومجی ، تاد فیلیپس، کارگردان فیلم جوکر سکان هدایت فیلم Joker: Folie à Deux را در دست داشت. واکین فینیکس دوباره برای ایفای نقش کاراکتر شرور دنیای دی‌سی بازگشته است و لیدی گاگا، خواننده برنده‌ جایزه‌ گرمی در نقش هارلی کوئین، دستیار نابغه و معشوقه جوکر ظاهر می‌شود.

در گزارش‌های قبلی ذکر شده بود که بخش زیادی از اتفاقات این فیلم در تیمارستان آرکهام جریان دارد. فیلم جوکر ۲ در تاریخ ۱۳ مهر ۱۴۰۳ (۴ اکتبر ۲۰۲۴) روی پرده سینما می‌رود.

عصر ایران ؛ نهال موسوی – فیلم مست عشق ساخته حسن فتحی بعد از یک ماه از شروع اکرانش به فروش بیشتر از 88 میلیارد تومان رسیده است و به عنوان یک فیلم غیرکمدی رکوردهای جالبی را رقم زده است. برای سینمای ایران که عادت دارد همیشه فیلم‌های پرفروش آن کمدی باشد، این گیشه مست عشق یک اتفاق جدید است و باید از چند منظر به آن پرداخت.

در ابتدا ذکر این نکته مهم است که این نوشتار هیچ ارتباطی به نقد فیلم مست عشق ندارد، بیشتر نگاه به استراتژی و چگونگی ساخت فیلمی است که در سینمای ایران یک اتفاق غیر معمول را به لحاظ جذب مخاطب رقم زده است.

اگرچه در سینمای ایران معمول نیست که سازندگان یک فیلم هزینه ساخت آن را اعلام کنند تا با توجه به فروش فیلم بتوان گفت که این فیلم در فروش موفق بوده است یا خیر، به دلیل اقبال تماشاگران به این فیلم در سالن سینما که الان پرفروشترین فیلم بر روی پرده بر اساس خرید تعداد بلیت هفتگی است ذکر چند نکته درباره فیلم مست عشق خالی از لطف نیست.

نکته حائز اهمیت این است که مست عشق برخلاف معمول سینمای ایران یک داستان تاریخی در ارتباط با 2 شخصیت مهم فرهنگ ایرانی (مولانا و شمس) را انتخاب کرده است.

سینمای ایران در این سالهای اخیر متاسفانه به دو شق اصلی تقسیم شده است، یک گروه فیلم‌های ارگانی که با حمایت دولت، نهادها و ارگان‌های مختلف فیلم می‌سازد و معمولا هم تکلیف محصولات آن روشن است و گروه دوم که سرمایه بخش خصوصی در آن است و تقریبا اکثریت آنها فیلم‌های کمدی و طنز است.

در فیلم‌های دولتی یا همان ارگانی که تکلیف روشن است، معمولا فیلم‌های پرخرجی هستند که تعداد معدودی حتی بتوانند نصف سرمایه هزینه شده برای ساخت را در فروش جبران کنند. اما فیلم‌های بخش خصوصی چند پرچم‌دار پرفروش دارند که همگی کمدی هستند و یک یا دو فیلم درام (شناخته شده به سینمای اجتماعی) هم می‌توان پیدا کرد که به فروش معقولی دست می‌یابند.

حال در این میان مست عشق یک اتفاق غیرمعمول در سینمای ایران است که به هیچکدام از این دو دسته تعلق ندارد. داستان و فضای که انتخاب کرده است به هیچکدام از این دو گروه ربطی ندارد.

جدای از این انتخاب غیرمعمول داستان، مست عشق برای نشان دادن ارتباط بین شمس و مولانا از معروفترین چهره‌های سینمای ایران و ترکیه بهره برده است که حضور این بازیگران در چنین فیلمی با توجه به چند عامل اشتهار، جذابیت چهره، توانایی در بازیگری و … همگی برای مخاطب سینمای ایران توجه برانگیز است و دوست دارد برود به سینما برای مثال شهاب حسینی و پارسا پیروزفر را در چهره و هیبتی جدید ببیند.

یکی دیگر از نکات قوت مست عشق حسن فتحی کارگردان آن است که در زمینه ساخت سریال‌ بسیار با تجربه است و بعد از ساخت انواع و اقسام سریال‌ها برای نمایش خانگی و تلویزیون (بیش از 18 سریال) بهرحال مخاطب ایرانی را می‌شناسد ومی‌داند که برای این بیننده باید چه ساخت و چگونه ساخت. تقریبا کارنامه موفق او در جذب بیننده هم موید این نکته است که بیشتر آثار او با استقبال مخاطب همراه بوده است.

استفاده از قابلیت‌های صدا و تصویر تا جایی که در سینمای ایران امکان آن وجود دارد، مست عشق یک بسته خوش آب و رنگ به لحاظ تصویر و صداست. سازندگان علاوه بر تصاویر جذاب و چشم نواز از موسیقی و فضاسازی به مدد آن هم تا جایی که امکان و اجازه داشته‌اند بهره برده‌اند و مخاطب فیلمی را می‌بیند که در سینمای ایران مانند آن را کمتر تجربه کرده است (فارغ از هرگونه ارزشگذاری).

استفاده سازندگان از بازیگران زن ترکیه‌ای در نقش‌های اصلی خانم فیلم هم یکی دیگر از نکات جالب توجه است چون برای بازیگران خانم ترکیه‌ای طبیعتا در گریم و شکل پوشش و ظاهر انها نسبت به بازیگران خانم ایرانی محدودیت‌ها بسیار کمتر است.

خبرها و اتفاقات رخ داده برای فیلم هم از همان ابتدای شروع به ساخت آن تا زمان اکران پر از فراز و فرود بود، یعنی  ازهمان زمان اعلام ساخت این فیلم با حضور شهاب حسینی و پارسا پیروزفر در نقش‌های شمس و مولانا مخاطب پیگیر این فیلم بود تا بعد که انواع و اقسام اختلافات و درگیری‌های بین شرکا ایرانی و ترکیه‌ای و … طبیعیاست که این اخبار باعث توجه رسانه‌ای و شبکه‌های اجتماعی به فیلم شد و در جلب توجه مخاطب هم بی تاثیر نبوده است.

بهرحال سازندگان مست عشق یک اتفاق جدید را رقم زده‌اند ازهمان انتخاب ساخت چنین داستانی برای ساخت تا بعدتر … حال نباید از این نکته غافل شد که سینمای ایران به خون تازه احتیاج دارد، دنبال قصه‌های جدید و فضای نو است و وقتی این اتفاق رخ دهد مخاطب هم به آن روی خوش نشان می‌دهد.

شاید دلیل اصلی این رکود و تکراری بودن سینمای ایران همین نکته است که سرمایه گذاران و تهیه‌کنندگان سینمای ایران به هیچ عنوان حاضر به در انداختن طرحی نو نیستند، ترجیحشان است در همان پیله‌ای که به دور خود تنیده‌اند بمانند. متاسفانه! 

البته حسن فتحی به عنوان سازنده این فیلم نسبت به برخی اظهار نظرها و نقدهای صورت گرفته چندان راضی نبود و در گفتگویی با روزنامهٔ هم‌میهن درخصوص اظهارنظر تند منتقدان این فیلم گفت:

« کسانی که در این سال‌ها آثار من و مصاحبه‌هایم را دنبال کرده‌اند، بی‌خبر نیستند از اینکه برای منتقدان فیلم و نقش آنها در اعتلای هنر نمایش احترامی عمیق قائلم، اما موضع برخی از آنها را درخصوص این فیلم درک نمی‌کنم. بالاخره آیا می‌خواهیم سینمای پررونقی داشته باشیم یا نه؟

تا دیروز گله‌مند بودند که چرا فقط فیلم کمدی فروش می‌کند و فیلم جدی نمی‌تواند پای مخاطب را به سینما بکشاند و حالا که فیلم اتفاقاً درباره فرهنگ ایران و دو نفر از چهره‌های شاخص ادبیات و عرفان این سرزمین است و مورد استقبال مردم قرار گرفته، شما به جای اینکه از این بابت خشنود باشید موضع قهرآمیزی نسبت به فیلم گرفته‌اید؟ در کدام اصول نقد آمده که برای جذابیت یک اثر سینمایی نباید از سلبریتی و بازیگر ستاره استفاده کرد؟

چطور در سینمای آمریکا و اروپا ساخت فیلم‌های جدی و مهم با حضور ستارگان مشهور اشکالی ندارد اما منِ فیلمساز ایرانی اگر از بازیگران مشهور استفاده کنم مورد نقد قرار می‌گیرم؟ براساس کدام معیار نقدِ فیلم، این قضاوت را می‌کنید؟ متأسفانه مبنای این نقدها بر استدلال بنا نشده و بیشتر جنبه جدلی دارد با اثر و باب گفت‌وگو و مفاهمه را می‌بندد.

مثلاً منتقدی می‌آید و می‌گوید فیلم چرک است، آشغال است و واژه‌هایی از این دست به کار می‌برد. این واژه‌ها چه نسبتی با جهان منزه عرفانی یا اساساً چه نسبتی با ادبیات نقد دارد؟ مگر نه اینکه آموزه‌های ناب عرفانی ما را به همزیستی مسالمت‌آمیز و ادب و احترام دعوت کرده و توصیه می‌کند یکدیگر را تحقیر نکنیم زیرا نطفه هر جنایتی در تحقیر نهفته است.»

حال باید دید مست عشق پرچم‌دار تغییر رویکرد در سینمای ایران خواهد شد یا خیر؟ 

همشهری آنلاین نوشت: رضا استادی درباره‌ی ضرورت نگارش چنین کتابی به ایسنا می‌گوید: زمانی که از ثبت تجارب صحبت می‌شود همه تجربه‌ها الزاما شیرین و مثبت نیست.

مثلا یکی از تجربه‌های تلخ سریال مختارنامه این است که بدون بررسی ابعاد حقوقی یک زمین کشاورزی، اقدام به انتخاب آن و حتی عقد قرارداد با مالکان می‌کنند و سپس شروع به ساخت دکور می‌کنند که در ادامه مشخص می‌شود اصلا چنین کاری قانونی نیست و همین مساله چالش‌های زیادی را برای پروژه ایجاد می‌کند.

تجربه تلخ دیگر این سریال این است که مسوولان سازمان صدا و سیما در سال ۸۲ برای آغاز فیلم‌برداری عجله داشتند چون تصور می‌کردند مدیران بعدی به این سریال علاقه ندارند.

حتی در میانه تولید سریال زمزمه‌هایی از سوی مسوولان صدا و سیما شنیده می‌شد که مثلا ما اگر می‌دانستیم مختارنامه اینقدر هزینه دارد این پروژه را اصلا شروع نمی‌کردیم و اگر تحقیق می‌شد به سمت این سریال نمی‌رفتیم که تمامی این موارد در کتاب ثبت و ضبط شده است.

وی ادامه داد: تلاش من در این سریال ثبت و انعکاس این موارد بوده که باعث شده ۱۰ سال پس از ساخت سریال مختارنامه آثار فراوانی در مرحله فیلم‌نامه بماند و تبدیل به سریال نشود.

این بخش از ساخت سریال‌های تاریخی مساله‌ای مهم‌تر از ثبت و ضبط مثلا جزئیات صحنه و دکور است چون روحیه و شیوه مدیریتی است که اساسا باعث ساخت یا عدم ساخت آثار تلویزیونی در این ابعاد می‌شود.

استادی مساله «برنامه‌ریزی و تولید» را نیز ویژگی مهم این کتاب عنوان کرده و می‌گوید: این دو حوزه چندان مورد علاقه رسانه‌ها نبوده و نیست و کمتر مطلبی درباره آن در سال‌های گذشته منتشر شده است؛ حال آنکه روایت این بخش روشن می‌کند که به چه دلیل ساخت مختارنامه ۹ سال طول کشید و چه عواملی در این مدت نامتعارف سهیم بوده‌اند؟

بازخوانی تاریخ تلویزیون در دهه ۹۰

استادی بازخوانی پرونده مختارنامه را به نوعی بازخوانی تاریخ تلویزیون از اواخر دوره لاریجانی تا پایان دوره عزت الله ضرغامی نیز می‌داند و می‌گوید: در این کتاب به فراخور موضوع ریشه‌های شکل‌گیری «مختارنامه» روایت شده و حتی آثاری مانند «مسافر ری» و سریال‌های نمایش خانگی داود میرباقری نیز بررسی شده و به این سوال پاسخ داده شده که چرا پس از موفقیت «مختارنامه» از توان میرباقری در تلویزیون استفاده نشد؟

علت مهم این مساله شاید دلخوری میرباقری از نحوه مواجهه تلویزیون با مختارنامه بود که شرایط مطلوب برای پایان پخش سریال فراهم نشد و کیفیت لازم محقق نگردید. به عبارت ساده‌تر این کتاب نقد سیستم تولید و برنامه‌ریزی در تلویزیون نیز هست که اغلب به منابع خود بی‌اعتنا است و امیدوارم مطالعه کتاب برای مدیران جوان این روزهای تلویزیون بتواند راهگشا و مناسب باشد.

کتاب «پرونده مختارنامه» در ۶۰۰ صفحه نوشته شده و اولین کتاب با موضوع روایت داستان ساخت اثری تلویزیونی محسوب می‌شود. این کتاب در ۱۰ فصل به ترتیب زمانی از سال ۱۳۸۰ تا ۱۳۹۰ روند ساخت و پخش این سریال را به صورتی داستان‌گونه روایت می‌کند. پایان بخش کتاب نیز آلبوم تصاویر و اسناد مربوط به سریال است که تاکنون منتشر نشده است. این کتاب از سوی نشر بین الملل در نمایشگاه کتاب عرضه شده است.

استادی در کنار فعالیت روزنامه‌نگاری از سال ۱۳۸۰ نیز با انتشار اولین رمان خود فعال بوده و تاکنون پنج اثر از وی در حوزه داستانی منتشر شده و در حوزه فیلم کوتاه و مستندسازی نیز فعالیت دارد. به همین دلیل است که پرونده مختارنامه به جای آنکه لحنی جدی و علمی داشته باشد، بیشتر شبیه رمانی است که درباره ساخت و شکل گیری مختارنامه نوشته شده است.

او در فاصله سال ۱۳۸۱ تا ۱۳۹۰ مدیریت روابط عمومی این سریال را به عهده داشته است.

همایون شجریان در واکنش به شایعات اخیر درباره زندگی شخصی‌اش یک پست در صفحه اینستاگرام خود منتشر کرد و نوشت: «عزیزان دل به این مزخرفات توجه نکنید، نه خیانتی در کار من و سحر جان بوده، نه بچه ای که بخواد انداخته بشه. تا همیشه حمایت و رفاقت پابرجاست؛ خسته شد صبر ما»

شایعه جدایی همایون شجریان و سحر دولتشاهی را شخصی که ادعا دارد او پاپاراتزی سینمای ایران است و از روابط پشت صحنه سینما و تلویزیون پرده برداری می‌کند، در نزدیکی 13 فروردین مطرح کرده بود و برخی بر این اعتقاد بودند که این خبر دروغ سیزده امسال است اما با گذشت زمان همچنان این مسائل بیشتر مطرح شد تا جایی که همایون شجریان این پست را منتشر کرد.

واقعیت این است که در جهان امروز با توجه به فراگیر شدن دسترسی به اینترنت و بالطبع شبکه‌های اجتماعی و پیام رسان‌ها، هر خبر یا اتفاقی در کمترین زمان ممکن بیشترین نرخ انتشار را پیدا کرده است و حال بستگی به موضوع خبر یا شناخته شده بودن افراد مرتبط با آن و … این انتشار ضریب می‌گیرد.

نکته دیگر این است که هیچ گونه سیستم یا قاعده‌ای هم برای نظارت یا کنترل بر آن نمی‌تواند وجود داشته باشد، مگر در مواردی خاص که خود پلتفرم‌ها مثلا مباحث یا موضوعاتی را به عنوان خط قرمز خود مطرح می‌کنند و هر پست یا مطلبی در این باره از سوی خود پلتفرم حذف می‌شود. البته راه‌های دور زدن و ترفندهای عبور از این اعمال فیلتر یا پایش پلتفرم‌ها هم بسیار ساده است و هر کسی که یک مدت فضای وب را رصد کرده باشد تکنیک گذر از این موانع را یاد می‌گیرد.

برخی از افراد معروف یا سلبریتی‌ها و … اتفاقا خود مایل به استفاده و بهره بردن از این شبکه‌های اجتماعی و دنیای مجازی هستند و یا در مواردی خاص برای انجام عملی یا رسیدن به هدفی از آن هم کمک می‌گیرند که نمونه اخیر آن دعوای بین یکتا ناصر و منوچهر هادی بود که از طریق همین شبکه‌های اجتماعی ابعاد مختلفی پیدا کرد.

اما در مورد افراد معروفی  دیگری مانند همایون شجریان و سحر دولتشاهی که اتفاقا سعی دارند که از شبکه‌های اجتماعی به شکلی معقول و حرفه‌ای استفاده کنند و تا جایی که امکان داشته باشد هیچ گونه حاشیه یا مسائل زندگی شخصی خود را به این جهان پرهیاهوی مجازی نکشانند، اما باز می‌بینیم که یک شخص با یک ادعا می‌تواند زندگی آنها را تحت الشعاع قرار دهد.

اتفاقا در این مورد خاص رضا صائمی (منتقد سینما و روزنامه‌نگار) در صفحه اینستاگرامش نوشته است: «نقد سلبریتی ها مثل هر گونه نقد دیگری هم به ادبیات تحلیلی نیاز دارد و هم ادب کلامی….هتاکی، نقادی نیست!

اینکه از بی آبرو و اعتبار کردن دیگران اعتباری برای خود بخریم و از میل مفرط مردم به مکاشفه و تجسس در زندگی خصوصی سلبریتی ها دکان بزنیم بیشتر مصداق پوفیوزی است تا پاپارتزی بودن!….آنچه او می کند بیشتر عقده گشایی است تا رازگشایی….حقارت است نه جسارت!

این وسط ممکن است چهار تا حرف و حدیث از گفته هایش هم درست از کار در بیاید اما رویکرد غلطی که در پیش گرفته هیچ ربطی به ژورنالیسم و ملزوماتش ندارد، که رسوا کردن، رسانا بودن نیست!….کاری که او می کند آگاهی بخشی به خلق نیست، آگهی کردن خود است!….روزگار غریب که نه، روزگار متهوعی است که از جوانمردی های محمد علی فردین به ناجوانمردی های امین فردین رسیده ایم!»

و در یک کلام می‌نویسد: «او نه افشاگر ابتذال که احیاگر ابتذال است!»

یک جمله معروفی در جهان سیاست وجود دارد که می‌گویند: «شاید تو به سیاست کاری نداشته باشی ولی سیاست به تو کار دارد» حال این جمله را می‌توان به این جهان امروز دنیای مجازی تعمیم داد، بخصوص در مورد افراد معروف می‌توان گفت: «شاید تو با دنیای مجازی کاری نداشته باشی ولی دنیای مجازی با تو کار دارد» حال به دلایل مختلف.

متاسفانه این اتفاق رخ داده است و تقریبا می‌توان گفت هیچ راه مقابله‌ای با آن هم وجود ندارد، چون آن شخص همچنان به ادعاهای خود ادامه می‌دهد و بسیاری هم هستند که به هر دلیلی دوست دارند از این داستانها مطلع باشند و مدام پیگیر اخبار درست و غلط سلبریتی محور هستند.

تنها نکته‌ای که می‌ماند این است که هر کس در درون خود به این مهم برسد و از خود بپرسد که شان من چیست؟ آیا من آدمی هستم که این موضوعات برایم اهمیت دارد؟ آیا آگاه شدن من از این قضایا (درست یا غلط) در زندگی من اهمیتی دارد؟ آیا من را به لحاظ انسانی، تفکری، جایگاه شخصی و اجتماعی و … پله‌ای به جلو خواهد برد؟ اگر من در این مورد با خودم صادق باشم بسیاری اتفاقات دیگر رخ خواهد داد.

آن فرد یا افرادی هم که با ادعاها و شایعات مختلف درست یا غلط برای خود زندگی ساخته‌اند دقیقا می‌خواهند ما یا افراد جامعه این پرسش‌ها را با خود نداشته باشند و به جای این مواجه و چالش هر کس با خودش، او را تماشاچی دیگران کنند.

پیام پنهان تمام این قضایا این است که ببین فلانی چه آدم بدی است، یا ببین آن هنرمند زن یا مرد آن شخص معروف، آن فرد موجه و … آن کسی نیست که فکر می‌کردی و ریگ به کفش دارد و …

این ترسناکترین بخش دنیای مجازی است که هیچ خوبی در آن وجود ندارد و همه چیز بد و منفی است، ما که ناچار و دچار به این دنیای مجازی شده‌ایم حواسمان به این نکته هم باشد و در این بازی بد، بدتر، بدترین و… مشارکت نکنیم.

   عصر ایران؛ رضا صائمی- نمی‌توان دل‌بستۀ هنر و ادبیات ایران‌زمین بود و به تماشای فیلم «مست عشق» وسوسه نشد. قصۀ رابطۀ شمس و مولانا آن‌قدر حیرت‌انگیز و پر رمز و راز و پرکشش است که تماشای «مست عشق» به قصد رمزگشایی آن می‌تواند هر علاقه‌مند به عرفان را به سالن‌های سینما بکشاند.

با این حال وقتی به تماشای فیلم به سینمای آزادی رفته بودم، از پچ‌پچ و واکنش‌های برخی از تماشاگران اطرافم دریافتم گویی برخی بیشتر برای تماشای بازیگران ترکیه‌ای به تماشای فیلم آمده بودند و با دیدن آنان بر پرده سینما یا کنار بازیگران ایرانی فیلم به وجد آمده و درباره حضور آنها در فلان سریال ترکی حرف می‌زدند.

البته یکی از عناصر و عوامل مهم جذب مخاطب و رونق گیشه و فروش هر فیلم، حضور ستارگان سینمایی و بازیگران محبوب در آن اثر است. چنان‌که برای بسیاری از مخاطبان حضور شهاب حسینی و پارسا پیروزفر در این فیلم و هم‌بازی شدن آنها یکی از انگیزه‌های مهم تماشای فیلم است و این فی‌الذات چیز بدی نیست و البته حضور یک ستاره سینمایی خارجی هم می‌تواند به همین اندازه جاذبه داشته باشد اما اینکه برخی از تماشاگران ایرانی تنها به حضور بازیگران ترکیه‌ای در فیلم بیش از قصه آن توجه کنند عجیب است.  آن هم قصۀ دو تن از مفاخر و مشاهیر ایرانی که حیرت‌انگیزترین شخصیت‌ها در تاریخ و ادبیات کهن فارسی‌اند.

به گمانم آنچه در فیلم «مست عشق» بیش از بازیگران آن چه ترکیه‌ای و چه ایرانی مهم است خود شخصیت‌های اصلی قصه‌اند یعنی شمش و مولانا. شخصیت‌هایی که دراماتیک و سینمایی نیستند بلکه واقعی‌اند. شخصیت‌هایی که باید قدر ببینند و بر صدر نشینند.

اساسا فیلمی از جنس «مست عشق» ساخته شد تا دو تن از مهم‌ترین شخصیت‌های تاریخ ادبیات ما به مردم معرفی شود. شخصیتی که آوازه‌شان جهانی شده و در وطن خودمان کمتر مورد توجه قرار گرفته‌اند. این‌که حضور بازیگران ترکیه‌ای و حتی ایرانی تنها انگیزه تماشای «مست عشق» باشد ضد فیلم است.

فیلمی که از زبان شمس و مولانا بر خودشناسی تاکید می‌ورزد تا بتوان از ظواهر دنیوی عبور کرد و به درک باطن جهان و جان خویش رسید. البته فیلم این ظرفیت ذائقه‌پذیری را در خود دارد و تماشای با‌بصیرت آن می‌تواند به تماشاگر کمک کند تا از ظاهر پرستی عبور کند.

با این همه چنان که اشاره شد این واقعیت غیر قابل انکار است که کثیری از تماشاگران ایرانی به شوق تماشای بازیگران ترکیه‌ای به دیدن «مست عشق» می‌روند و این در حالی است که  «بنسو سورال» یکی از بازیگران ترکیه‌ای این فیلم گفته است حضور در این فیلم و حسن فتحی او را متحول کرده و بعد از این در هر نقشی بازی نمی‌کند.

ضمن اینکه از حیث بازیگری، بازیگران ما در سطح بالاتری قرار دارند و تماشایی‌ترند. گرچه مهم‌ترین مولفه و عنصر جذابیت و تماشایی بودن «مست عشق» نه بازیگران آن که دو شخصیت اصلی و واقعی آن یعنی شمس و مولاناست.

هیچ مایه و سرمایه ای برای تبلیغ«مست عشق» به اندازه خود این شخصیت نیست و کاش هر فیلمی را به تناسب جایگاه سوژه‌اش به تماشا بنشینیم نه چیدمان و ترکیب بازیگرانش. نمایش تصویری قصه شمس و مولانا کافی است تا از تماشای «مست عشق» سرمست شویم.

سینمای ایران در سال جاری به آماری در زمینه جذب مخاطب دست یافته که طی ۲۳ سال اخیر به دست نیاورده بود، تا امروز بیش از ۲۷ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر به سینما رفتند که این آمار از ابتدای دهه ۸۰ تا به امروز محقق نشده بود.

به گزارش ایرنا، با فروش شب گذشته، تعداد مخاطبان سینما در سال ۱۴۰۲، از مرز ۲۷ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر فراتر رفت تا این آمار، رکورد تعداد مخاطبان سینما طی ۲۳ سال اخیر را بشکند. درواقع سینمای ایران پس از سال ۷۹ که ۳۳ میلیون مخاطب را تجربه کرد، هیچ‌گاه به‌مانند امسال مخاطب نداشته است.

سینماها در بهار امسال، ۶ میلیون و ۳۰۰ هزار مخاطب داشتند. در فصل تابستان به دلیل تلاقی این فصل با ماه‌های محرم و صفر، تعداد مخاطبان سینما به ۴ ملیون و ۵۰۰ هزار نفر تقلیل پیدا کرد. شمار مخاطبان در پائیز به ۹ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر رسید و در زمستان نیز تا پایان شب گذشته، ۶ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر به سینما رفتند. علاوه بر این، ۷۱۵ هزار نفر نیز طی ماه‌های ابتدایی امسال، به تماشای فیلم‌های به‌جا مانده از اکران سال گذشته نظیر ملاقات خصوصی، بخارست و… نشستند تا تعداد مخاطبان سینما، برای سال جاری به ۲۷ میلیون و ۵۱۵ هزار نفر برسد.

فسیل، هتل، بچه زرنگ، شهر هرت، هاوایی، بچه زرنگ و ویلای ساحلی، ۶ فیلم اکران امسال هستند که موفق شدند تا به امروز، بیش از ۶۰ میلیارد فروش داشته باشند. فسیل که رکوردشکنی کرد و توانست با ۷ میلیون و ۵۰۰ هزار مخاطب و ۳۲۵ میلیارد تومان فروش، به دومین فیلم پرمخاطب سینمای پس از انقلاب کشور تبدیل شود. فسیل در شرایطی دومین فیلم پرمخاطب پس از انقلاب شمرده می‌شود که طی یک سال نخست نمایش خود به این میزان مخاطب دست یافته است حال آن‌که عقاب‌ها (به‌عنوان پرمخاطب‌ترین فیلم پس از انقلاب) در سال نخست نمایش خود، کمتر از ۴ میلیون مخاطب داشته است.

سینمای ایران در شرایطی به بیش از ۲۷ میلیون و ۵۰۰ هزار مخاطب رسیده که این میزان برای سال گذشته، ۱۳ میلیون و ۷۰۰ هزار نفر بوده است

هتل نیز در کمال بی‌ادعایی، به دومین فیلم پرمخاطب این جدول تبدیل شد. این فیلم موفق شد تا در کمتر از ۵ ماه و نیم از آغاز نمایش خود، ۶ میلیون و ۲۰۰ هزار مخاطب داشته باشد. انیمیشن بچه زرنگ توانست ۱ میلیون و ۹۰۰ هزار مخاطب داشته باشد. شهر هرت نیز ۱ میلیون و ۸۵۰ هزار مخاطب جذب کرد. هاوایی نیز طی ۲ ماه نخست نمایش خود، ۱ میلیون و ۶۰۰ هزار مخاطب داشت. ویلای ساحلی نیز با ۱ میلیون و ۳۵۰ هزار مخاطب، در رده ششمین فیلم پرمخاطب امسال قرار گرفته است.

البته که سینمای ایران علاوه بر جذب مخاطب انبوه و گیشه خوب خود، رکوردهای دیگری را نیز به ثبت رسانده است. سینمای ایران موفق شد تا در روز سه‌شنبه ۲۳ آبان‌ماه ۱۴۰۲، با جذب ۲۸۲ هزار مخاطب، پرمخاطب‌ترین روز ۴ سال اخیر سینماها را رقم بزند. هر چند که احتمالا این روز، پرمخاطب‌ترین روز یک دهه اخیر نیز به شمار می‌رود.

سینمای ایران در شرایطی به بیش از ۲۷ میلیون و ۵۰۰ هزار مخاطب رسیده که این میزان برای سال گذشته، ۱۳ میلیون و ۷۰۰ هزار نفر بوده است. بنابراین میزان مخاطبان امسال سینما نسبت به مدت زمان مشابه سال گذشته، رشدی ۱۰۰درصدی را تا به امروز تجربه کرده است.

میزان مخاطبان سینما در سال ۱۴۰۱، ۱۳ میلیون و ۷۰۰ هزار نفر بود. این آمار برای سال ۱۴۰۰، ۷ و ۲۰۰ هزار نفر است.

طبق این گزارش، در سال ۹۹، ۷۰۰ هزار نفر

در سال ۹۸، ۲۶ میلیون و ۴۰۰ هزار نفر

در سال ۹۷، ۲۷ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر

در سال ۹۶، ۲۲ میلیون و ۹۰۰ هزار نفر

در سال ۹۵، ۲۵ میلیون و ۹۰۰ هزار نفر

در سال ۹۴، ۱۳ میلیون و ۴۰۰ هزار نفر

در سال ۹۳، ۱۲ میلیون و ۷۰۰ هزار نفر

در سال ۹۲، ۹ میلیون و ۷۰۰ هزار نفر

در سال ۹۱، ۱۰ میلیون و ۷۰۰ هزار نفر

در سال ۹۰، ۱۴ میلیون و ۶۰۰ هزار نفر

در سال ۸۹، ۱۱ میلیون نفر

در سال ۸۸، ۱۸ میلیون و ۲۰۰ هزار نفر

در سال ۸۷، ۱۵ میلیون و ۲۰۰ هزار نفر

در سال ۸۶، ۱۴ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر

در سال ۸۵، ۱۶ میلیون نفر

در سال ۸۴، ۱۵ میلیون و ۲۰۰ هزار نفر

در سال ۸۳، ۱۶ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر

در سال ۸۲، ۱۳ میلیون و ۳۰۰ هزار نفر

در سال ۸۱، ۱۸ میلیون و ۱۰۰ هزار نفر

در سال ۸۰، ۲۱ میلیون و ۷۰۰ هزار نفر

و در سال ۷۹، ۳۳ میلیون نفر به سینما رفتند.

مهندسی خوبی برای تفویض موفقیت سینمای ۱۴۰۲ به سال آینده صورت گرفته است. سینما سهم قابل‌توجهی در سبد سبک زندگی جدید خانواده‌ها دارد که سبب می‌شود تا گیشه سینمای ۱۴۰۳، با استقبال بیش از ۳۳ میلیون مخاطب، بین ۱۵۰۰ تا ۲۰۰۰ میلیارد تومان در گردش باشد

آخرین آمار افزایش میزان مخاطبان سینما، پس از امسال، به سال ۷۹ بازمی‌گردد که طی این سال، ۳۳ میلیون نفر به سینما رفتند. اگر شورای صنفی نمایش برای بازه تابستان که پس از نوروز، طلایی‌ترین فصل اکران است و البته دوره بهمن و اسفند امسال، برنامه خوبی در حوزه نمایش فیلم‌های قدرتمند داشت، سینمای امسال پتانسیل گذشتن از ۳۳ میلیون مخاطب سال ۷۹ را نیز داشت اما متاسفانه فرصت طلایی تابستان با ۴ میلیون و ۵۰۰ هزار مخاطب سوخت شد و برای بهمن و اسفند نیز میزان مخاطبان، به یک‌سوم زمان نرمال خود کاهش یافت.

اکنون و بر روی کاغذ، امیدواری‌های بسیاری وجود دارد تا تعداد مخاطبان سینما برای سال آینده از مرز ۳۳ میلیون نفر عبور کند. اگر برای اکران نوروز امسال، کمدی فسیل، امید پررنگ استقبال از سینماها بود، اکنون حداقل ۲ فیلم در نوروز ۱۴۰۳، واجد چنین شرایطی هستند. کمدی تمساح خونی و درام اجتماعی بی‌بدن می‌توانند با تشکیل یک دوقطبی قدرتمند، مخاطبان بسیاری را به سینماها بکشانند. این ۲ فیلم البته اهرم‌های کمکی خوبی نظیر پرویزخان و آپاراتچی را دارند که آثار دست‌وپابسته‌ای در حوزه جذب مخاطب نیستند.

نکته مهم بسته نوروز ۱۴۰۳ سینماها، مهندسی خوب اکران بوده است. اگر این مهندسی در بازه‌هایی چون عیدفطر، تابستان، محرم و صفر، پائیز، بهمن و اسفند سال آینده لحاظ شود، بی‌شک تعداد مخاطبان سینما، علاوه بر اینکه از مرز ۳۳ میلیون نفر عبور خواهد کرد بلکه تقسیم مخاطب خوبی میان فیلم‌هایی بیشتر صورت خواهد گرفت تا آثار بیشتری به‌عنوان صدرنشینان جذب مخاطب سینمای ۱۴۰۳ مطرح شوند.

بر روی کاغذ، مهندسی خوبی برای تفویض موفقیت سینمای ۱۴۰۲ به سال آینده صورت گرفته است و امیدواری‌ها در میان فعالان سینمایی، به‌مراتب بیشتر از ماه‌ها و سالیان اخیر شده است. سینما هم سهم قابل‌توجهی در سبد سبک زندگی جدید خانواده‌ها دارد که تمام این موارد سبب می‌شود تا با در نظر گرفتن افزایش احتمالی قیمت بلیت، گیشه سینمای ۱۴۰۳، با استقبال بیش از ۳۳ میلیون مخاطب، بین ۱۵۰۰ تا ۲۰۰۰ میلیارد تومان در گردش باشد.

همشهری آنلاین نوشت: ۲۴ روز مانده به بهار؛ همزمانی نوروز و ‌ماه رمضان برای دومین سال پیاپی باعث شده مدیران سازمان جدول پروپیمانی را برای سریال‌های خود مهیا کنند؛ سریال‌هایی که شاید بتوانند دغدغه کمبود مخاطب را به‌خاطر تعطیلات نوروزی و ماه رمضان برطرف کنند. اما با نگاهی به تولیدات تلویزیونی شنیده‌ها حاکی از آن است که سیمافیلم تصمیم گرفته «نون.خ» را از نیمه دوم فروردین روی آنتن بفرستد.

برگ برنده تلویزیون در روزهای نوروز که همزمانی با ‌ماه رمضان دارد، «نون.خ» و «پایتخت» بود. با توجه به تصمیم سیمافیلم برای پخش سریال آقاخانی بعد از شب‌های قدر و شهادت حضرت‌علی(ع)، عوامل «پایتخت» هم آب پاکی را روی دست مدیران سازمان ریختند؛ چراکه تهیه‌کننده این سریال عنوان کرده که قرار نیست نسخه سینمایی «پایتخت» ساخته شود. با این حال همه‌جا پرشده از صحبت درباره پخش سریال «پایتخت»؛ سریالی که به‌نظر تا دقیقه۹۰ نمی‌توان حضورش را انکار یا تأیید کرد.

فصل جدید جومونگ

حالا تلویزیون مانده و فصل جدید «جومونگ»؛ دوبلورها مشغول کار هستند تا فصل سوم «جومونگ» که از سریال‌های پرطرفدار ایرانی است و تکرار چندین‌باره‌اش بیشتر از سریال‌های تولید سیما مخاطب دارد را به آنتن نوروز برسانند.

فرشید شکیبا، مدیر واحد دوبلاژ سیما اعلام کرده که فصل سوم این سریال دوبله می‌شود و با نام «جا میونگ گو» روانه آنتن خواهد شد.

سرنوشت «نون.خ»

تولید فصل پنجم «نون.خ» زودتر از بقیه سریال‌ها آغاز شد؛ سریالی که حمایت چندجانبه مدیران سازمان را داشت. «نون.خ» در ۴فصل قبلی خود جزو پرمخاطب‌های تلویزیون بود و عنوان می‌شد که قرار است از نخستین روز عید روانه آنتن شود، اما حالا مدیران سازمان تصمیم گرفتند زمان پخش این سریال را به تعویق بیندازند. شنیده‌ها حاکی از آن است که «نون.خ» از نیمه دوم فروردین روی آنتن خواهد رفت.

به‌نظر می‌رسد تنها سریال طنزی که از سیما پخش می‌شود، «بدل» علی مسعودی است؛ کارگردانی که سریال قبلی‌اش آنقدرها هم به دل ننشست. مسعودی حالا طنز «بدل»‌ را برای پخش در تلویزیون آماده می‌کند.

ده‌نمکی و سریالی ماورایی

شروع‌ ماه رمضان فرصتی برای مدیران سیماست تا بتوانند سریال‌های جدیدی را که حال و هوای طنز ندارند به جدول پخش اضافه کنند. «رستگاری» مسعود ده‌نمکی از سریال‌هایی است که قرار است در نوروز پخش شود؛ سریالی که حال و هوای ماورایی دارد، اما با نگاهی به کارنامه سریال‌سازی‌ ده‌نمکی به‌نظر می‌رسد این سریال هم مانند دیگر مجموعه‌هایی که ساخته نتواند در استقبال مردم موفق باشد.

قصه‌ای از صفویه در نوروز

از دیگر سریال‌هایی که شنیده شده به آنتن نوروز و رمضان می‌رسد، «عیار مهیار» است. سیدجمال سیدحاتمی این سریال تاریخی را کارگردانی کرده؛ کارگردانی که فصل اول «مستوران» را هم ساخته است. داستان «عیار مهیار» در دوران صفویه می‌گذرد و در ۳۰قسمت روی آنتن خواهد رفت. فیلمنامه‌ این مجموعه تلویزیونی را محمدرضا محمدی‌نیکو به نگارش درآورده است.

«زیرخاکی» می‌رسد؟

حالا که وضعیت دقیق سریال‌های نوروزی مشخص نیست، باید امیدوار بود که فصل چهارم «زیرخاکی» به تلویزیون برسد؛ سریالی به کارگردانی جلیل سامان که توانسته بود در فصل‌های قبلی از نگاه مدیران سیما موفق باشد. این سریال در پایان روزهای تصویربرداری است و شاید بتواند آنتن نوروز را پر کند.

یک روایت عاشقانه

البته در میان سریال‌هایی که نامشان دیده می‌شود، نام یک‌سریال تاریخی هم برای پخش در سال جدید دیده می‌شود. «رویای نیمه‌شب» عاشقانه‌ای تاریخی است که حسن آخوندپور آن را کارگردانی کرده و اقتباسی آزاد از یک رمان دارد. این سریال درصورت آماده شدن به آنتن نوروز و رمضان می‌رسد.