عصر ایران ؛ حسین جعفری – فیلم قانون مورفی ساخته رامبد جوان مدتی است بر روی پرده اکران است و به دلایل زیادی مورد اقبال تماشاچان هم قرار گرفته است، از دلایل این توجه تماشاگران می توان به این نکات اشاره کرد: خود رامبد جوان به عنوان یک از شناخته‌شده ترین ستاره‌های سینما و تلویزیون به مدد بازیگری و اجرا و ساخت ۶ فصل برنامه خندوانه که از خرداد سال ۱۳۹۳ در حال پخش است، اسم توجه برانگیز فیلم، ترکیب جذاب بازیگران، فضای تبلیغاتی فیلم با استفاده از استند آپ کمدین‌های خنداننده شو خندوانه بسیار مورد توجه قرار گرفت ( علی الخصوص با ویدیوهای کوتاه اینستاگرامی که ساخته بودند) و …
قوانین مورفی مجموعه‌ای از قوانین و نکاتی است که ادوارد مورفی آنها را با یک مجموعه قوانین ثبت کرده است مانند : «قانون صف: اگر شما از یک صف به صف دیگری رفتید، سرعت صف قبلی بیشتر از صف فعلی خواهد شد.» یا «قانون بینی: بعد از اینکه دستتان حسابی گریسی شد، بینی شما شروع به خارش خواهد کرد.» و یا «قانون خرید: اهمیتی ندارد که چقدر دنبال جنسی بگردید، به محض اینکه آن را خریدید آن را در مغازه دیگری ارزان‌تر خواهید یافت.» و …
فیلم داستان یک پلیس جوان به اسم فرخ (با نقش آفرینی امیر جدیدی) است که از زنش جدا شده و به صورت قسطی مهریه زنش (۱۳۶۵ سکه) را پرداخت می‌کند، بر اساس اتفاقی ناخواسته باعث می‌شود که رئیسش کارت و اسلحه و بی‌سیم او را بگیرد و خدمت او به حالت تعلیق درآید. درست در همین زمان دوست ثروتمند او بهمن (امیر جعفری) از شمال با او تماس می‌گیرد که هر چه زودتر به پیش من بیا چون سارا دخترم را دزدیده‌اند، بیا تا آدم‌رباها را پیدا کنیم و …
حال در جریان این قصه فرخ مدام از مورفی و قوانین مورفی شکایت می‌کند که هر گاه کار مهمی را انجام می‌دهد بنابر قوانین مورفی اتفاقات بر وفق مرادش پیش نمی‌رود مثلا وقتی اول فیلم دنبال یک دلقک کچل سارق است یهو ماشینش خاموش می‌شود و با خواهش و تمنا و ارجاع به قانون مورفی می‌گوید که بز آورده و … البته دوباره ماشینش روشن می‌شود!
فیلم قانون مورفی از چند جهت آسیب دیده است :
ساده انگاری در فیلمنامه و روایت قصه‌ای بسیار ساده، دم دستی و تکراری که سعی شده با اجرا و تولید متکی بر جلوه‌های ویژه، این قصه را جذاب کنند که چنین اتفاقی هرگز نمی‌افتد، چون قصه فیلم باید در درون خود بکر و جذاب باشد و با هیچ تمهید خارجی نمی‌توان آنرا را جذابتر کرد حتی با امکاناتی بسیار بیشتر از این هم اگر قصه اشاره شده را اجرا و تولید کنیم باز ساده، کلیشه‌ای و تکراری است.
نویسندگان موقع فیلمنامه نویسی هر نکته یا اتفاقی که به نظرشان با مزه آمده است را در فیلمنامه آورده‌اند حال این بامزه می‌تواند بارش هندوانه باشد یا شلیک اشتباهی به مهناز افشار، می‌تواند شوخی‌های جنسی باشد یا دیالوگی از یک فیلم دیگر یا داستانکی در دنیای مجازی یا یک موزیک ویدیو با موسیقی بی‌ربط و فضای بی‌ربط‌تر و … به بهانه توهم فرخ ناشی از خوردن کیک مخدر، استفاده از شوخی‌هایی با ارجاعات بسیار نازل جنسی و …
هوس و میل به تولید صحنه‌هایی از فیلم‌های مورد علاقه کارگردان یا فیلمنامه‌نویسان مانند همان صحنه تعقیب و گریز اول فیلم با ماشین و آخر فیلم با قایق‌ها (مانند فیلم‌های جیمز باند یا عملیات غیر ممکن )، صحنه چپ شدن نیسان حامل هندوانه و بارش هندوانه (مانند بسیاری از سریال و فیلم‌های اکشن یا مجموعه‌ فیلم‌های تاکسی لوک بسون)، توهم فرخ از خوردن کیک مخدر یا حش‌کیک (مانند خوردن دم نوش مخدر در سریال پایتخت ۱ و توهم زدن نقی و بابا پنجعلی و ارسطو) پرواز قایق در آسمان (مانند پرواز ماشین ارسطو در سریال پایتخت ۵)، صحنه تعقیب و گریز دختر پارکوری، شوخی‌هایی با لایه پنهان جنسی ( که از فیلمفارسی های قبل انقلاب تا همین فیلم‌هایی که بعنوان آفتهای کنونی سینمای ایران از آنها یاد می‌شود) و …
وجود صحنه‌های بدون کارکرد در فیلم مانند صحنه مواجهه فرخ با همسرش (آناهیتا درگاهی) و حرف و بحث درباره شکل پرداخت مهریه و ازدواج مجدد همسر، اگر آن صحنه را از فیلم حذف کنیم هیچ اتفاق خاصی نمی‌افتد، به دلیل اینکه فرخ بعدتر با ۲ یا ۳ دیالوگ که با بهمن مطرح می‌کند همین اطلاعات را به مخاطب می‌دهد و آن صحنه در واقع اضافی می‌شود. حتی کاربردی احساسی یا انگیزشی هم ندارد که بر اساس آن اتفاق پاره‌ای از دیوانه‌بازی های فرخ را بپذیریم، اگرچه فرخ دیوانه بازی هم نمی‌کند و بیشتر او در حال رفع و رجوع به سیم آخر زدن‌های بهمن است.
منطق داستانی ضعیف که در بسیاری از صحنه‌های کلیدی فیلم مشهود است و انگار اولین پاسخی که به ذهن خطور کرده است را در فیلمنامه آورده‌اند مثلا با خود گفته‌اند چرا باید دختر با فرخ و بهمن همکاری کند چون نگران برادرش است و بعد چرا باید برادر هم با آنها همکاری می‌کند چون منوچهر و دار و دسته‌اش به او نارو زده‌اند و … در واقع به ساده انگارانه‌ترین شکل ممکن اتفاقات را پیش می‌برند بدون هیچ ظرافتی در طرح معما، غافلگیری یا تعلیق و …
وجود سرمایه زیاد هم یکی از دیگر مشکلات قانون مورفی است، وقتی که پول در دسترس تولید آنچنان زیاد باشد که فکر کنی هر کاری می توانی انجام دهی سر انجام مجموعه‌ای از تک‌صحنه‌های جذاب و چشم‌نواز خواهی ساخت که وقتی در کنار هم قرار می‌گیرند بسیار بی‌ربط و تو ذوق‌زننده خواهد بود. شاید اگر تک تک صحنه‌ها را قبل از نمایش بر روی میز تدوین می‌دیدیم احساس می‌کردیم با یک فیلم بدیع مواجه خواهیم بود اما وقتی محصول نهایی را می‌بینیم به دلیل این حجم از پراکنده‌گویی دچار سر درد می‌شویم.
در «قانون مورفی» نکات مثبتی هم هست مانند نقش آفرینی خوب امیر جدیدی که یک لایه دیگر به کارنامه بازیگری او اضافه کرده است و انصافا بسیاری از لحظات کمیک فیلم متاثر از اجرای درست و درک صحیح او از موقعیت و نقشش است.
یا در صحنه تعقیب و گریز ابتدای فیلم لحظه‌ای که همکار فرخ از شیشه ماشین بیرون می‌رود تا به ماشین دلقک شلیک کند و دستگیره کنار سقف ماشین وجود ندارد و از فرخ می‌خواهد او را بگیرد و فرخ کمربند او را می‌گیرد و … این صحنه و اتفاقات آن هم یک موقعیت مورفی است و هم واقعا کمیک و خنده‌دار است. یا صحنه درگیری در قلعه که از تفنگ‌ها به جای گلوله گل شلیک می‌شود (اگرچه توهم است).
اجرای صحنه های تعقیب و گریز و عملیات‌های مربوط به جلوه‌های ویژه میدانی و رایانه‌ای انصافا در حد استانداردهای جهانی است. یا در صحنه رفتن فرخ به شمال که در یک حرکت دایره‌ای دوربین تغییر فضاهای مسیر طی شده را در روز و شب می‌بینیم.
در باب این فیلم بسیار می توان نوشت اما اینجا باید یک پرسش را مطرح کرد که رامبد جوان با این موقعیت و کاراکتری که از خود در جامعه ساخته است (به مدد برنامه خندوانه) چرا تا این حد در سینما سقوط کرده است که به از هر در سخنی در فیلمش روی آورده است. آیا خود به جایگاهی که الان در جامعه دارد واقف است؟ او دیگر فقط یک کارگردان یا بازیگر نیست او یک الگوی اجتماعی است که هر شب در تلویزیون همه را به انجام کارهای نیک و درست نصیحت می‌کند و البته بسیاری از مخاطبان هم به دلیل همین وجه او با خانواده‌شان به دیدن فیلمش می‌روند. (شوخی‌های با ارجاع نازل جنسی را در فیلم او را به هیچ عنوان درک نمی‌کنم).
برای نمونه «اوپرا وینفری» مجری معروف آمریکایی که هم سالیان طولانی برنامه‌ای گفتگو محور (talk show) داشت، او فقط یک مجری صرف باقی نماند و به یک فعال تاثیرگذار و نیکوکار در جامعه آمریکا تبدیل شد، با وجود موفقیت و موقعیتش در هالیوود هیچگاه فیلمی تهیه نکرد که ذره‌ای جایگاهش را خدشه‌دار کند و برعکس هر فیلمی که او تهیه‌کننده‌اش بوده در ادامه این رسالت اجتماعیش بوده است، مانند فیلم «سلما» که در مورد مبارزه طولانی و خستگی ناپذیر مارتین لوترکینگ برای کسب حقوق شهروندی و از جمله حق رای برای سیاه‌پوستان آمریکا است.
یا حتی به عنوان بازیگر در فیلم «به رنگ ارغوان» به کارگردانی استیون اسپیلبرگ نقش آفرینی می‌کند که به موضوع فقر، نژادپرستی و تبعیض جنسی زنی سیاهپوست‌ در اوایل دهه ۱۹۰۰ آمریکا پرداخته است.
نمی‌خواهم بحث پول‌سازی را در این نوشته مطرح کنم به دلیل اینکه اساسا رامبد جوان را بی‌نیازتر و دغدغه‌مندتر از این حرفها می دانم و بیشتر فکر می‌کنم اتفاقا از سر نیت خیر چنین فیلمی را ساخته است تا دست به اتفاقاتی نو و بدیع در سینمای ایران بزند اما متاسفانه همین نکته پاشنه آشیل فیلم شده است چون اگرچه به لحاظ تکنیکی کارهای نوی کرده است اما اصل قضیه در لابلای این نوآوری‌ها به فراموشی رفته است.
از طرف دیگر مجموعه قوانین مورفی باعث شده است که فلسفه‌ای به اسم «فلسفه مورفی» معروف شود که می‌گوید: «لبخند بزن، فردا روز بدتریه» در واقع به هر کسی یادآور می‌شود هرگاه در موقعیت سخت و دشواری که قرار می‌گیرد آرامش خود را حفظ کند و لبخند بر لب داشته باشد چون به نسبت آنچه احتمال دارد در آینده اتفاق بیافتد شاید این موقعیت کنونی چندان هم بد نباشد. در واقع بیشتر کارکردی کاربردی در زندگی روزانه دارد.
چرا رامبد جوان از این درس زندگی چنین برداشت سطحی داشته است و چرا فلسفه مورفی را با قانون مورفی قاطی کرده است واقعا در نوع خود از عجایب روزگار است! و حیف که چنین موضوع جذاب و عمیقی با این فیلم در جامعه مطرح شود.
دوستی می‌گفت من انتظار داشتم قطعا یک فیلم کمدی خوب از کارگردان فیلم «ورود آقایان ممنوع» و خالق خندوانه ببینم اما این اتفاق رخ نداد. این موقعیت خود یک موقعیت مورفی است. به دوست رنجیده خاطرم گفتم : اشکالی ندارد، لبخند بزن، فردا روز بدتریه!

حسین محب اهری بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون که از مدتی پیش با بیماری سرطان غدد لنفاوی دست و پنجه نرم می‌کرد، در بیمارستان لاله تهران درگذشت.
به گزارش عصرایران به نقل از فیلم نت نیوز، حسین محب اهری  بازیگر پیشکسوت تئاتر سینما و تلویزیون که چندی پیش با مساعد شدن شرایط جسمی از بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان مرخص شده و روند درمان بیماری را با استراحت در منزل سپری می‌کرد، صبح روز دوشنبه (۲۵ دی ماه) به دلیل وخامت بیماری دوباره در بیمارستان بستری شد و حوالی ساعت ۲ بامداد روز چهارشنبه (۲۶ دی) ماه بر اثر ایست قلبی، علیرغم تلاش پزشکان دار فانی را وداع گفت.

عصر ایران ؛ نهال موسوی – زمان زیادی به برگزاری جشنواره فیلم فجر سی و هفتم باقی نمانده است، در این دوره شانس‌های اصلی تصاحب سیمرغ در میان بازیگران مرد و زن، بین این چهار نفر بیشتر است: 
نوید محمدزاده همواره با نقش‌هایی که ایفا کرده است شگفتی و تحسین مخاطبان را به همراه داشته است، نمونه آن فیلم «مغزهای کوچک زنگ زده» هومن سیدی در جشنواره پارسال.
محمدزاده امسال با فیلم «متری شش و نیم» سعید روستایی در جشنواره حضور دارد و بر خلاف شایعه‌های مطرح شده نقش یک معتاد را بازی نمی‌کند، او در قامت یک قاچاقچی ظاهر شده که روزگاری فقیر بوده ولی حالا برای خودش صاحب قدرت است. آن‌چه این شخصیت را از نمونه‌های مشابه قبلی متفاوت می‌کند مواجهه‌ای است که روستایی با این شخصیت داشته است: مردی که در عین اشتغال به قاچاق هوای دیگران را دارد واساسا برای خاطر نجات خانواده ازفقر پای در مسیر قاچاقچیان گذاشته است.

نوید محمدزاده یک ضدقهرمان جذاب را بازی کرده است که سرنوشتی تلخ برایش رقم می‌خورد، ساداتیان (تهیه کننده فیلم) از بازی او در این فیلم تمجید کرده است. متری شش ونیم موقعیت خوبی در اختیار نوید محمد زاده قرارداده است تا شاهد یک نقش آفرینی جذاب دیگر از او باشیم و در عین منفی بودن مخاطب با او احساس ترحم و همراهی داشته باشد، چیزی که محمزاده در آن تبحر دارد. البته نباید از بازی او در فیلم «سرخپوست» نیما جاویدی هم غافل بود.
محمدزاده تا کنون برای «ابد و یک روز» و «بدون تاریخ، بدون امضا» ۲ سیمرغ از جشنواره فجر برده است باید منتظر ماند و دید آیا به عدد ۳ خواهد رسید؟

لیلا حاتمی امسال با فیلم «مرد بدون سایه» علیرضا رئیسیان در جشنواره حضور دارد، او همیششه در انتخاب نقش سخت‌گیر بوده است و به هر قیمتی نمی‌خواهد بر روی پرده باشد، به همین دلیل طی ۳۲ سال بازیگری ۲۹ فیلم در کارنامه دارد.
حاتمی استاد بازی متفاوت کردن در نقش‌های مشابه است، سکون، استیصال، آرامش و ضعف جنسیتی از شاخصه های بارز نقش‌هایی است که ایفا کرده اما هرگز به ورطه تکراری بودن نیافتاده است. رئیسیان در باره نقش حاتمی در فیلم اخیرش گفته: «شروع فیلم در اسپانیا است و می‌دانستم که حاتمی بر عکس زبان انگلیسی، فرانسه و آلمانی، زبان اسپانیایی بلد نیست. گفتم سراغ بازیگران خارجی برویم که انگلیسی یا فرانسوی حرف بزنند، حاتمی گفت نه، برای چی؟ من بازیگرم و باید یاد بگیرم. و واقعا در ظرف چند روز یاد گرفت، بازیگران اسپانیایی تعجب کرده بودند که خانم حاتمی چقدر وقت گذاشته که می تواند لغات و آکسان‌های زبان اسپانیایی را درست ادا کند، برای همین بارها برایش دست زدند، در فیلم خواهید دید و حیرت می‌کنید.»

همین اتفاقات نشانگر آن است که لیلا حاتمی می تواند امسال هم درمیان نامزدهای سیمرغ قرار گیرد او تا کنون ۲ بار برای فیلم‌های «بی‌پولی» و «رگ خواب» حمید نعمت الله سیمرغ برده است.
بهرام رادان امسال در جشنواره ۳ فیلم دارد، «ایده اصلی» آزیتا موگویی و «آشفتگی» فریدون جیرانی در بخش سودای سیمرغ و فیلم «سونامی» میلاد صدرعاملی در بخش نگاه نو.
طبق شنیده ها در آشفتگی جیرانی رادان دو نقش کاملا متفاوت بازی کرده است، که در یکی از نقش‌ها شخصیت نویسنده‌ای را بازی کرده است که در زندگی خود دچار چالش‌های اساسی شده است. کارنامه رادان نشان داده است که هر وقت نقش‌های پر تلاطم به او سپرده شده است او توانسته وجه دیگری از توانایی‌های خود را به نمایش بگذارد. فریدون جیرانی هم در بهره گیری از توان نهفته در بازیگران توانایی چشمگیری دارد. نشانه‌ها حاکی از آن است که همکاری کارگردان و بازیگر نتیجه‌ای قابل قبول دارد.

رادان بعد از دیدن فیلم، درباره آن گفته بود: «در کنار فضای عجیب و بدیع فیلم، شجاعت آقای جیرانی در به تصویر کشیدن لحظات و شخصیت‌های کاملا متفاوت با جریان روزمره سینما، در روزگاری که بیشتر فیلمسازان به خصوص همنسلان ایشان علاقه به تکرار مکررات دارند، ستودنی است.»
رادان تا به حال ۲ سیمرغ گرفته است برای فیلم‌های «شمعی در باد» پوران درخشنده و «سنتوری» داریوش مهرجویی، حالا باید دید آیا او با ۳ فیلم در جشنواره امسال سومین سیمرغ را به خانه خواهد برد؟

شبنم مقدمی در فیلم «شبی که ماه کامل شد» نرگس آبیار یک نقش چالشی اییفا کرده است، نقش مادر همسر عبدالحمید ریگی. این نقش دو ویژگی خاص دارد اول اینکه او با گریمی سنگین نقش مادر الناز شاکر دوست را در فیلم دارد و دوم اینکه لهجه قمی دارد. علاوه بر فاصله سنی نقش از او باید لهجه هم داشته باشد البته او در این زمینه صاحب تجربه است. جمع این خصوصیت‌های نقش او باعث شده است کسانی که فیلم را دیده اند او را یکی از کارکترهای متفاوت جشنواره بدانند، البته نه فقط او بلکه از دیگر بازیگران فیلم هم تعریف می‌شود.
مقدمی سال گذشته فیلم کمدی «خجالت نکش» را در جشنواره داشت، امسال هم در فیلم «زهرمار» جواد رضویان در بخش نگاه نو حضور دارد، تنوع در انتخاب نقش‌هایش همواره مشهود است.

شبنم مقدمی تا کنون ۲ بار سیمرغ مکمل بهترین بازیگر زن را بدست آورده است. برای «امروز» رضا میر کریمی و به طور مشترک برای ایفای نقش در دو فیلم «نفس» نرگس آبیار و «زاپاس» برزو نیک‌نژاد. او از معدود بازیگرانی است که بواسطه نقش کمدی به سیمرغ رسیده است. پیش بینی‌ها نشان می‌دهد شانس بردن سومین سیمرغ نقش مکمل برای مقدمی بالا است.