نویسنده: شبنم حاجی اسفندیاری

پس از قتل ناجوانمردانه الهه حسین نژاد دختر 24 ساله اسلامشهری، هجمه ها به تاکسی های اینترنتی بسیار افزایش یافت.

پایگاه خبری رسا نشر – شبنم حاجی اسنفدیاری: در روزهای اخیر، خبرهای فراوانی درباره ساماندهی مسافربرهای شخصی و تاکسی‌های اینترنتی منتشر شده است. مصاحبه‌ها، سخنرانی‌ها، یادداشت‌ها و اظهارنظرهای متعددی که پس از قتل فجیع دختر جوان اسلامشهری، مرحومه الهه حسین‌نژاد، به رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی رسیده بود.

قبلاً هم گفته بودم که دقیقاً بعد از وقوع چنین جنایت‌هایی، از مردم گرفته تا مسئولان، همه در حالی به فکر فرو می‌روند که «باید چنین کرد» و «چنان تصمیم گرفت»، ولی چند صباح بعد همه فراموش می‌کنند. وعدها، قول‌ها و مصوبه‌ها بی‌نتیجه می‌مانند. اگر منظور واقعاً حمایت از حقوق زنان بود، چرا قانون ۱۴ ساله منع خشونت علیه زنان در تاریکخانه مجلس و دولت خاک نمی‌خورد؟

یک انسان بی‌همه‌چیز! آینده و امید یک دختر جوان را تخریب کرد و خانواده‌ای را برای همیشه داغدار کرد. صرف‌نظر از اصل ماجرا و همهمه‌ای که بر علیه رانندگان به وجود آمد، انتشار یک پیام در شبکه‌های اجتماعی مسیر این رویداد تلخ را تغییر داد. یکی نوشت که «جناب قاتل راننده اسنپ است» و «الهه سوار بر سمند نقره‌ای قاتل شده». از همان لحظه، هجمه‌های فراوانی به سمت تاکسی‌های اینترنتی آغاز شد و عده‌ای — خواسته یا ناخواسته — انگشت اتهام را به سمت اسنپ و تاکسی‌های اینترنتی گرفتند؛ در حالی که سفر آخر الهه با اسنپ نبوده و یک سفر با خودروی شخصی به حساب می‌آید.

نگارنده این سطرها قطعاً خودروی شخصی لاکچری ندارد که نداند تاکسی اینترنتی چیست. اتفاقاً من روزانه دست‌کم دو تا سه بار از همین خدمات استفاده می‌کنم. البته بارها هم به دلایل مختلف با سفیران این شرکت‌ها به مشکل خورده‌ام. اما این تعداد به نسبت کل سفرهای من در طول چند سال بسیار محدود بوده. بنابراین، تعمیم دادن ناامنی و مخاطره‌آمیز بودن تمام سفرهای تاکسی اینترنتی و رانندگان زحمتکش و شریف این سرویس‌ها، کاملاً اشتباه است.

اشتباه نکنید. قرار نیست از تپسی یا اسنپ دفاع کنم. بلکه می‌خواهم با یک دید واقع‌بینانه به موضوع نگاه کنم و نکات کاربردی را مطرح کنم تا خانم‌ها بتوانند با خیال راحت‌تر و امنیت بیشتری از این امکان استفاده کنند — امکانی که فلسفه وجودی‌اش می‌تواند به افزایش امنیت خانم‌ها کمک کند.

بر اساس بیانیه اسنپ، اقرار متهم و اخبار منتشره سفر الهه حسین نژاد خارج از شبکه تاکسیرانی اینترنتی بوده است. فرض کنیم الهه در همان روز به جای استفاده از خودروی شخصی، از تاکسی اینترنتی استفاده می‌کرد؛ و حتی اگر همان راننده قاتل سفر را قبول می‌کرد، آیا باز هم الهه به قتل می‌رسید؟
به احتمال بسیار زیاد: خیر!

دلیل اول: راننده با توجه به قوانین و کنترل‌های تاکسی‌های اینترنتی، مجبور به رفتار متفاوتی است تا شاکی نداشته باشد و بتواند سفر بگیرد. این را باید اسنپ با بررسی سوابق، شکایت‌ها و امتیازهای سفیر خود بگوید. حتی اگر فرد انگیزه‌ای برای جنایت، سرقت یا تعرض داشته باشد، ترجیح می‌دهد دست‌کم با مسافر اسنپ کاری نداشته باشد.

دلیل دوم: الهه به دلیل اینکه سفر معتبری داشت، خود را در امنیت می‌دید. گفته شده که زمانی‌که سوار بر خودرو بوده، با خانواده تماس گرفته. پس اگر سوار بر اسنپ بوده و این موضوع را در مکالمه برجسته می‌کرد، در صورت مفقود شدن، خانواده سریع‌تر پیگیری می‌کرد و پلیس هم دست بازتری برای یافتن او داشت.

دلیل سوم: استفاده از اسنپ می‌توانست فرضیه انگیزه سرقت تلفن همراه را هم منتفی کند. چراکه الهه می‌توانست بدون اینکه راننده را در جریان بگذارد، هزینه سفر را آنلاین پرداخت کند. در نتیجه، اگر واقعاً موضوع سرقت تلفن بوده، احتمال جلب توجه کمتر می‌شد.

و در نهایت: حتی اگر این اتفاق در سفر اسنپی رخ می‌داد، ردگیری و یافتن متهم بسیار سریع‌تر انجام می‌شد.

متاسفانه مرحومه حسین‌نژاد به جای استفاده از تاکسی یا اتوبوس خطی یا تاکسی اینترنتی، سوار بر خودروی شخصی قاتل شد و آنچه نباید اتفاق بیفتد، رخ داد. ولی حداقل متوجه شدیم که حتی در بدترین سناریو، اگر سفر با تاکسی اینترنتی بود، احتمال اینکه چهره‌ای خندان و زیبا چون الهه دیگر در میان ما نباشد، کمتر می‌شد.

تاکسی اینترنتی و زنان

اگرچه همه ما نسبت به عملکرد برخی رانندگان تاکسی اینترنتی و نواقص موجود گلایه‌مندیم، اما کمتر خانمی پیدا می‌شود که منکر افزایش امنیت و راحتی عبور و مرور پس از حضور این سرویس‌ها در ایران شود.
اینکه به آسانی خودرو را درخواست دهیم، در مبدأ سوار شویم و مستقیماً در مقصد پیاده شویم، بدون آنکه در خودروهای عمومی سختی و آزار ببینیم.
بدون آنکه در خیابان با مزاحمت‌های لوکس‌سوارهای بی‌خانواده‌ای که فکر می‌کنند ما مثل خواهر و مادرشان هستیم، مواجه شویم.
بدون آنکه در ترافیک اعصابمان خراب شود، یا با راننده بر سر کرایه بیشتر بحث کنیم.
بدون آنکه هر بی‌شخصیتی به خودش اجازه دهد به ما تعرض کند و از ترس آبرو مجبور به سکوت شویم.
بدون آنکه دغدغه برگشت در ساعات پایانی شب را داشته باشیم و اعصابمان خورد شود که چرا روتر راه نیفتادم؟

این‌ها همه و همه از محاسن وجود تاکسی‌های اینترنتی است که قطعاً ما زنان بیشتر از دیگران قدرش را می دانیم.

اما آیا تاکسی‌های اینترنتی مثل اسنپ، تپسی، ماکسیم و… همیشه امن هستند؟آیا باید با خیال راحت به همه آنان اعتماد کنیم؟
جواب خیر است.
به طور کلی، بستر تاکسی‌های اینترنتی نسبت به تاکسی‌های عادی، اتوبوس و به‌ویژه مسافربرهای شخصی امن‌تر است؛ اما باید با هوشیاری و رعایت نکات مهم، ضمن استفاده بدون دغدغه از این سرویس‌ها، با آسودگی خاطر سفر کنیم.

نکات امنیتی ضروری برای استفاده از تاکسی اینترنتی

1. برای گرفتن خودرو عجله نکنید. زمان کافی برای درخواست خودرو بگذارید.
2. اگر تنها هستید، اولویت را به تاکسی ویژه بانوان بدهید. اگر سفیر خانمی پیدا نکردید، قبل از سوار شدن، حتماً تصویر راننده را بررسی کنید. تجربه ثابت کرده که گاهی اوقات از روی چهره می‌توان نوع شخصیت فرد را حدس زد.
3. در صورت شک، قبل از رسیدن خودرو با راننده صحبت کنید. گاهی با گفت‌وگو با فرد، نوع شخصیت او مشخص می‌شود.
4. اگر یک مرد در کنارتان است، حتماً بگذارید او تماس بگیرد. اینطور اگر راننده قصد خاصی داشته باشد، متوجه می‌شود که شما تنها نیستید.
5. هنگام رسیدن خودرو، نوع خودرو، پلاک و چهره راننده را با تصویر برنامه مقایسه کنید. در صورت هرگونه تناقض، سفر را کنسل کنید.
6. پس از سوار شدن، دستگیره‌ها و بالابر شیشه را بررسی کنید. اگر مشکلی داشت، درخواست کنید نگه دارد و سفر را لغو کنید.
7. در طول مسیر به هیچ عنوان با راننده همکلام نشوید. اگر راننده اصرار به گفت‌وگو داشت، خیلی محترمانه و با بهانه‌هایی مثل بستن چشم‌ها، گوش دادن به موزیک یا تماس با دیگران از ادامه صحبت طفره بروید.
8. اگر خودتان سفر را درخواست کرده‌اید، مسیر را در نقشه چک کنید. اگر دیگران خودرو گرفته‌اند، از آنها بخواهید این کار را انجام دهند.
9. تحت هیچ شرایطی نه شما و نه راننده نباید سفر را لغو کنید. اگر راننده اصرار داشت، با پشتیبانی تماس بگیرید.
10. برای مسیرهای طولانی، مسیر را از قبل بررسی کنید. در صورت عدم آشنایی با مسیر، از مسیریاب استفاده کنید و مطمئن شوید به سمت مقصد حرکت می‌کنید.
11. قبل از سوار شدن، اطلاعات سفر را با یکی از عزیزان به اشتراک بگذارید.
12. اگر خودرو را در نقشه نمی‌بینید، از راننده بخواهید اینترنت خود را روشن کند. اگر بهانه کرد، از طریق واتساپ یا تلگرام یک لایو لوکیشن برای فردی که آنلاین است بفرستید.
13. در طول مسیر یکی دوبار با یکی از بستگان تماس بگیرید و مسیر خود را شرح دهید.
14. از نمایش دادن طلاجات و اکسسوری‌های با ارزش خودداری کنید. از حمل وسایل قیمتی جداً خودداری کنید.
15. اگر گوشی لوکس دارید، از هندزفری استفاده کنید. فقط برای تماس یا پرداخت هزینه از گوشی استفاده کنید.
16. اگر ضرورتی ندارد، از آرایش‌های غلیظ خودداری کنید.
17. سعی کنید در خودرو به گونه‌ای بنشینید که در آینه وسط قابل دید نباشید. به راننده نگاه نکنید و دقتتان را به بیرون خودرو معطوف کنید.
18. هرگونه مشکل، شک یا احتمال خطر را با پشتیبانی ناوگان حمل و نقل در میان بگذارید.
19. اگر هزینه سفر را نقدی یا کارت به کارت می‌کنید، دست‌کم تا ۵ دقیقه آخر این موضوع را مطرح نکنید.
20. از تماس درون برنامه‌ای استفاده کنید تا شماره شما برای راننده قابل مشاهده نباشد.
21. در صورت پرداخت کارت به کارت، بپرسید اگر پیامک برایشان ارسال می‌شود، انجام دهید و از ارسال رسید از طریق پیامک خودداری کنید.
22. یاد بگیرید چگونه SOS یا سرویس اضطراری تلفن همراهتان را فعال کنید.
23. اگر دیگران برای شما خودرو می‌گیرند، فقط تصویر و اطلاعات تماس و پلاک را می‌بینند. این شما هستید که باید شرایط را بررسی کنید.
24. اگر برای دیگران خودرو می‌گیرید، مسئولیت‌پذیر باشید و لحظه به لحظه برنامه را چک کنید.

جمع‌بندی

رعایت موارد فوق می‌تواند منجر به یک سفر امن و تجربه خوشایند از تاکسی اینترنتی شود. اگر موارد احتیاطی را رعایت کنیم، حتماً جلوی سوءاستفاده‌های احتمالی هم گرفته می‌شود.

علاوه بر این، دولت، نهادهای نظارتی، پلیس و قوه قضائیه باید با تدوین و اصلاح قوانین، شرایط سخت‌گیرانه‌تری را برای اجازه کار به رانندگان تاکسی‌های اینترنتی تعیین کنند. صرفاً بررسی یکباره سوء پیشینه نمی‌تواند تضمین کننده سلامت افراد باشد. شرکت‌های تاکسی اینترنتی هم موظفند در بالاترین سطح، سلامت جسمی و روانی رانندگان خود را مورد بررسی قرار دهند.

همه رانندگان اینترنتی انسان‌های شریف و زحمتکشی هستند، اما امنیت جانی و روانی مسافر از همه چیز مهم‌تر است. جان ما قرار نیست اسباب آمارسازی ایجاد شغل دولت‌ها شود. بنابراین، در اولین فرصت، تمامی این شرکت‌ها باید با تهیه برنامه‌ای مدون نسبت به تأیید اعتبار سفیران خود اقدام کنند و در اولین قدم، خودروهای شهرستانی که در شهر تهران فعال هستند را غیرفعال کنند.

این‌گونه من و همنوعان من دست‌کم خیالمان راحت می‌شود که می‌شود از کنار این حادثه تلخ گذشت و با امنیت بیشتری سوار تاکسی اینترنتی شویم.

اگر این مطلب را خواندید، لطفاً آن را با دوستان و عزیزان به اشتراک بگذارید. ممکن است جان کسی را نجات دهید.

با گذشت 10 روز از گم شدن الهه حسین نژاد، ساعتی قبل جسد این دختر جوان در بیابان های اطراف فرودگاه امام (ره) کشف و قاتل وی دستگیر شد.

🧭 چهار خرداد، روزی که همه چیز تغییر کرد

۴ خرداد بود که با قصد بازگشت به منزل سوار بر یک خودروی مسافربر شخصی شد و از آخرین تماسش قرار بود نیم‌ساعت دیگر در خانه باشد. اما از آن لحظه تا به امروز مشخص شد دیگر پایش به چارچوب خانه نخواهد رسید. و نگاه مضطرب مادر تا همیشه چشم به راهش ماند! الهه حسین‌نژاد ، دختر ۲۴ ساله اهل اسلامشهر، قربانی طمع یک انسان نما شد.

امروز صبح خبر قتل الهه به طور ناگهانی در رسانه‌ها منتشر شد و متاسفانه می‌شد حدس زد که عاقبت چنین حوادثی به همین خبر ختم شود. ده روز از ناپدید شدن الهه حسین‌نژاد گذشته بود و خبر جنایت فجیع او، به دست یک راننده ناجوانمرد، قلبمان را به درد آورد! درست مانند الهه عزیزمان که در لحظه حادثه و در گیرودار حفظ تلفن همراهش — که قطعاً با سختی آن را خریده بود — نوک چاقو به قلبش اصابت کرد و درد را در سینه‌اش احساس کرد. دختر ایران با چند ضربه چاقو از پای افتاد و دیگر توان مقاومتی نداشت. ما هم همینطوریم! ما هم خیلی وقت است که سینه‌مان از بی‌عدالتی، تبعیض و ناامنی درد می‌کند!

داستان تلخ الهه اولین خبر دردناکی نیست که درباره زنان می‌شنویم. در طول روز، رویدادهای مشابه بسیاری می‌افتد: قتل، فرزند کشی، سرقت، تجاوز به عنف، زورگیری، مزاحمت خیابانی، خشونت خانگی و غیره. وقایعی تلخ که شاید گاهی یکی از آنها رسانه‌ای شود و مورد توجه قرار گیرد.

الهه برای یک گوشی تلفن همراه بی‌رحمانه به قتل رسید. قاتل بی‌وجدان او دستگیر شد و قطعاً به دار مجازات آویخته خواهد شد. اما آیا این آخر ماجراست؟ آیا این آخرین حادثه در نوع خود است؟ مسلماً خیر! علیرغم عدم انتشار آمارهای دقیق از خشونت، تجاوز، قتل و سایر آزارهای وارد شده به زنان، بر اساس گزارش‌ها و تحلیل‌های موجود می‌توان دریافت که روند وقایعی که قربانیانش زنان بوده‌اند، طی ده سال گذشته افزایش یافته است. روزی نیست که فیلمی از سرقت گوشی، طلا و … از زنان در شبکه‌های اجتماعی منتشر نشود. تمام اینها نشان‌دهنده نابسامانی شرایط اجتماعی و اقتصادی جامعه است. و برای یک سارق، عاقلانه‌تر این است که به دلیل ناتوانی زنان در مقاومت، از آنها سرقت کند. در این میان، اگر کسی مانند الهه مقاومت کند، به راحتی با چند ضربه چاقو از پای درآمده و سارق به خواسته‌اش می‌رسد.

اگرچه قتل دختر اسلامشهری به دست یک راننده-سارق صورت گرفته است؛ اما تنها مجرم و مقصر این حادثه تلخ و سایر حوادث مشابه، فقط قاتل نیست. این موضوع نیازمند بررسی موشکافانه است. اینکه امروز در کشوری اسلامی که خود را پرچمدار حقوق انسان بر اساس تعالیم اسلامی می‌داند و در هر مناسبتی از شأن و جایگاه والای زنان در اسلام و دیدگاه پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) و ائمه‌اطهار (علیهم‌السلام) سخن می‌رود، زنان احساس امنیت نمی‌کنند و شاهد چنین حوادثی هستیم، جای تأمل دارد.

مقصر فقط قاتل و سارق نیستند. خلاء قانونی حمایت از زنان که از آن به عنوان «لایحه خاک‌خورده منع خشونت علیه زنان» یاد می‌شود، ده سال است که مانند توپ در بازی‌های سیاسی احزاب ناکارآمد، دست به دست می‌شود. نمایندگان مجلس در سه دوره اخیر، دولت فعلی و دو دولت قبل، اندیشمندان، علما و فرهیختگان همگی در کنار کسانی که داغ‌های سنگین این چنینی را بر دل مادر الهه و مادران دیگر این سرزمین نهاده‌اند، همگی مقصر و گناهکارند. لایحه‌ای که اجرای آن می‌تواند به کاهش خشونت‌ها و آزار زنان بی‌دفاع این سرزمین منجر شود، چند سال دیگر باید مسکوت بماند! چند سال دیگر باید شاهد قتل دختران به دست پدر، برادر و همسر باشیم. چند اسیدپاشی دیگر، چند آزار و تجاوز و چند سرقت با عنف دیگر باید رخ دهد تا تصمیم‌گیران این کشور بالاخره پشت زنان بایستند و حامی آنان باشند!

ضمن عرض تسلیت به خانواده داغدار حسین‌نژاد و مادر الهه عزیز، در این شرایط و با اذعان به اینکه دغدغه هیچ مسئولی در این روزگار مسائل زنان نیست، از تمام دختران سرزمینم می‌خواهم که بیشتر از پیش مراقب خود باشند.

• تنها سفر نکنید.
• دیگران را در جریان لحظه‌به‌لحظه امورتان قرار دهید.
• فقط از وسایل نقلیه عمومی و معتبر مانند اتوبوس، مترو، تاکسی و تاکسی اینترنتی استفاده کنید (البته با رعایت تمامی اقدامات امنیتی).
• از سوار شدن در خودروهای عبوری، مسافرکش شخصی و خودروهای تک‌سرنشین به‌شدت پرهیز کنید.
• زیورآلات و طلاجات خود را نمایش ندهید.
• در طول مسیر هوشیار باشید و در صورت احتمال هرگونه خطر، فوراً یکی از اعضای خانواده را که در دسترس است و به شما نزدیک‌تر است، در جریان قرار دهید.
• حتماً امروز همین حالا ویژگی SOS را در تلفن خود فعال کنید و نحوه استفاده از آن را یاد بگیرید.
• و از همه مهمتر، مادران عزیزی که دختران نوجوان و جوان دارند، مراقبت بیشتری کنید و اجازه ندهید دخترانتان به تنهایی به بیرون بروند یا ساعت‌های زیادی را بیرون از خانه و بدون اطلاع شما بگذرانند.

در کشوری که برای برخی مسئولانش مقابله با سگ‌گردانی مهم‌تر از امنیت شهروندان است، واضح است که خود شهروندان باید خودمراقبتی را یاد بگیرند و از قرار گرفتن در شرایط خطرناک اجتناب کنند.

شبنم حاجی اسفندیاری

با رسیدن 17 مرداد، از مسئولان گرفته تا مدیران و فعالان رسانه‌ای، با تبریک روز خبرنگار، بر این موضوع تأکید می‌کنند که کار خبرنگاری بسیار سخت است! از حمایت و پشتیبانی از این قشر زحمتکش دم می‌زنند و هرکدام به نوبه خود وعده‌هایی می‌دهند. اما با گذر عقربه‌های ساعت از 12 شب، تمامی این وعده‌ها به فراموشی سپرده می‌شود و لیست نیازهای خبرنگاران از جیب رؤسا به کشوی میز می‌رود تا سال بعد!

پایگاه خبری رسا نشر- شبنم حاجی اسفندیاری: خبرنگاری و در کل کار رسانه‌ای بسیار سخت است. کشته شدن خبرنگاران در جنگ و یا حوادث خود به تنهایی گواه این حرف است. مثلاً در همین ماجرای جنگ غزه از 7 اکتبر به بعد تاکنون 143 خبرنگار جان خود را از دست داده‌اند که حدود 90 نفر آنان فلسطینی بوده‌اند. این دست حوادث یک طرفِ جریان سختیِ کار خبری است. اما در آن سوی دیگر و به خصوص در ایران معضلات بسیار دیگری برای خبرنگاران وجود دارد. نداشتن امنیت شغلی، دستمزدهای پایین و عدم وجود تشکیلات منسجم و انجمن‌های پرقدرت برای حمایت از حرفه خبرنگاری، کار را برای روزنامه‌نگاری و تهیه خبر سخت‌تر می‌کند.

با این وجود، خبرنگاران و فعالان رسانه در ایران با عشق و علاقه بسیار برای اطلاع‌رسانی و آگاهی جامعه تلاش می‌کنند. با وجود خلأهای فراوان و گاه مسدود کردن مسیر کسب خبر، باز رسانه‌ها تلاش می‌کنند در سریع‌ترین زمان خبر را به گوش مخاطب برسانند. اگرچه باید پذیرفت در هر حاکمیتی رسانه دولتی و نورچشمی وجود دارد و حکومت‌ها و دولت‌ها تمایل دارند با رسانه‌های همسو و هم‌جهت با افکار سیاسی‌شان کار کنند، اما این رویه در ایران از دو جهت قابل بررسی است.

نخست، همان‌گونه که گفته شد، برخی از نهادها و مدیران، خبرها و رویدادها را فقط با بنگاه‌های خبری خاص و یا وابسته در جریان می‌گذارند و اکثراً رسانه‌های مستقل و یا رقیب را به حساب نمی‌آورند. گاهی دیده شده برای عدم موفقیت رسانه‌های غیرخودی، سنگ‌اندازی و مانع‌تراشی هم می‌کنند. رسانه‌های نورچشمی در همه جا حضور دارند، یارانه و بودجه‌های خوب می‌گیرند و عملاً آنچه را که آنان می‌خواهند نشر می‌دهند. این رویه منجر به نشر تک‌بعدی رویدادها می‌گردد. رانت خبری مانع از نقد سازنده و دلسوزانه می‌شود و به جهت مراودات مادی و معنوی، مدیران رسانه‌ها و خبرنگاران همواره در حال نشان دادن زیبایی‌ها و موفقیت و پیشرفتی هستند که در واقعیت وجود ندارد. این رسانه‌ها در واقع در حال پنهان کردن یا حتی پاک کردن رد و اثر زشتی‌ها، کم‌کاری‌ها و تخلفات مدیران و زیرمجموعه ایشان هستند. زمانی که کار رسانه‌های دیگر محدود می‌شود و یا دسترسی به اطلاعات برای خبرنگاران آزاد وجود ندارد، عاقبت به سمتی می‌رویم که به ایجاد فساد در سازمان‌ها و چشم بستن روی حقایق و ضعف‌ها منتج می‌شود. خبرنگاریِ سفارشی به بروز ناعدالتی در جامعه کمک می‌کند. باعث می‌شود صدای منتقدین و مخالفان به گوش مدیران نرسد و در آن لحظه که مدیران، مشعوف در حال مطالعه از مجیز‌گویی‌های یک خبرنگار هستند، در لایه‌های پایین جامعه شکاف‌های عظیمی از نفرت و کینه در حال شکل‌گیری است.

موضوع آزاردهنده دیگر این است که حاکمیت و یا سازمان‌ها و نهادها به عمد مانع از انتشار خبر شوند. این یک آفت بزرگ است که در این دهه اخیر به وفور رخ داده و هنوز هم رخ می‌دهد. مرجعیت رسانه‌ای از رسانه‌های ایرانی گرفته شده است. حقیقت تلخی که سال‌هاست مدیران رسانه‌ها را آزار می‌دهد. خیلی بد است که در بسیاری از حوادث و وقایع سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و … مرجعیت رسانه‌ای که حق طبیعی همه رسانه‌های داخل کشور است از آنها گرفته شود. این امر سبب از بین رفتن شفافیت و ایجاد شایعات و باعث ایجاد فضای مناسب برای جولان دادن فیک نیوزها می‌شود. چرا و چگونه بدون هیچ تلاشی، ایران اینترنشنال‌ها توانستند مرجعیت رسانه‌ای ایرانیان را از آن خود کنند؟ عدم اعتماد به رسانه‌های داخلی را با چه بهانه و مصلحت‌اندیشی‌ای می‌توان توجیه کرد؟ چرا در مقاطع حساسی همچون آذر 96، آبان 98، حادثه هواپیمای اوکراینی و شهریور 1401 باید رسانه‌ها و خبرنگاران ایرانی بایکوت شوند و بترسند از اینکه بخواهند روشنگری کنند. که سکوت رسانه‌های داخلی منجر به توجه مخاطبین به رسانه‌ها و کانال‌های ضد انقلاب و خارجی گردید و آنان بودند که با شایعه‌سازی، کشته‌سازی و خبرهای کذب، کف خیابان را مدیریت کردند! اگر بدنه حاکمیت نگاه منفعلانه نداشت و با اعتماد به رسانه‌های داخلی اجازه می‌داد اخبار این وقایع همان‌گونه که هست منتشر شود، حتماً خسارات جانی و مالی کمتری بر کشور وارد می‌شد. هنوز هم برایم جای سؤال است چرا در حادثه سقوط بالگرد رئیس جمهور شهید، آیت‌الله رئیسی، اولین خبرنگار حاضر در صحنه حادثه از یک رسانه ترکیه‌ای بوده است؟

رسانه‌ها و خبرنگاران ایرانی مشکلات زیادی دارند، اما مهم‌ترین دغدغه ما این عدم اعتماد و آزادی قانونی در نشر حقایق است. مسلماً آن‌کس که دل در گرو انقلاب و ایران دارد، حتماً وقتی که دست به قلم می‌شود به همه چیز به خوبی فکر می‌کند و می‌داند که مصلحت کشور و امنیت مردم اولویت بالایی دارد. بنابراین یک رسانه ایرانیِ داخلی هرگز خط قرمزها را رد نمی‌کند و امنیت روانی جامعه را بنا بر هیچ مصلحتی بر هم نمی‌زند، به شرط آنکه اعتماد و احترام متقابل از بدنه حاکمان، مسئولان و مخصوصاً مدیران مطبوعاتی کشور ببینند. از این رو از رئیس‌جمهور محترم جناب آقای دکتر پزشکیان درخواست می‌کنیم که در انتخاب وزیر ارشاد بسیار حساس باشند و به ایشان پس از تأیید مجلس، مؤکد توصیه نمایند تا معاون و مدیران مطبوعاتی این وزارتخانه را از میان افرادی انتخاب کنند که سابقه مؤثر رسانه‌ای داشته و دلسوز رسانه‌ها و خبرنگاران باشند. ما خبرنگاران همواره برای کمک به دولت‌ها و انعکاس تلاش‌ها و خدماتشان و صد البته نقد منصفانه و کمک به بهتر شدن شرایط موجود، اعلام آمادگی کرده‌ایم و در کنار رئیس‌جمهور محترم و دولتمردان هستیم.

با تمامی این دغدغه‌ها که بیان شد، روز خبرنگار را به تمامی خبرنگاران و فعالان رسانه‌ای و مدیران محترم رسانه‌های کشور تبریک و تهنیت عرض می‌نمایم. به امید آن روز که تکریم خبرنگاران وابسته به یک مناسبت در تقویم نباشد و فعالان رسانه‌ای از نظر معیشت و آینده شغلی تأمین شده باشند، تا در آرامش خاطر و با تمام وجود در حال خدمت به مردم و بازتاب رویدادهای کشور باشند.

در پایان از سردبیر محترم و تلاشگر رسا نشر، خبرنگاران و تمامی همکاران عزیزم تشکر و قدردانی نموده و روز خبرنگار را به این عزیزان تبریک عرض می‌کنم.

با آرزوی روزهایی که تنها خبرهای خوب، از حال خوب مردم ایران را به نشر برسانیم.

شبنم حاجی اسفندیاری

سلام بر ایران، سلام بر شهیدان و با گرامیداشت یاد و خاطره رئیس جمهور شهید، سلام بر آقای رئیس جمهور، دکتر مسعود پزشکیان.

پایگاه خبری رسا نشر – حضور مردم آگاه و فهیم ایران در انتخابات چهاردهمین دوره ریاست جمهوری را ارج می نهیم. به همه سلایق و نظرها احترام می گذاریم. اما بیشتر از همه قدردان حضور آن عزیزانی هستیم که در مرحله اول بنا بر هر دلیل موجه تصمیم گرفتند و نیامدند، اما مرحله دوم به درخواست های ما لبیک گفتند و حضورشان باعث پیروزی صداقت و راستگویی شد. یک هفته همه ایران شاهد امواج تهمت ها، دروغ گویی ها و تخریب های جریان رقیب بودند. با موج سهمگین تهمت ها گاه همسو با ضد انقلاب، گاه گمان می کردیم نکند همین تعداد که هنوز امید دارند و راه تغییر را از اندک روزنه دموکراسی می بینند، پشیمان شوند و برای بار دوم شرکت نکنند!

اما خواست خداوند متعال بود که نه تنها همچون دور اول، بلکه دیروز همه پای کار آمدند و سنگ تمام گذاشتند. امروز روز دیگریست. نگاه دنیا به ما متفاوت و روشن است. بازار هم نشان داد که این انتخاب مورد پسندش بوده. مشارکت بهتر از دور قبل هم موجب رضایتمندی رهبر انقلاب شده و از این بابت همه خوشحالیم. امیدوارم دولت مسعود و مبارک پزشکیان هر چه سریعتر و با قدرت تمام شکل بگیرد، تا اوضاع بدمان به سمت خوبی و خوشی برود. امیدوارم دکتر پزشکیان آنچنانچه که در مبارزات انتخاباتی و مناظرات پر قدرت از مردم دفاع کرد، در دولت مسعودش به درد ما مردم کف خیابان توجه بیشتری کند و طبیب دردهای مزمن و فراموش شده مان گردد. دکتر پزشکیان شایستگی نشستن بر صندلی ریاست جمهوری ایران عزیزمان را دارد. و همانگونه که بارها اعلام کرده است با بازگشت به قانون اساسی و عمل به برنامه های مصوب، عمل به منویات مقام معظم رهبری و استفاده از متخصصان و خبرگان، می تواند ملت ایران را از این مسیر سخت به سلامت به سر منزل مقصود برساند. انشالله.

به نوبه خودم از همه مردم ایران، اعضای ستاد پر تلاش دکتر مسعود پزشکیان، جبهه اصلاحات و احزاب اصلاح طلب و از همه مهمتر دکتر ظریف عزیز و آقای محمد جواد آذری جهرمی که بدون تردید قهرمانان اصلی آشتی دادن ملت با صندوق آراء هستند، تشکر و قدردانی می کنم. همچنین از تلاش های تیم تحریریه رسا نشر به جهت انعکاس اخبار و تلاش برای دعوت همگان برای شرکت در انتخابات تشکر و قدردانی می کنم.

به امید سربلندی ایرانم

برای ایران

شبنم حاجی اسفندیاری

شناسایی این نکات کلیدی به ما این امکان را می‌دهد که ببینیم کجای کار را اشتباه پیش رفته‌ایم، یا اینکه در کجا درست پیش رفته‌ایم – این نوع بررسی به ما کمک می‌کند تا راه‌هایی برای بهبود این جنبه‌ها در آینده برنامه‌ریزی کنیم!

پایگاه خبری رسا نشر- شبنم حاجی اسفندیاری: در بخش اول ما به چالش هایی برای شناخت زنان و برخورد صحیح با دیگران اشاره کردیم. این چالش ها عبارتند از :

1. کم‌تر ارزیابی خود: زنان معمولاً خود را کم‌تر ارزیابی می‌کنند. این ممکن است به دلیل عدم اطمینان یا ترس از افتادن در نظر دیگران باشد.
2. بدست آوردن بازخورد مناسب: زنان به طور کلی بازخورد کمتری دریافت می‌کنند. این می‌تواند توانایی‌های آن‌ها را محدود کند.
3. تاثیر گذاری بازخورد بر زنان: زنان به بازخوردها حساس‌تر هستند و ممکن است آن‌ها را به شدت در نظر بگیرند

در این بخش به ارزیابی بیشتر این 3 چالش می پردازیم. و راهکارهایی برای رفع موانع شناخت خود و در پی آن ابراز وجود و رهایی از سکوت خود خواسته زنان در برابر توقعات و مشکلات ناخواسته ارائه می دهیم.

کم‌تر ارزیابی خود یعنی چه؟

• توانایی دریافت بازخورد: زنان باید بازخورد را به عنوان یک فرصت برای رشد و پیشرفت در نظر بگیرند.

همانطور که در بالا گفته شد از قرار گرفتن در دید عموم استقبال کنید. توانایی در زمینه نقاشی دارید؟ بسیار خوب! وقتی بازخورد خوبی از اطرفیان گرفتید، آن را به خارج از محیط خانه گسترش دهید. اجازه دهید دیگران هم چیزهای زیبایی که شما خلق کرده اید را ببینند. و حتی نقد کنند. اینگونه شما گام بزرگی را برای شناخت خود بر می دارید.

اگرچه مثالهای امروز در رابطه با توانایی های فردی در زمینه های هنری بود. اما باید بدانید پی بردن به همین توانایی هاست که می تواند شخصیت شما را شکل دهد. شما باید از یک جا شروع کنید و چه بهتر که شروع شما از جایی باشد که آسان تر و احتمال موفقیت شما در آن بیشتر است.

برای موضوع بزرگی مانند “استقلال مالی”، پیش نیاز داشتن کار و بلد بودن یک حرفه است که بتوانید پول در بیاورید. نمی خواهید که کشور یا شهرتان را به استقلال برسانید که با یک بیانیه و سخنرانی آن را به همگان اعلام کنید. در صورتی که پول و کار خوب نداشته باشید، حتی نمی توانید در رابطه با اتاق خوابتان اعلام استقلال کنید؛ چه برسد به استقلال مالی!

پس ما باید دریابیم که برای شناخت خود، ابراز وجود خودمان و اثبات خودمان به دیگران اول باید توانایی مان را بشناسیم. دوم آن را در بازخورد دیگران قرار دهیم تا تائید دیگران را آن هم صرفا به دلیل کسب اعتماد به نفس و جرأت بیان آن به دست آوریم. آنگاه است که ذر زمان بروز یک مشکل می توانیم به خوبی آن را مدیریت کنیم. یک مثل قدیمی می گوید زمانی اعتصاب کن که قدرت تحمل گرسنگی و تشنگی را داشته باشی. چراکه اگر کم بیاوری علاوه بر شکست، شرمندگی هم به آن اضافه می شود. و دیگران هرگز در آن مساله تو را جدی نمی گیرند.

امیدوارم این بحث تا به اینجا توانسته باشد نظر شما را جلب کرده و برای شما مفید باشد. هفنه آینده می خواهیم در رابطه با این موضوع بیشتر صحبت کنیم. و حال که خودمان را شناختیم، چگونه برای بهتر بودن، بهتر زندگی کردن تلاش کنیم .و این را بررسی کنیم که از چه چیزهایی غافل بودیم. و به چه چیزهایی باید توجه کنیم.

نکته مهم: سلسه نوشتار زن امروز به هیچ عنوان به دنبال ایجاد تضاد بین زن و مرد نیست. تمام هدف من از ایجاد این تاپیک یادآوری چیزهایی است که زن امروز با درک آن می تواند بهتر زندگی کند، دختر، همسر و مادر خوبی باشد، و در کنار سایرین بتواند یک زندگی شاد و آرام را تجربه کند.

در پناه حضرت حق

انگار درد را نمی شود فریاد نزد. وقتی عضوی از بدنت درد می کند، اولین و آخرین جا برای کمی آرامتر شدن و فهماندن دردت به دیگران براوردن صدا از حنجره است و فریاد زدن.

نوشتن، حرف تازه زدن دل و دماغ می خواهد. این را بارها و طی این یک سال گذشته در پاسخ به درخواست همکارانم گفته ام. روزهایی بود که فکر می کردم تا می توانم باید بگویم و فریاد بزنم آنچه را که فکر می کنم درست است. هرآنچه تراوشات ذهنم بود و اعتقادم را، با تکیه بر قدرت قلم می نوشتم. اعتراض می کردم و راهکار می دادم. از هر راهی که می شد پیامم را می رساندم تا اگر حسی که به من می گوید در قبال مسئولیتی که بر دوش گرفتی وظیفه ای داری را سرکوب نکنم.دروغ چرا، اما بارها کم آوردم .خسته شدم. به در بسته خوردم و گاهی احساس کردم نوشتن و ابراز وجود دیگر راهکار نیست.  آن هم در دورانی که روز به روز مشکلات مردم زیاد تر می شود. فقر بیداد می کند. لبخند از روی لبهایمان کوچ کرده و جایش را به غم داده است. اصلا بنویسم. از چه؟ از گرانی و تورم؟ از نان شب؟ از فساد و بی عدالتی؟ از دروغگویی و خودخواهی؟ و یا از نادیده گرفته شدن حق جماعتی که می گویند این را می خواهیم. اما آن را برایشان رقم می زنند. از اعتراض و اعتصاب کارگران و کشاورزان؟ از چه باید نوشت؟ وقتی هم مسئولین به خوبی می دانند چه خبر است و مردم هم با گوشت، پوست و استخوان همه این مصائب را درک می کنند؟

همین شد که مدتی سکوت کردم. در لابلای جزوات و کتابهای دانشگاهی ام غرق شدم. منفعل شدم از آنچه که کارم است. چشمانم را بستم تا نبینم. اما بی فایده بود. انگار درد را نمی شود فریاد نزد. وقتی عضوی از بدنت درد می کند، اولین و آخرین جا برای کمی آرامتر شدن و فهماندن دردت به دیگران براوردن صدا از حنجره است و فریاد زدن. این روزها همه مردم دارند فریاد می زنند. اما چون همگی درد دارند، انگار صدای درد دیگران را کمتر می شنوند. می ترسم روزی برسد که نشنوند و یا انقدر بی تفاوت شوند که درد دیگری اسباب خنده شان شود!

برای همین دوباره تصمیم گرفتم بنویسم. تا ثبت با سند در تاریخ برابر شود. ما نباید فراموش کنیم. ما نباید سکوت کنیم. باید دردمان را ، کمبود هایمان را و خواسته های بر حقمان را فریاد بزنیم تا آنکه باید بشنود و پاسخ بدهد. تا گوشش درد بگیرد از این همه صدا و خیال نکند که همه چیز آرام است و ما هم خوشحالیم …